Καλό καλοκαίρι...

Δεν γίνεται πιο κάτω από δω....

Όταν πιάσεις πάτο μπορείς να ανεβείς ξανά στην επιφάνεια.
Μόνο που πρέπει να το καταλάβεις.
Να πατήσεις τα πόδια κάτω, στον αμμουδερό βυθό, σ' αυτόν τον βάλτο....
Να πατήσεις τα πόδια εκεί, αποφασιστικά. Να λυγίσεις τα γόνατα. Να τα μαζέψεις προς το στήθος. Με δύναμη, να σπρώξεις προς τα πάνω. Να υψώσεις και τα χέρια. Να σκίσουν το νερό και να σου δώσουν ώθηση. Να αρχίσεις να ανεβαίνεις. Να βγεις στην επιφάνεια. Να αναπνεύσεις αέρα. Να αρχίσεις να ζεις. Ξανά.

Όταν πιάσεις πάτο, μπορείς να βγεις ξανά στην επιφάνεια.
Αρκεί να καταλάβεις που είσαι.
Γιατί αλλιώς, θα μείνεις πάντα εκεί κολλημένος στον βάλτο, νομίζοντας ότι κολυμπάς στους ολυμπιακούς αγώνες του Πεκίνο και σε στέφουν νικητή. Και θα μείνεις για πάντα εκεί.
Στον πάτο.

ΑΓΑΠΗ

Απ όλα τα φορέματά σου

Μου αρέσει εκείνο που σηκώνεται

Λίγο πιο πάνω από το φόβο σου

Με τον αέρα της προσμονης μου

Με γκρι απο καπου της θλίψης

Και θαλασσί κρυμμένο για το μάτι

Η ασταθής ισορροπία της αγάπης

Είναι θέμα φυσικής

Και άπειρη

Σαν να φορά τακούνια

(Επειδή τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται κάποια στιγμή θα καταλάβεις πως έπεσες θύμα. Προσπάθησα γιατί σου άξιζε.Αλλά...Όσοι δίνουν συμβουλές προς ναυτιλομένους δεν είναι ούτε καπεταναίοι, ούτε καν μούτσοι. Μοναχοί μόνο...)

Highway

Κάπως έτσι. Όπως στη φωτογραφία. Ένας μακρύς ατέλειωτος δρόμος. Χωρίς καμία στροφή, να του προσδίδει ενδιαφέρον.
Μονότονος. Ανούσιος. Αδιάφορος. Μοναχικός.
Η ίδια θέα. Το ίδιο βουνό στο βάθος. Οι στύλοι που επαναλαμβάνονται. Η διακεκομμένη γραμμή στη μέση. Ακόμη και το σύννεφο, θαρρείς και ρίζωσε εκεί. Ακούνητο.
Κάπως έτσι. Να κοιτάς το κοντέρ δηλαδή για να δεις αν έχεις καταπιεί λίγα ακόμη χιλιόμετρα. Να οδηγείς και να σου φαίνεται ότι είσαι ακίνητος. Στο ίδιο σημείο. Στη μέση του πουθενά. Στην εκκωφαντική ησυχία του τίποτα. Σε μια ευθεία, μιας γούβας, που ...που βγάζει άραγε;
Κρατάς το τιμόνι χαλαρά. Στηλώνεις το βλέμμα στο κενό. Και πας... Πας.... Πας... Βάζεις και τη μουσική να παίζει στο φουλ. Ποιος θα ενοχληθεί, ρε αδελφέ; Κάπου κάπου τραγουδάς φάλτσα κάποιο στιχάκι. Ποιος θα ενοχληθεί ρε αδελφέ; Κοιτάς και στον καθρέφτη, πίσω σου. Περιττή ενέργεια. Αφού κανείς δεν ακολουθεί.
Πατάς το γκάζι. Κι άλλο. Το σανιδώνεις.
Καμμιά διαφορά.
Ακίνητος ήσουν. Ακίνητος είσαι. Εκεί στη μέση του πουθενά. Στο αδιάφορο.
Κάπως έτσι... η ζωή μου.
Κι όμως. Έτσι όπως η ζωή πάντα ξέρει και φέρνει... θα τελειώσει η ευθεία. Θα βγω στα βουνά. Θα αρχίσει η ενδιαφέρουσα διαδρομή με τις στροφές, που τις παίρνεις για πρώτη φορά και δεν ξέρεις πως και που είναι η επόμενη. Θα ξανανοιώσω την αδρεναλίνη να κυλά. Θα φοβηθώ μη βγω από το δρόμο. Θα πατήσω άγρια το γκάζι και όπου χρειαστεί θα τσιμπήσω και λίγο φρένο. Θα αλλάξει το τοπίο. Θα βρεθούν στο δρόμο μου ποτάμια, λίμνες ίσως και θάλασσα.
Γιατί ο μακρύς δρόμος τελειώνει εκεί στο βάθος. Και μόλις περάσω το βουνό.... αχ μόλις περάσω το βουνό!

Ουσιαστικό

Ο έρωτας,
Όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
Οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
Για όλα από δω και πέρα.

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικό,
γένους θυληκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.

Αν έχεις κάτι να θυμάσαι...

θεέ μου, πως φοβάμαι, μήπως με τα χρόνια με ξεχνάς....

Σε ότι ποθείτε...

Καλή Ανάσταση.
Επί της ουσίας.

Φύγε εσύ...Έλα εσύ!

Εκεί στο φεύγα του Απρίλη, συμβαίνει.
Συναντιούνται στη στροφή, ανταλλάσουν σύντομο χαιρετισμό και συνεχίζουν το δρόμο τους. Με το κεφάλι σκυμένο, αποχωρεί ο ένας. Με τη ματιά ψηλά, περήφανος και αισιόδοξος, αναλαμβάνει καθήκοντα, ο άλλος.

Πάντα φευγαλέες οι συναντήσεις τους. Κοφτές και σύντομες.

Με τη σφραγίδα της αλαζονείας του νέου.
Μπαίνει φουριόζος, φέρνοντας καινούριο αέρα, τολμηρές ιδέες, την φρεσκάδα της νιότης του. Το φρύδι σηκωμένο ελαφρώς, στα χείλη μειδίαμα. Δε μιλά. Μιλούν όμως τα μάτια του. "Να δεις τι σχέδια έχω. Μπορώ να κάνω θαύματα".

Σκοτεινιάζει το πρόσωπο του παλιού. Βαραίνουν οι ώμοι, λίγο ακόμα. Ξυπνουν οι μνήμες. "Έτσι ήμουν και γω κάποτε. Αλλά..."
Πόσες ευκαιρίες πήγαν χαμένες, μπροστά στο φόβο του αγνώστου; Πόσοι άνθρωποι πέρασαν, χωρίς τη δεύτερη ευκαιρία που άξιζαν; Πόσα ,σ' αγαπώ, δεν ειπώθηκαν και δεν ακούστηκαν ποτέ;
Πως πέρασε έτσι ο καιρός... Τώρα παροπλίζεται. Κάνει στην άκρη να αναλάβει ο νέος. Θέλει να του πει. Να τον συμβουλεύσει. Να αποφύγει τα δικά του λάθη. Να τον προστατεύσει από τα δικά του ρίσκα που δεν απέδωσαν. Όμως όταν τον κοιτά στα μάτια, αυτόν τον αυθάδη νέο, που εισβάλλει με τόση αυτοπεποίθηση, διακρίνει συμπυκνωμένη πείρα κρυμένη στα μάτια του.
"Ίσως τελικά, να με παρακολουθούσε και να έμαθε κάτι από τις πράξεις μου" σκέφτεται και του αδειάζει τη γωνιά.

Στο φεύγα του Απρίλη. Καλώς ήρθε ένας ακόμη.

Τι μ' έπιασε; Έλα μου ντε!

Χαρείτε το όσο διαρκεί! Γιατί μετά θα ξαναπέσουμε στα σκληρά....
Φιλιά σε όλους.

Και σε περιμένω....

Αφιερωμένο!

μα με κυνηγάει μια φυγή...

Ένα χειμωνιάτικο πρωί.

Τι κι αν δεν το βρήκα από την Ελένη Βιτάλη. Και η Λιζέτα μια χαρά το λέει.
Δικό μας!

Ροζ

Θα βάλω το χέρι στην καρδιά και θα το παραδεχτώ. Διαβάζω και γω, που και που, κάποια blogs, από αυτά τα ροζ. Τα ζαχαρένια ροζ και μην πάει ο νους σας στο κακό. Αυτά, που σου κάνουν την κλειδαρότρυπα, μπαλκονόπορτα και σε μπάζουν στην ξένη ζωή. Να μαθαίνεις δηλαδή, χωρίς καν να το ζητήσεις, πότε έβηξε, χάρηκε, θύμωσε και απολογήθηκε ο/η συγγραφέας του. Θα μου πεις και με το δίκιο σου, μην ξαναπατήσεις εκεί. Έλα μου όμως, που ως γνήσια ελληνίς, γουστάρω να γκρινιάζω και ψάχνω τις αφορμές να το κάνω! Επίσης, έχει το κοινωνιολογικό του ενδιαφέρον, να παρακολουθείς τη συνέχεια μιας ζωής ανούσιας, με μόνο προβληματισμό, το ποια μόνωση θα επιλέξουμε για το σκάφος!!! Λειτουργεί, πως να στο πω, σαν σταυροκόπημα. Σαν ευχαριστήριο προσκύνημα, στην πραγματική ζωή. Σαν ταρακούνημα ευγνωμοσύνης, ακόμη και στα σοβαρότερα των προβλημάτων μου. Γιατί, τουλάχιστον μπορώ να καταλάβω και να χαρακτηρίσω πρόβλημα, αυτό που πραγματικά είναι. Να το αντιληφθώ, να το ζήσω, να πονέσω, να καταλάβω και να εκτιμήσω ρε αδελφέ, την ίδια τη ζωή που τη συνθέτουν τα εύκολα και τα δύσκολα, τα καλά και τα κακά, τα ζόρια και οι χαρές.
Και όμως κάποιες φορές μπαίνω στα ροζ, τα ζαχαρένια, τα καραμελωτά, blogs. Σαν να βλέπω ταινία στον κινηματογράφο. Σαν να ακούω τραγούδι χαλαρό στο ραδιόφωνο. Σαν να παρακολουθώ μωρό να μαθαίνει τη ζωή. Και μετά, βγαίνω από τα blogs αυτά και μπαίνω στη ζωή. Στην κανονική ζωή που λέει "καλές οι ΗΠΑ και η Ρωσία, μα έχω τον πόνο μου και γω"