Η επαφή περιορίστηκε στις ελάχιστες ελεύθερες στιγμές, αλλά το κοινό παρελθόν ήταν ισχυρό και κράτησε την σχέση ολοζώντανη.
Πάντα πίστευα -και της το έλεγα-, ότι εγώ ήμουν πιο δυνατή. Ότι άντεχα περισσότερο στον πόνο, στην απογοήτευση. Δεν έβαζα τα κλάμματα στα δύσκολα. Πείσμωνα και συνέχιζα.
Της έλεγα, ότι την σκεφτόμουν πάντα, όπως ήταν. Μια ευαίσθητη, τρυφερή ψυχή, που δεν άντεχε στα χτυπήματα, που ζητούσε το ρομαντισμό στη ζωή της, που έλυνε τα πάντα, όχι με την λογική αλλά με αγκαλιές και φιλιά.
Όταν μου τηλεφώνησε...
Το είχα ζήσει αλλιώς. Σαν τετελεσμένο.
Πάγος. Μαχαίρι. Ο κόσμος σταματά. Οι ήχοι δεν ακούγονται. Κάτι σφίγγει την καρδιά. Το κεφάλι αδειάζει. Κενό. Και μετά ξέσπασμα. Ένας φθόγγος, γίνεται ουρλιαχτό. Ένα αχ που δεν τελειώνει ποτέ. Αχ!
Όταν μου τηλεφώνησε... ήταν άλλο.
Έχω καρκίνο. Και θα πεθάνω σε πέντε έξι μήνες.
Έχει και δυο παιδιά. Μικρά. Και ο καρκίνος της, δεν τα υπολόγισε. Ούτε αυτην και τα νιάτα της. Και προχώρησε. Προχώρησε κι άλλο. Έγινε ανίκητος.
Μου μιλούσε. Με μια φωνή αργή. Σταθερή. Τη φωνή μιας άλλης γυναίκας. Αποφασισμένη να το παλέψει. Να νικήσει αυτή. Αποφασισμένη να ζήσει.
Δεν ήξερα τι να πω. Μόνο Αχ!
Δεν ξέρω τι να γράψω. Μόνο Αχ!
Την θυμάμαι με ένα Αχ!
Και την θαυμάζω. Απεριόριστα.
Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ, πως κοιτάς στα μάτια τα παιδιά σου, όταν ξέρεις ότι σε λίγους μήνες θα σπαράζουν, γιατί θα σε χάσουν.
Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ, πως βρίσκεις την δύναμη, να συνεχίσεις να ξυπνάς κάθε μέρα, μετρώντας αντίστροφα.
Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ...
Αχ!
Υ.Γ Για όλους αυτούς, που δεν μπορούσαν να φανταστούν, αλλά τώρα ξέρουν. Όλες τις ευχές μου.
6 σχόλια:
Το αναπάντεχο σε αποδομεί, δεν παλεύεται, σε τσακίζει κι ένα αχ δεν φτάνει.
Έχασα 2 πρωτοξάδελφα αδέλφια και τον πατέρα τους και αγαπημένο μου θείο μέσα σε 2 χρόνια τον ένα μετά τον άλλο σαν σκυταλοδρόμους που ο ένας παράδινε στον άλλο τη σκυτάλη.
Και ποιος σ΄ ακούει όταν πονάς; μόνο ο εαυτό σου.
Κουράγιο, κουράγιο, κουράγιο
@Όλα τα αχ του κόσμου δεν φτάνουν λύκε. Έχασα και γω, αγαπημένους, λατρεμένους. Ξέρω ότι ο πόνος είναι βαθύς, προσωπικός. Και ναι! Ισχύει αυτό που ο λαός λέει "αλοίμονο σε όσους μένουν πίσω".
Πως είναι όμως όταν μαθαίνεις ότι αυτός που θα φύγει είσαι εσύ; Πως συνεχίζεις γνωρίζοντας ότι φτάνεις στο τέλος;
Τόση δύναμη κρύβουμε μέσα μας; Ας μην χρειαστεί να το μάθει κανείς μας. Ποτέ.
Έλειψα ταξιδάκι αστραπή. Πρι λίγο γύρισα και είδα το κείμενό σου. Με τσάκισες! Είμαι παθώς, που λένε και το κατέω το πράμα, δυστυχώς! Για μένα, η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ...
Άτιμο πράγμα ο καρκίνος, είχε πεθάνει η αδερφή της πρώην κοπελιάς μου από αυτό κ έχει κ ένας φίλος μου 22 χρονών, άτιμο άτιμο άτιμο δεν κοιτά ούτε χρόνια ούτε αν τρέφεσαι σωστά ούτε τίποτα.
Κουράγιο όμως τίποτα δεν είναι σίγουρο, ο φίλος μου έπρεπε να έκλεινε 2 χρόνια νεκρός, ακόμα ζεί όμως,οπότε δεν ξέρεις όλα είναι πιθανά κ απίθανα ταυτόχρονα.
Κουράγιο κ κράτα την χαρούμενη, βοηθάει στην υγεία πάντα.
@gero, έχεις δίκιο. Χωρίς την ελπίδα θα είμασταν ήδη τελειωμένοι. Ή θα είχαμε τρελαθεί...
@shadowface νάτες οι ελπίδες. Τις έστειλες εσύ με το σχόλιό σου. Σ' ευχαριστώ. Μακάρι να πάνε όλα καλά και για τον φίλο σου.
ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΑΠΟΨΗ...ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ...ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΤΙΠΟΤΑ...ΤΟ ΘΕΩΡΩ ΓΕΛΟΙΟ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΝΑ ΜΗΝ ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΕΣΑΙ...ΕΥΧΟΜΑΙ ΜΟΝΟ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ΕΚΕΙΝΗ...ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΟ ΕΥΧΟΜΑΙ...ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΟ...
:-)
Δημοσίευση σχολίου