Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2008

Άρωμα γυναίκας!

Λίγα πράγματα θυμάμαι από τα γυμνασιακά μου χρόνια -δεν λένε τυχαία ότι ου γαρ έρχεται μόνο-. Λίγα, εκτός από το μάθημα των οικοκυρικών. 
Θυμάμαι, ότι τα αγόρια έβγαιναν από την τάξη, την ώρα που η καθηγήτρια της οικοκυρικής, έμπαινε. Έβγαιναν -γελώντας μουλωχτά- και μας άφηναν να μάθουμε με την ησυχία μας, πως φτιάχνεται το αζούρ και πως διπλώνουμε τις πετσέτες, σε ένα επίσημο γεύμα. 
Όλα αυτά δε, αγαπητέ νεαρέ αναγνώστη, δεν συνέβαιναν, λίγο πριν, τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Όχι! Για τα μέσα της δεκαετίας του 80 μιλώ. 

Τότε, που τα αγόρια νόμιζαν, ότι τα κοριτσάκια είναι για σπίτι, οικογένεια, παιδιά, να κάνουν αζούρ και να διπλώνουν πετσέτες, σιδερώνοντας βεβαίως και τα πουκάμισά τους.

Εμείς, είπαμε να αλλάξουμε λίγο τα δεδομένα και να πάρουμε την εκδίκησή μας. Άλλωστε στα μαθηματικά είμασταν καλύτερες από τα περισσότερα αγοράκια και τα λατινικά τα μιλούσαμε σαν μητρική μας γλώσσα. Τι μας έλειπε;;;

Βγήκαμε λοιπόν απ' τ' αριστερά και μας βρήκανε απέναντί τους και στα γραφεία. Στον επαγγελματικό χώρο. Με τις περγαμηνές μας, τα ταγιεράκια μας, τις γοβίτσες. Σωστές κυρίες. Σαν αυτές στις σελίδες του cosmopolitan. Ναι. Κάτι είχαμε ακούσει ότι πριν ξετσουτσουνίσουμε εμείς, κάποιες άλλες έκαιγαν τα σουτιέν τους και μιλούσαν για ισότητα και φεμινισμό, αλλά... που καιρός να το αναλύσουμε. Το κρατήσαμε σφιχτά, σαν ιστό σημαίας στο χέρι, το δεδομένο αυτο και είπαμε, τώρα είναι η σειρά μας. Να αποδείξουμε. Μπορούμε και εμείς.

Ακριβώς εδώ, το παίρνω αλλιώς και η διήγηση γίνεται προσωπική. 

Ξαμολήθηκα λοιπόν και γω, στη δουλειά. Η δεύτερη γυναίκα, σε ένα περιβάλλον ανδρών. Μικρή. Χωρίς καμμιά προυπηρεσία. Αλλά με το θάρρος/θράσος που μου χάριζε η άγνοια. Τους είδα όλους καλούς. Μου δώσανε γραφείο και με ξενάγησαν στα της καφετιέρας. Με παίζαν στα διαλείμματα, δεν μου έβαζαν τις φωνές, αν κάτι δεν το έκανα καλό, εξαρχής... Ένας υπέροχος κόσμος. Αν είναι έτσι η δουλειά, έλεγα, τι γκρινιάζουν όλοι;
Η ευτυχία μου κράτησε καμμιά βδομάδα... λίγο περισσότερο... λίγο λιγότερο.... 
Το θράσος που λέγαμε πιο πάνω, λειτούργησε και μια επιτυχία μπήκε στο βιογραφικό μου. 

Που πήγαν όλοι; Γιατί στην καλημέρα ξινίζουν; Γιατί δεν με παίζουν πια στα διαλείμματα; Γιατί η καφετιέρα αδειάζει, λίγο πριν σκάσω μύτη στην κουζίνα; Τι έκανα και τους πείραξε;

Κάποιος άνδρας, φίλος, μου άνοιξε τα μάτια. Δεν γουστάρουν, που εσύ, μια γυναίκα, κατάφερες περισσότερα, από ότι αυτοί, μου είπε. Και με προειδοποίησε για τα χειρότερα που έπονταν. Και που βεβαίως ήρθαν...

To make a long story, short........

Σ' όλη μου τη ζωή έπρεπε να αποδείξω κάθε φορά, ότι: 

  • την δουλειά την πήρα με την αξία μου και όχι γιατί το αφεντικό είναι συγγενής μου
  • τον στόχο μου τον κατάφερα γιατί είχα την ικανότητα και δούλεψα και όχι γιατί πη@#$κα, με το αφεντικό.
  • την προαγωγή την άξιζα, γιατί δούλεψα σαν το σκυλί και το μυαλό μου, παίρνει στροφές και όχι γιατί με γλυκοκοιτάζει το αφεντικό.
  • την αύξηση την πήρα, γιατί την διεκδίκησα με την εργασία μου, στο γραφείο και όχι στην κρεβατοκάμαρα του αφεντικού
  • τον σύντροφό μου τον επέλεξα, γιατί τον αγάπησα και όχι γιατί με βόλεψε οικονομικά.
  • κλπ ανάλογα
Όλα αυτά τα χρόνια έμαθα το ρήμα "αποδεικνύω" απ' έξω κι ανακατωτά. Ακόμα και για την εμφάνισή μου έπρεπε να απολογηθώ. Και να αποδείξω ότι δεν την "χρησιμοποιώ"!!!

Πέρασα φάσεις και φάσεις. Μεταλλάχθηκα σε αρσενικό, πέταξα την γόβα και φόρεσα το άρβυλο, για να μην φοβίζω. Να μην τ ο υ ς φοβίζω. Άρχισα να μιλώ θαρρείς και κάναμε μαζί φαντάροι. Ξέχασα τι θα πει κομμωτήριο και μακιγιάζ. Και πάλι όμως. 
Πίσω από την πλάτη μου, ο βλάκας -και είναι τόσοι πολλοί- βολεύονταν να κάνουν κακοήθη σχόλια, παρά να παραδεχτούν την βλακεία ή την τεμπελιά τους.

Έγινα τυπική. Περιορίστηκα στα απολύτως απαραίτητα και πίσω από την πλάτη μου, με έλεγαν σνομπ.

Το γύρισα στο πιο λαικό. Ταβερνεία και κρασάκι to know us better, μπας και πάρουν πρέφα, αλλά, η βλακεία και η κακοήθεια ΔΕΝ παλεύονται.

Μέχρι που είπα, δε πάει στο διάλο. Σ' όποιον αρέσουμε. Για τους άλλους δεν... και έγινα απλώς εγώ. Με το άρβυλο, όποτε γουστάριζα και την γόβα, επίσης, όποτε γουστάριζα. Με το θάρρος της άποψής μου και την πρόκληση της διεκδίκησης. Έγινα ο εαυτός μου, που κόντεψα να τον χάσω και άφησα την γυναίκα μέσα μου, να ξαναξυπνήσει.

Δεν άλλαξε τίποτα. Ο βλάκας, παραμένει βλάκας, ο τεμπέλης, τεμπέλης, ο ανταγωνιστικός, ανταγωνιστικός, ο μισογύνης, μισογύνης. Και εγώ, γυναίκα. Αλλά αποδεικνύω, μόνο, ότι μπορώ εξίσου καλά, όσο κι ένας άντρας. 

Μή σου πω -που θα στο πω- και πολύ καλύτερα. Γιατί, αγαπητέ αρσενικέ, εγώ ξέρω να κάνω και αζούρ!  Εσύ το χτυπάς στο google. Χα!

 


6 σχόλια:

monahikoslikos είπε...

Έχω τη γνώμη ότι το 2008 σε βρήκε με πολλά απωθημένα, ανεξήγητα για μια επιτυχημένη όπως λες γυναίκα.
Δεν έχει όμως σημασία αυτό.
Σημασία έχει να τα πεις να ξεσπάσεις και να βρεις την εσωτερική σου ισορροπία να μην αμφιβάλεις κάθε τόσο για τον εαυτό σου επειδή κάποιοι δεν σε αποδέχονται, προβλημά τους.
Το γήρας πάντως που αναφέρεσαι στην αρχή δεν είναι δα και τόσο προχωρημένο, δεν μας χωρίζει άβυσος από τα μέσα της δεκαετίας του ΄80.
Γιατί αν είναι έτσι, αλλοίμονο, τι να πει και ο monahikoslikos που... άστο καλύτερα.
Την καλησπέρα μου.

Αποψη είπε...

Πετυχημένη... την τύφλα μου λύκε μου. Πιο πετυχημένη από τον βλάκα λέω ότι είμαι.
Πάντως ο 2008, με βρήκε αγριεμένη. Φαίνεται καταπιέστηκα πολύ μέχρι σήμερα...
Με το καινούριο μου χόμπι λοιπόν -σωστά με κατάλαβες- ξεσπώ. Κάτι σαν πρόβα τζενεράλε πριν αρχίσω να τα παίρνω όλα αμπάριζα. Γιατί προσεγγίζω τα όριά μου! Ξέρεις... Λύκος εσύ. Ταύρος εγώ!
Όσο για το γήρας. Ποτέ δεν τα έκρυψα, θα το κάνω τώρα μέσα στην ανωνυμία;;; 40. Ωραίο νούμερο. Στρογγυλο.
Καλό παρασκευόβραδο καλέ μου λύκε.

Γκρινιάρης είπε...

Δεν έχεις άδικο. Γενικά συνηθίζουμε να αποδίδουμε την επιτυχία του άλλου σε εξωγενείς παράγοντες, σε σπάνιες συγκυρίες, σε συνωμοσία του σύμπαντος, σε αθέμητα μέσα, σε σε σε. Σε όλα εκτός από το γεγονός οτι ο άλλος προσπάθησε περισσότερο, δούλεψε περισσότερο, του κόβει περισσότερο, κοπροσκύλιασε λιγότερο, ξύστηκε λιγότερο. Αλλά ξέρεις γιατί; Γιατί έχουμε μάθει οτι δεν πας μπροστά με το σπαθί σου, αλλά με άλλους τρόπους, πλάγιους. Αυτό βέβαια δεν είναι επ ουδενί δικαιολογία.

Εσύ βέβαια βάζεις μια άλλη παράμετρο. Το τι έχει να εξηγήσει μια γυναίκα για να δικαιολογήσει την επιτυχία της. Δυστυχώς συβαίνει. Μπορώ να προσπαθήσω να δώσω μια εξήγηση. Όπως για παράδειγμα οτι δεν είναι ασυνήθσιτο μια γυναίκα να χρησιμοποιήσει το φύλο της για να ανελιχθεί. Εκμεταλλευόμενη την ηλιθιότητα των ανδρών, και το γεγονός οτι μερικές φορές το ένα κεφάλι υπερισχύει. Δυστυχώς ή ευτυχώς το αντίστροφο συμβαίνει πιο σπάνια, κυρίως επειδή οι γυναίκες πέφτουν πολύ πιο δύσκολα θύματα σε τέτοιες συμπερφιρορές. Όπως και πριν δεν δικαιολογώ, προσπαθώ μόνο να εξηγήσω.

Sorry για το σεντόνι! Καληνύχτα!

Αποψη είπε...

Γκρινιάρη παντού υπάρχουν οι εξαιρέσεις, για να επιβεβαιώνεται ο κανόνας. Δεν είναι λίγες οι γυναίκες που χρησιμοποιούν τα πάντα -εκτός από την δουλειά- για να κερδίσουν.
Όλες οι υπόλοιπες όμως, γιατί να απολογούμαστε στο όνομά τους και να προσπαθούμε να πείσουμε ότι δεν είμαστε ..ελέφαντες;
Σκέψου. Φαντάσου. Στη δική σου ζωή, στον κόπο και στην κούρασή σου, πρόσθεσε και ένα βάρος, έναν καημό ακόμη. Να αποδείξεις ότι δεν... σου χαρίστηκε λόγω φύλου, ότι μέχρι σήμερα πέτυχες.
Όσο για το σεντόνι, μια χαρά μου άρεσε. Καλησπέρα.

o geros είπε...

Το «άβατο» του μαθήματος των οικοκυρικών για τα αγόρια ήταν μεγάλη πρόκληση για μένα. Ζήλευα πραγματικά τα κορίτσια που μάθαιναν κάτι περισσότερο, παρόλο που για κείνα ήταν απλώς ένα καταναγκαστικό κατάλοιπο της τότε κοινωνίας που ήθελε τις γυναίκες νοικοκυρούλες χαρωπές. Στεκόμουν στην ουσία του μαθήματος που είχε να κάνει με κάποιες πληροφορίες που – μάλλον - ήταν χρήσιμες τόσο για τις γυναίκες όσο και για τους άντρες (κατά την άποψή μου). Φυσικά και είχα ζητήσει από την καθηγήτρια να με αφήσει να μείνω μια φορά, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να ξεπεραστούν τα ταμπού της εποχής από κανένα. Ούτε και από μένα τον ίδιο• σκέφτηκα αργότερα την καζούρα που θα έτρωγα από τους «άντρες» και δεν επέμεινα…
Φυσικά, δεν είχα την εντύπωση ότι τα κορίτσια είναι για σπίτι κλπ, κλπ. Φυσικά και ήμουν οπαδός του φεμινισμού• όχι τόσο για αυτή καθεαυτή την κυριολεξία της λέξης, όσο – και κυρίως – για το αυτονόητο της ισότητας! Παράλληλα, στα μαθηματικά ήμουν σκράπας, ενώ στα Λατινικά είχα εικοσάρια. Όπως καταλαβαίνεις, ήμουν του κλασσικού… (Να πόσο γέρος είμαι…).
Η αυστηρή σοβαροφάνεια των εταιρειών που ανδροκρατούνταν δεν ήταν ο ιδανικότερος χώρος για εργασία για μένα. Γι αυτό και χάρηκα πολύ όταν στις επόμενες δουλειές είδα να κατέχουν σπουδαίες θέσεις γυναίκες και μάλιστα, μικρότερες από μένα. Ποτέ δεν τις είδα ανταγωνιστικά. Συνεργαζόμουν μαζί τους καλύτερα από τους άντρες.
Περιγράφεις μια «μετάλλαξη», μάλλον με ειρωνικό τρόπο. Συμφωνώ. Και εγώ το ίδιο κάνω. Τα εκάστοτε στερεότυπα κάθε εποχής με αφήνουν αδιάφορο. Με τίποτα δε μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου καρφωμένο σε μια θέση, με συγκεκριμένο στιλ ντυσίματος, συμπεριφοράς, κίνησης, δημιουργίας. Και ούτε επιβάλλω, ούτε επιβάλλομαι.
Και πολύ χαίρομαι για όλες τις δικές σου «μεταλλάξεις», δηλωτικές ενός ανθρώπου ζωντανού, που ενδιαφέρεται για τους γύρω του, αγαπούν και το δείχνουν, ανησυχούν και εκφράζονται. Ναι στο λαϊκό, ναι στο άρβυλο, ναι στο κιτς, ναι στα σαλόνια, ναι στα γαλλικά και στο πιάνο, ναι σε όλα! Και είμαστε ικανοί να ανταπεξέλθουμε και να προχωράμε!
Να λοιπόν, γιατί ζήλευα το μάθημα των οικοκυρικών: γιατί εσύ ξέρεις να κάνεις αζούρ (όσο άχρηστο και αν είναι) ενώ εγώ χτυπάω στο google…

Στάθηκα πολύ σε αυτό σου το κείμενο και σου απαντώ με διαδικτυακή αγάπη, καλή μου αποψη, για να καταλάβεις τι εννοούσα στο mail μου.
ΥΓ: Συγγνώμη για το παραλήρημα• εσύ φταις…

Αποψη είπε...

@Γέρο, σε χάρηκα για την ωραία άποψη που έχεις. μου άρεσε και η περιγραφή του "συναισθήματός" σου μέσα στα χρόνια. Κοίτα μόνο μην με διαψεύσεις και το συναίσθημα αποδειχθεί απλώς αντίδραση ή περιέργεια...
Όσο για το αζουροαπωθημένο σου, μην ανησυχείς βρε κουτό. Θα σου μάθω εγώ! Άλλωστε γι αυτό είναι απαραίτητες οι γυναίκε σ ένα σπίτι. Για να κάνουν άχρηστα αζούρ. (Ενώ οι άνδρες για να σκοτώνουν καμμιά κατσαρίδα...μπλιαχ!)