Είμαι χοντρή;;;

Πόσο περίπλοκος είναι ο μηχανισμος του ανθρώπινου μυαλού και που βρίσκεται άραγε εκείνος ο νευρώνας που μας κρατά ανάμεσα στους "λογικούς". Πόσο χρόνο θέλει για να νεκρωθεί εκείνο το νευρωνικό κύκλωμα που θα μας κάνει αυτοκαταστροφικούς; Ποιο γεγονός, είναι ικανό να στείλει έναν καθ' όλα υγιή άνθρωπο στην αντίπερα όχθη; Και πόσο εύκολο είναι "εκεί απέναντι" να πάμε κι εμείς; Να περάσω εγώ. Να περάσεις εσύ...
Μια κοπέλα κούκλα σαν τα κρύα τα νερά. Νεαρή, στο άνθος της ηλικίας της. Με δουλειά λαμπερή κάτω από τους προβολείς, πως λειτουργεί και περνά το νεκρό σημείο; Τι της συνέβη και μια μέρα ξυπνά και αποφασίζει ότι δεν θα φάει ποτέ ξανά; Πόσες ανάποδες στροφές παίρνει το μυαλό της για να κοιταχθεί στον καθρέπτη και να αποφασίσει ότι θα πεθάνει από την πείνα, γιατί η εικόνα που βλέπει να αντικατοπτρίζεται νομίζει ότι είναι η εικόνα μιας χοντρής...

Τι φταίει και αποφασίζει να τιμωρήσει τον εαυτό της με την ποινή του αργού θανάτου;

Και πότε πιάνεις πάτο; Πότε αναγνωρίζεις το πρόβλημα; Το ακούς όταν σου το λένε; Το βλέπεις στα ξένα μάτια όταν σε κοιτάνε; Το αισθάνεσαι στις μουδιασμένες χειραψίες; Η ζυγαριά δεν στο λέει ποτέ;

Πως αντέχονται οι ατέλειωτες στιγμές μοναξιάς, εξαθλίωσης πάνω από μια τουαλέτα; Πως αντέχεις να βλέπεις τα μαλλιά σου να πέφτουν τούφες τούφες; Τα δόντια που σαπίζουν... Τα νύχια που ξεκολλούν και πέφτουν; 

Πότε έρχεται η στιγμή που καταλαβαίνεις ότι το νοσοκομείο είναι μονόδρομος;

Και πόση δύναμη χρειάζεται για να βρεις τη δύναμη; Για να σβήσεις τον τρόμο από τα μάτια. Τον χειρότερο τρόμο. Αυτόν τον τρόμο που μας προκαλεί, ο ίδιος μας ο εαυτός...

ΥΓ Το post γράφτηκε με αφορμή τηλεοπτική εκπομπή με καλεσμένη ανορεξική κοπέλα που κόντεψε να πεθάνει... Λέει ότι βρίσκεται στο στάδιο της θεραπείας. Λέει αλήθεια άραγε;

Σελίδα 123

Έχω μάθει από το σπίτι μου να είμαι ευγενικό κορίτσι και να αποδέχομαι τις ευγενικές προτάσεις. Όταν μάλιστα σε καλεί ένας λύκος και μάλιστα Μοναχικός Λύκος, δεν έχεις και πολλά..περιθώρια να αρνηθείς.
Λοιπόν το παιγνίδι έχει ως εξής και το αντέγραψε ο Λύκος από την magica.

Η ιδέα του page 123 book meme έχει ξεκινήσει από το εξωτερικό και ορίζει τα εξής
1. πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας αυτή τη στιγμή
2. το ανοίγουμε στη σελίδα 123 (αν είναι μικρό, παίρνουμε το επόμενο που είναι κοντά μας και έχει τουλάχιστον 123 σελίδες)
3. βρίσκουμε την πέμπτη πρόταση
4. αντιγράφουμε τις επόμενες τρεις, δηλαδή την έκτη, έβδομη και όγδοη
5. βρίσκουμε άλλους πέντε ατυχείς να τους πασάρουμε το παιχνίδι


Προχθές λοιπόν διάβασα -μαντέψτε που;- στον Μοναχικό Λύκο, για τον Φιντέλ Κάστρο με αφορμή την αποχώρησή του από κάθε αξίωμα και αποφάσισα να μάθω κατιτίς παραπάνω για τον "θρύλο" της Κούβας.

Ανοίγω λοιπόν το "ΕΚΑΤΟ ΩΡΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΦΙΝΤΕΛ Βιογραφία σε δυο φωνές", του Ιγνάσιο Ραμονέ (εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ), που έχω δίπλα μου στο τραπεζάκι του καφέ, και πηγαίνω κατευθείαν στην σελίδα 123:

"Το ορθόδοξο κόμμα ήταν κόμμα των μεσαίων στρωμάτων, ανθρώπων ταπεινών, εργατών, υπαλλήλων, επαγγελματιών και χωρικών. Υπήρχαν επίσης άνεργοι. Ορισμένοι δουλευαν σε καταστήματα, άλλοι σε εργοστάσια, όπως ο Πέδρο Μαρρέρο, ή μόνοι τους, όπως ο Φερνάντο Σενάρ, φωτογράφος."

Το βιβλίο μόλις το άνοιξα και δεν δύναμαι να ασκήσω κριτική επί της ουσίας του. Όμως είναι 574 καθαρές σελίδες συνέντευξη του κομαντάντε. Πάνω από 100 ώρες συνέντευξη, όπως λέει ο συγγραφέας του.
Θα το διαβάσω και θα σας πω περισσότερα.. εκτός αν με προλάβετε και το διαβάσετε πρώτοι.

Και τώρα οι ατυχείς.
Καλώ λοιπόν τους μοναδικούς που ξέρω και έχω το θάρρος.

Γκρινιάρη,
Ηλίθια ρομαντική ή ρομαντικά ηλίθια
Σώμα που χορεύει
shadowface
nant' s thoughts

ήρθε η ώρα σας να γράψετε...

Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους σας.

Πρόταση Νίμιτς. Τι μου θυμίζει; Τι μου θυμίζει;

Θυμάμαι τον Νίμιτς πολλά χρόνια πριν. Τότε που εγώ ήμουν νέα και αυτός είχε ακόμη μαλλιά που δεν είχαν ασπρίσει. Πηγαινοερχόταν Σκόπια Αθήνα με φακέλους και προτάσεις. Πριν από αυτόν και άλλοι. Ο Πινέιρο, ο Σάιρους Βανς, ο Λόρδος Ντέιβιντ Όουεν, ο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ. 

Όλοι, ο καθένας στην εποχή του, κλείνονταν στην προεδρική κατοικία (σε αριστοκρατική κατοικία των Σκοπίων), έρχονταν μετά στην Αθήνα. Ανέβαιναν με τις απαντήσεις στην Αχρίδα, κατέβαιναν ξανά στην Αθήνα. Ένα ατελείωτο πηγαινέλα, με διπλωματικούς άσσους στα μανίκια, και βούρδουλες κρυμμένους στους χαρτοφύλακες. Χαμογελούσαν, έτριζαν τα δόντια, έγνεφαν με συγκατάβαση, απειλούσαν, συμφωνούσαν, αλλά κυρίως πίεζαν...

Και πέταγαν ονόματα στο τραπέζι.

(1993)"Σλαβομακεντονία" και "Νοβομακεντονία". Δεν πέρασαν. Μεταξύ άλλων (συλλαλητήρια κλπ) και λόγω των έντονων αντιδράσεων από την τότε αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ. Για να μην... "λέμε ότι θέμε" σήμερα εκ του ασφαλούς!

Τίποτα δεν άρεσε. Τίποτα δεν βόλευε. Σε μας. Γιατί πρώτα απορρίπταμε εμείς και μετά οι ΦΥΡΟΜατζήδες...

Μέναμε πιστοί στο γνωστό ποίημα "Ούτε Μακεδονία ούτε τα παράγωγά της..."

Και έτσι πέρασε μια ζωή!

Και φτάσαμε στο 2008. Με δυο βδομάδες καιρό μπροστά μας να λύσουμε το ρημαδοπρόβλημα. Το όνομα. Με τρόπο τόσο οικείο! 

Γενιές και γενιές ελλήνων θυμούνται τους καυγάδες στην εκκλησία, μροστά στην κολυμπήθρα, για το όνομα του μωρού. Οι γονείς ήθελαν κάτι όμορφο και πρωτότυπο, αλλά η πεθερά χτυπιόταν για το δικό της. Και βρισκόταν πάντα η γελοία λύση της διπλής ονομασίας. Με φωνάζουν δηλαδή Ήρα -γιατί άρεσε στη μάνα μου το αρχαιοελληνικό- αλλά γιορτάζω του Σταυρού, γιατί η γιαγιά χτυπιόταν να με βγάλουν Σταυρούλα! 

Η Αυτού Μεγαλειότης Ήρα Σταυρούλα Παπαδοπο΄λου Κωνσταντινίδου Ντε Λα Πιαστον και Κουνα τον Ωρες, λοιπόν, είναι εδώ μπροστά σας... με σύνθετη ονομασία και διπλή παράλληλα. Διπλή γιατί στους φίλους απαντώ στο Ήρα και στους συγγενείς στο Σταυρούλα (άσε που δεν το έχω συνηθίσει και δεν γυρνώ όταν με φωνάζουν!)

Τι ωραίο γέλιο βγάζει αυτή η ιστορία, όταν είναι οικογενειακή υπόθεση. Όταν όμως είναι εθνικό θέμα; Τι βγάζει;

Έκτακτο δελτίο καιρού!

Τρεχάτε παιδιά να αγοράσουμε πετρέλαιο. Όλοι μαζί. Να χαρούν και οι κερδοσκόποι! Έρχεται χιονιάς. Κρύο πολικό και θα παγώσουμε. Ορμάτε και στα σούπερ μάρκετ. Να γεμίσουμε τα ντουλάπια και τα ψυγεία. Έρχεται χιονιάς και θα πεινάσουμε. Μπουκάρετε όλοι μαζί στα βενζινάδικα. Να αγοράσουμε αλυσίδες για τα αυτοκίνητα. Κάποιος μόνο να μας μάθει να τις 'φοράμε". Βγάλτε τα φτυάρια, τα εκχιονιστικά, τις μπουλντόζες και τα ερπιστριοφόρα. Γεμίστε με σακιά αλάτι τις γωνίες. Ακυρώστε τις κρατήσεις τις Σαββατοβραδυνές. Έρχεται χιονιάς, θα αποκλειστούμε!!!

Ρε δε μαζευόμαστε λίγο...

Ο χειμώνας πρωτοσέλιδο; Ο χειμώνας πρώτη είδηση;;;

Προσωπικό και ασύντακτο.

Στην πρώτη μου εικόνα το πρωί. Στο φιλί της καληνύχτας. Στα πλεγμένα δάκτυλα. Στον ώμο που ακουμπάω. Στην αγκαλιά που είναι τόσο ασφαλής. Στα μάτια που ξεχειλίζουν προσφορά. Στα δυο φλιτζάνια του καφέ της Κυριακής. Σε όλα τα εμείς. Στα παιδιά που βλέπουμε «εμάς». Στα όνειρα που έγιναν. Στην πρώτη νύχτα στο σπίτι «μας». Στα σχέδια που κάνουμε. Στο χθες. Στις γκρίνιες και στους θυμούς. Στην πόρτα που κλείνει για να αναζητηθεί η απουσία. Στις συγνώμες ξανά και ξανά. Στα βουνά που μετακινώ στο όνομα του «μαζί». Στην αδυναμία του χώρια. Στις αγκαλιές τις επιστροφής. Στα χατίρια που σου κάνω. Στις εκπλήξεις σου, που γέλαγα. Στην έμπνευση στα μάτια σου. Στην ανεξάντλητη αγάπη. Στις αγωνίες. Στις ζήλιες και στη σιγουριά. Στις θάλασσες που μου έδειξες. Στα βουνά που σε περπάτησα. Στις λέξεις που μου έμαθες. Στα τραγούδια μας. Στο πρώτο μας αυτοκίνητο. Στο Λιμένι. Στις σκέψεις που μοιραζόμαστε. Στα γενέθλια χωρίς τούρτες. Στα ενοικιαζόμενα των διακοπών. Στις αλήθειες σου. Στην αφέλειά μου. Στον διθέσιο καναπέ μας. Στην οργή σου. Στις φωνές μου. Στα γέλια μας. Στα μεθύσια μας. Στο ζεϊμπέκικο που σου χορεύω. Στα Γιάννενα. Στις επιτυχίες μας. Στο μοναδικό μυστικό μου, το blog. Στις γιορτές που ξέχναγες. Στους ομηρικούς καυγάδες μας. Στο χρώμα που έβαλες στο γκρίζο μου. Στα «χωρίζουμε» που δεν εννοούσαμε. Στα «για πάντα» που κρατάνε. Στα δώδεκα χρόνια που μοιάζουν μια μέρα. Στα επόμενα…

Σε σένα που χρειάστηκα τρία δευτερόλεπτα για να καταλάβω ότι θα γεράσω μαζί σου…
Σε σένα που «θα τρόμαζες αν ήξερες πόσο σε αγαπάω».

Με τα μάτια κλειστά

Είναι μερικά τραγούδια που τα αγαπώ πολύ. Και θέλω να τα μοιραστούμε. Έτσι απλά. Χωρίς λόγο. Αυτό είναι ένα από "τα καλά μου!" Κυκλοφόρησε σε cd από μια μικρή εταιρεία, πριν μερικά χρόνια. Όποιος το είχε αγοράσει τότε πρόλαβε. Δεν το ξαναβρήκα πουθενά.
Το βρήκα τυχαία στο youtube σε δυο μαγνητοσκοπήσεις. Από συναυλία (κακή ηχογράφηση) και από την τηλεοπτική εκπομπή "Στην υγειά μας" του Σπύρου Παπαδόπουλου, στη ΝΕΤ. Προτίμησα την δεύτερη γιατί είναι σχεδόν(;!) playback, φτυστή η ηχογράφηση του cd! Αν δεν σας αρέσει η εικόνα της εκπομπής, απλώς ακούστε το "με τα μάτια κλειστά"

Με αγάπη.
Από μένα.

ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΛΕΙΣΤΑ

Μουσική - Στίχοι: Παναγιώτης Καλαντζόπουλος
Ερμηνεία: Γιώτα Νέγκα

Κανείς δεν θα μπορέσει μου 'χες πει
Να με πονέσει πάλι όπως εσύ
Κι αφού είπαμε γεια με τα δάκρυα στεγνά
Τα παράθυρα αφήνω όλη μέρα κλειστά

Ποτέ δε θα σ' αφήσω μου 'χες πει
Να ζήσεις στα όνειρά μου όπως πριν
Κι όμως να περπατώ μες τον ύπνο σου εγώ
Και μου δίνεις φιλιά στα όνειρά σου ξανά
Και σε παίρνω αγκαλιά με τα μάτια κλειστά
Πώς γεννάει στο σκοτάδι η λύπη χαρά

Χαρά σ' αυτόν που τώρα σ' αγαπά
Χαράζει και σ' αγγίζει στα μαλλιά
Κι όμως να περπατώ μες τον ύπνο σου εγώ
Και μου δίνεις φιλιά στα όνειρά σου ξανά
Και σε παίρνω αγκαλιά με τα μάτια κλειστά
Πώς γεννάει στο σκοτάδι η λύπη χαρά

Κανείς δεν θα μπορέσει μου 'χες πει
Ποτέ να μ' αγαπήσει όπως εσύ

Να 'σαι ο εαυτός σου!

Μια σύντομη απάντηση στο post του geros. Αυτός μπορεί να καταλάβει!

Πριγκιπέσσα.   Σωκράτης Μάλαμας

Ιδού η Ρόδος...Αλέξη!

Να του την πέσουμε. Αμέσως. Με τη μία. Να τον ξεσκίσουμε σε κομματάκια και να τον πετάξουμε βορά στο τηλεοπτικό κοινό. Αν περισσέψει κανένα ζουμερό κομμάτι, να το στείλουμε με courier (παράδοση αυθημερόν, μην μπαγιατέψει!) στις εφημερίδες. Να τον στήσουμε στον τοίχο και να ανοίξουμε πυρ. Ο αναμάρτητος πρώτος! Κι αν δεν τελειώσει εκεί επί τόπου, να του δέσουμε στα πόδια λίθο βαρύ και να τον πατήσουμε στη θάλασσα. Να βλέπουμε τις μπουρμπουλήθρες να βγαίνουν μία μία. Μέχρι την τελευταία.Να τον τελειώσουμε. Τώρα.  Όλοι μαζί. Συντονισμένα. Ακόμα εδώ είμαστε; Ακόμα κουνάμε το κεφάλι με αμφιβολία; Ξυπνάτε ωρέ! Στην Ελλάδα είμαστε. Εδώ γεννιόμαστε γνωρίζοντας τα δίκια. Κατέχοντας την αλήθεια. Τι σημασία έχει αν ο καθένας έχει μιαν δικιά του αλήθεια ξεχωριστή! Η αλήθεια μας μετράει. Και εδώ δεν σηκώνουμε πολλά πολλά. Δεν αντέχουμε να σηκώνει το κοτόπουλο κεφάλι στο κοπάδι του. Α! Όλα κι όλα. Ή όλοι μαζί, ή κανείς μπροστά και μόνος. Το αρπάζουμε το κοτόπουλο -από το λαιμό που τόλμησε να σηκώσει- και με μια κίνηση αστραπιαία, το στραγγαλίζουμε. Ούτε κιχ δεν ακούγεται. Δεν προλαβαίνει. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε που είμαστε. Ποιοι είμαστε. Γι' αυτό ρε παιδιά. Να του την πέσουμε τώρα που προλαβαίνουμε. 

Τόλμησε, να κάνει το μαγαζάκι του μεγάλο; Μην ξεχνάτε! Αν δεν έχουμε εμείς κατσίκα, η λύση δεν είναι να πάρουμε μία. Η λύση είναι να πεθάνει του γείτονα. Τόλμησε να πάρει τα ηνία σ' αυτή την ηλικία; Να παρακάμψει δεινόσαυρους στη χώρα που τους συντηρεί στα πούπουλα; Τσακίστε τον. Τιιι; Ψηφίστηκε; Εξελέγη με δημοκρατικές διαδικασίες; Ε! και; Είναι μικρός. Είναι νέος και άπειρος. Δεν μπορεί να διαχειριστεί την ανοδική τάση του κόμματος που θα ηγηθεί. Είναι trendy. Είναι μπακάλης. Είναι σουπερμαρκετάς. Είναι τζαμπατζής. Είναι λίγος. Είναι μοδάτος. Είναι φρέσκος. Είναι δημοφιλής. Είναι ροκαμπιλάς. Είναι 33άρης. Είναι κουραμπιές. Είναι λάφ στάιλ. Είναι αποδέκτης δακτυλιδίου! Είναι αυτά. Είναι και τ' άλλα.

Είναι ο νέος πρόεδρος του ΣΥΝ. 

Και η εκλογή του προκάλεσε δονήσεις στο βολεμένο πολιτικό σύστημα. Άνοιξε ρωγμές, στο ταλαιπωρημένο σκηνικό που κάποτε στήθηκε και έκτοτε δινόταν μια μουσική παράσταση με δυο πρωταγωνιστές. Δυο πρωταγωνιστές που αγαπούσαν να σκοτώνονται στη σκηνή, να τα βρίσκουν στα παρασκήνια και να κάνουν το ίδιο και το ίδιο, χρόνια ολόκληρα, στην ίδια παράσταση. Και από κάτω να τους χειροκροτεί ένα κοινό, που δεν τολμούσε ποτέ να ανέβει για λίγο έστω στη σκηνή, να ζωηρέψει η παράσταση.

Όχι! 

Δεν είναι ο σωτήρας. Δεν είναι ο μεσσίας. Δεν είναι αυτός που εγγυάται το καλύτερο μέλλον. Μπάστα παιδιά. Να μαζέψουμε τα πυροτεχνήματα. Να κρύψουμε τις Moet στο ψυγείο. Να μην βιαζόμαστε ρεεε! Να κρατήσουμε μειδίαμα. Να αφήσουμε τα πλατιά χαμόγελα. Να πιάσουμε τη μέση επιτέλους. Να φύγουμε από τα άκρα που λατρέψαμε. Ποιος μας έμαθε ρε να αγαπάμε τα άκρα; Ποιος μας δίδαξε, ότι η ζωή είναι ή στο ύψος ή στο βάθος; Μέση δεν έχει σ' αυτή τη χώρα; Γκριζο δεν βλέπουμε; Μόνο άσπρο ή μαύρο;

Ας μην βιαστούμε λέω, να ανοίξουμε σαμπάνιες να γιορτάσουμε την ελπίδα. Ας καθήσουμε ήσυχα ήσυχα να ελπίσουμε απλώς. Μνήμη έχουμε. Ας την ξυπνήσουμε. Να θυμηθούμε ότι η Αριστερά, πάντα είχε μια "μικρή" αδυναμία στο ουτοπικό. Σ' αυτό το ιδανικό που καταντά ανέφικτο. Ας θυμηθούμε. Κι άλλες φορές στο παρελθόν φούσκωσε. Και έτσι πάλι ξεκούσκωσε. 

Τώρα η πρόκληση είναι χειροπιαστή. Δεν είναι λόγια μεγάλα, "θα" και "θα", ανησυχία για το περιβάλλον και δενδροφυτεύσεις. Δεν είναι καν κινητοποιήσεις και άνοιγμα προς την νεολαία. 

Είναι κάτι μεγαλύτερο, βαρύτερο και καθοριστικό. Είναι πολιτική. Και είναι εδώ. Μπροστά τους. Μπροστά στα ενθουσιώση πλήθη που τον εψήφισαν και στα άλλα που χαμογέλασαν από τον καναπέ του σπιτιού τους ακούγοντας το αποτέλεσμα. 

Είναι πολιτική και είναι σκληρή. Η πιθανότητα να παίξει ο ΣΥΝ ρόλο ρυθμιστικό για τον σχηματισμό κυβέρνησης, είναι πιο κοντά, από ποτέ άλλοτε. Και ο Αλέξης πρέπει να πράξει. Να διατηρήσει, να προσελκύσει, να κρατήσει κι άλλους. Να κάνει συγκεκριμένες προτάσεις, εφικτές. Να δώσει ρε αδελφέ λύσεις. Με λίγα λόγια να δοκιμαστεί. Κι αν πετύχει θα την πιούμε την σαμπάνια παγωμενη. Αν αποτύχει... Τουλάχιστον θα έχει ταρακουνηθεί το πολιτικό σύστημα. 

Αν δεν έχει ήδη σκάσει...

Ωδή στην (πράσινη) εποχής!

Ρέει γάργαρο το νερό, πάνω τους. Διώχνει τα ξένα. Πέφτουν νεκρά και παρασύρονται σ' έναν σύντομο στροβιλισμό, για να εξαφανιστούν, όπως οι αμαρτίες από την ψυχή μας, μετά το κλάμα της μετάνοιας. 

Καθαρά, σχεδόν εξαγνυσμένα, απλώνονται πάνω σε σεντόνι λευκό. Να στεγνώσουν. Να αποβάλλουν την υγρασία, την περίσσια. Να ξεπεράσουν το σοκ και να προσφέρουν τον εαυτό τους, θυσία, στις ορέξεις εκείνου. 

Το ήξεραν, θαρρείς από πάντα, ότι αυτός είναι ο προορισμός τους. Από την μέρα που δειλά, ένοιωσαν το πρώτο άγγιγμα του ήλιου. Διπλωμένα σαν έμβρυα, ζεστάθηκαν. Δείλιασαν αρχικά. Μα ξεπέρασαν το φόβο, άνοιξαν τα άκρα σαν φτερά και μεγάλωσαν. Σε κάθε άγγιγμα, λίγο ακόμη. Με κάθε στάλα της βροχής, ακόμη λίγο. Το ξεραν όμως. Το τέλος δεν αργεί. Μόνο καρτερικά εκεί, περίμεναν. Το βάναυσο τράβηγμα, από το σωρό. Το χέρι που θα απλωθεί, θα δείξει εκεί και μετά χωρίς δεύτερη σκέψη, θα ξεριζώσει. Τόσο απάνθρωπα, όσο μόνο τα ξένα χέρια αρπάζουν, χωρίζουν!

Και να τα τώρα εκεί, να υπομένουν τη μοίρα τους. Γυμνά. Δίπλα σε ξένα σώματα, που έχουν άλλο χρώμα στην επιδερμίδα. Έτσι πρέπει. Οι ορέξεις του, επιβάλλουν αυτή την παράξενη μίξη. Θέλει να γευτεί τρυφερές σάρκες, από ξένα μέρη τροπικά, μαζί όμως με τα ντόπια. Όσο πιο παρθένα, τόσο καλύτερα, λέει. 

Γι' αυτό του το καπρίτσιο, στενάζουν οι γειτονιές και τα χωριά. Η φήμη του ξεπέρασε τα σύνορα. Εκτός από το χωριό, εκτός από τα νησιά, τώρα του τα στέλνουν και απ' τις πέρα θάλασσες. Μέσα σε πλοία, που διαμορφώθηκαν ειδικά. Να ταξιδέψουν άνετα. Να μην κακομοιριαστούν στο ταξίδι. Ερμητικά κλειστά, τα παράθυρα. Να μην μπαίνει το αγέρι της θάλασσας και τα γερνά το αλάτι. Και το ταξίδι να είναι γρήγορο. Να φτάσουν στην ακμή της νιότης τους. Να μην φαίνεται, ούτε μέρα παραπανίσια, πάνω τους. 

Αν φανούν τα σημάδια του χρόνου; Αλοίμονο τότε! Ούτε να γυρίσει να τα κοιτάξει. Τα πιάνει από το άκρο και σαν σκουπίδια τα πετά. Στα σκυλιά. Στα χωράφια. 

Σήμερα όμως, όλα, είναι όπως τα θέλει! Πράσινα, κόκκινα μαρούλια και σαλάτες είναι πάνω στον πάγκο και περιμένουν τη σειρά τους να κοπούν. Να αναμειχθούν με πιπεριές και αβοκάντος, με ρόκες και κάρδαμο, με σταφίδες και κουκουνάρι. Να πασπαλιστούν με αλάτι και πιπέρι. Να ενωθούν με ανθότυρο και κατσικίσιο τυρί. Να στολιστούν με ματσάκια δενδρολίβανου. Και να καταλήξουν μπροστά του. Να γεμίσουν πρώτα τα μάτια και μετά το αχόρταγο στομάχι του! Χωρίς ντρέσιγκ!

Υ.Γ1 Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όσους τα έχουν κάνει σαλάτα. Όχι απαραιτήτως πράσινη εποχής!

Υ.Γ2 Εννοείται ότι το κειμενάκι ήρθε κατόπιν παραγγελίας... πιάσε μια εποχής στο τέσσερα και σβέλτα μικρέ. Το έκανα. Έμπνευση ΔΕΝ ήρθε.

Υ.Γ3 Συγνώμη προς τους αγαπητούς επισκέπτες για το κουλόν του θέματος αλλά...δικό μου είναι το blog το βάζω φωτιά και το καίω αν γουστάρω. Σωστά;;;

Καλή όρεξη σε όλους σας.

TV or not TV?

Αγαπητοί bloggers,

η ώρα είναι 12.21 μετά τα μεσάνυχτα, ξημερώνει δηλαδή η 11η Φεβρουαρίου του 2008. 

Και βλέπω τηλεόραση. 

Βλέπω μια ταινία στον ΑΝΤ1, αλλά γυρνάω και στα άλλα κανάλια. Στον ALPHA παίζει ΠανουτσοΚαρπετόπουλο, στη ΝΕΤ Αθλητική Κυριακή, στο Star ταινία με τον Μπαντέρας και στο MEGA ένα σήριαλ.

Σσσσσσσσ! Βλέπω τηλεόραση. Παθαίνω κάτι γι' αυτό;;;

Άξια!

Τώρα λοιπόν που όλα ξεκαθάρισαν και κανείς δεν "τράβηξε" αυτό το ρημαδοdvd, κανείς δεν το είδε, κανείς δεν το μοντάρισε, κανείς δεν το διαπραγματεύτηκε με οικονομικό όφελος, κανείς δεν ξέρει τίποτα, πρέπει να το παραδεχτούμε.
Άξια κοπέλα αυτή η 35χρονη.
Και εικονολήπτρια και ηχολήπτρια και τεχνικός ηλεκτρονικών συσκευών και μοντέρ και με υψηλές γνωριμίες και με πρόσβαση στους αστέρες της TV και πρωταγωνίστρια και σεναριογράφος και οικονομολόγος.
Μπράβο της!

Αλλά ρε παιδιά... με τόσα προσόντα το κορίτσι ακόμη συμβασιούχος ήτανε;;;; Κανονικά θα έπρεπε να σφάζονται στα πόδια της τηλεοπτικοί σταθμοί για το ποιος θα την πρωτοπάρει. Με τόσα προσόντα;;;

Μεγάλες μπουκιές...λόγια...κλπ

Ρούφηξε μια γουλιά από τον εσπρέσο της, και με μια κομψή κίνηση, ακούμπησε το ποτηράκι στο φλιτζάνι. Δεν ακούστηκε ο παραμικρός ήχος. Θαρρείς και η πορσελάνη, ήταν από βελούδο.
Τράβηξα μια βαθιά τζούρα, από το τσιγάρο, που κόντευε να κάψει τα δάκτυλά μου και το έσβησα άτσαλα, στο ξεχειλισμένο από αποτσίγαρα, τασάκι.

-Λοιπόν;
-Πρέπει να κόψεις το τσιγάρο, αμέσως. Σου θαμπώνει την επιδερμίδα και σου προσθέτει χιλιάδες ρυτίδες, στο άνω χείλος. Κοντολογίς, σε κάνει να δείχνεις γριά, κοριτσάκι μου!

Την αγριοκοίταξα και τράβηξα ένα καινούριο τσιγάρο από το πακέτο. Έχω ακούσει, διαβάσει, βιώσει, πολλές από τις βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος. Αυτό όμως…
Άκου εκεί, να το κόψω για να μην ρυτιδιάσω! Αλλά τι περίμενες…

Έριξα μια καλύτερη ματιά στη φιλενάδα μου. Εντυπωσιακά όμορφη. Απ’ αυτές όμως τις φτιαγμένες. Που ξυπνούν το πρωί, λίγο νωρίτερα από τον άντρα τους, τρυπώνουν στο μπάνιο και στα κρυφά και σιγανά, πλένουν δόντια, απλώνουν μέηκ απ σ’ όλο το μούτρο, πλακώνονται στη μάσκαρα, χτυπούν λίγο ρουζ και λιπ γκλος και …ξαναξαπλώνουν δίπλα στον -μακριά νυχτωμένο- γκόμενο. Και μόνο αφού ξυπνήσει αυτός, κάνουν πως τεντώνονται, αγουροξυπνημένες, τάχα μου δήθεν….

Πως είπατε; Χαχαχα σ’ εσάς ΔΕΝ έτυχε ποτέ;;;
Καλά ρε παιδιά. Αλλά, τον όρκο, καλού κακού, μην τον πάρετε.

Απ’ αυτές είναι λοιπόν η φιλενάδα μου, που όση ώρα την παρατηρούσα, είχε αρχίσει να μου ξεφουρνίζει διάφορα, περί συντήρησης.
Όχι, συντήρησης τροφίμων στο ψυγείο. Συντήρησης της νεότητας, μου το ‘πε.

-Βρε καλή μου, αντέτεινα. Τα χρόνια περνούν και όσο κι αν το θέλουμε, πίσω δεν γυρνούν.
Μάταια προσπάθησα να την πείσω…

Έγειρε πίσω με χάρη –που είμαι σίγουρη ότι προβάρει στον καθρέφτη- και με κοίταξε θαρρείς και κατέβηκα από τα Γκράβαρα.

-Που ζεις χρυσή μου. Σήμερα κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της και τους γύρω της, έχει τον προσωπικό της πλαστικό χειρουργό.
-Καλέ! Εγώ ούτε στον παθολόγο δεν πατάω το πόδι μου. Φοβάμαι.
-Φοβάσαι τις αρρώστιες. Ο πλαστικός δεν είναι γιατρός.
-Και τι είναι; Εργολάβος οικοδομών;
-Κόψε τις σάχλες και γράψε το τηλέφωνο του δικού μου…
-Καλέ σοβαρά στο λέω. Φοβάμαι!
-Γράφε. Εγώ φοβάμαι περισσότερο που σε βλέπω με τις ρυτίδες σαν χαράδρες στο πρόσωπό σου. Ή καλύτερα άσε μην γράφεις. Εδώ δίπλα είναι. Σήκω να πάμε τώρα. Μαζί.

Μάζεψε στα γρήγορα, κινητό, κλειδιά, που είχε ακουμπισμένα στο τραπέζι, τα πέταξε –πάντα με χάρη- στην πανάκριβη τσάντα της, και σηκώθηκε πάνω στα τακούνια της.
Μ’ άρπαξε από το χέρι και συνέχισε την κατήχηση.
-Να δεις. Αν είμαστε τυχερές και μας δεχτεί, -που θα το κάνει, γιατί μου έχει υποχρέωση, τόσες πελάτισσες του έστειλα- να δεις πως θα βγεις από το ιατρείο του. Άλλος άνθρωπος θα είσαι. Σε μισή ωρίτσα θα έχουμε τελειώσει.

Μέχρι να της αναλύσω, ότι είμαι υπέρ της φυσικότητας, της ωρίμανσης της γυναίκας, ότι έχω δεθεί ρε αδελφέ με τις ρυτίδες μου και δεν τραβώ κάνα ζόρι, ότι έτσι έχω συνηθίσει να βλέπω την φάτσα μου στον καθρέφτη, ότι φοβάμαι τους γιατρούς και τρέμω τις βελόνες και ότι φοβάμαι τους πειραματισμούς, είχαμε κιόλας φτάσει.

Βρέθηκα να κάθομαι σε πολυτελή καναπέ, δερμάτινο, δίπλα στην φίλη μου που έδειχνε σα στο σπίτι της, απέναντι από τη φίλη μου, τη φίλη μου, τη φίλη μου και τη φίλη μου!

Σάστισα!
Η φίλη μου σε πέντε διαφορετικά αντίτυπα. Όλα στον ίδιο χώρο. Όλα δίπλα και απέναντί μου.
Τι στο διάολο συμβαίνει εδώ; Ποιος μου κάνει πλάκα;

Και τότε συνειδητοποίησα τι ακριβώς συνέβαινε. Ο γιατρός-μάγος-ειδικός-σωτήρας-γκουρού της αιώνιας νεότητας, πίσω από την κλειστή πόρτα, έκανε τις ίδιες επεμβάσεις, σε διαφορετικές γυναίκες. Φούσκωνε χείλη, έβαζε ζυγωματικά, έβγαζε ρυτίδες από το μέτωπο, αφαιρούσε σημάδια χρόνου από τα μάτια, προσέθετε κολλαγόνο γύρω από τα χείλη, έβαζε, έβγαζε, έκοβε, έραβε…
Και άφηνε την υπογραφή του σε κάθε πρόσωπο που του το ζητούσε και σε όλα μαζί. Τις έκανε όλες σχεδόν ίδιες. Σαν αδελφές. Τα ίδια σαρκώδη χείλη. Τα ίδια φουσκωμένα μάγουλα. Τα ίδια ανέκφραστα χαμόγελα, βλέμματα. Τα ίδια… όλα!

Βούτηξα την τσάντα μου και έφυγα σαν να με κυνηγούν. Που με κυνηγούσαν δηλαδή… Δεν γύρισα να κοιτάξω, ούτε όταν άκουσα τις κραυγές της δικιάς μου, να με καλεί πίσω. Μπουχός. Να φύγω, να μείνω εγώ.

Στο σπίτι, έπιασα από κοντά τον μεγεθυντικό καθρέφτη. Το μέτωπό μου χαρακωμένο. Από ελαφρές γραμμές. Μου θύμισε τα πεύκα που κάθε κύκλος στον κορμό του, μαρτυρά και ένα χρόνο ζωής. Τρεις οι δικές μου ρυτίδες. Μια για κάθε δεκαετία; (Καλά, καλά! Μη βαράτε. ΑΝ η πρώτη έγινε στα 10 μου…)
Και στα μάτια. Όταν γελάω, διπλώνουν πολύ. Αλλά δείχνουν τόσο χαρούμενα τα μάτια μου. Και απορία δείχνουν και ευχαρίστηση και στεναχώρια και θυμό και τα πάντα. Και είναι δικά μου. Μόνο εγώ τα έχω. Άντε και ο μπαμπάς μου από τον οποίο τα κληρονόμησα. Κανένας άλλος. Και έτσι θέλω να μείνουν. Με ρυτίδες. Να γελώ και να τονίζονται οι ρυτίδες. Να μαρτυρούν ότι έχω ζήσει. Με τόλμη, με φόβο, με λύπες και γλέντια.
Με τα πάντα. Εκτός από αγωνία.
Την αγωνία του αύριο. Των γηρατειών και της φθοράς.




Υ.Γ Ρε κορίτσια, τώρα που με βλέπω καλύτερα, στον μεγεθυντικό καθρέφτη, κάνα τηλέφωνο καλού μποτοξολόγου έχετε;
Γιατί με τον τρόπο που έφυγα από κείνον δεν έχω μούτρα να ξαναγυρίσω!!!
Υ.Γ Όχι gero.ΔΕΝ σου δίνω το τηλέφωνο της φίλης μου. Χώρια που, σιγά μη γυρίσει να σε κοιτάξει, εσένα!

Τέλος εποχής;

Κάτι γίνεται. Κάτι συμβαίνει.

Το κουβεντιάζουν χαμηλόφωνα οι παρέες. Σκύβοντας πάνω από το τραπέζι. Με ύφος συνωμοτικό. Από το φόβο ότι μπορεί να ακουστούν και να μην συμβεί τελικά. Μήπως το συννεφάκι της ελπίδας διαλυθεί, ακριβώς εκεί, πάνω από το γεμάτο με αποφάγια τραπέζι της συντροφιάς. 

Κι όμως κάτι συμβαίνει. 

Φαίνεται στα μάτια, εκείνων που μέχρι πρότινος καυγάδιζαν για τα πιστεύω τους. 

Λούφαξαν. Απορούν. Αμφισβητούν. Δεν υψώνουν πια, τον τόνο της φωνής. Δεν παίρνουν το μέρος κανενός. Δεν υπερασπίζονται.. Τώρα ακούνε. 

Βρήκαν την φωνή τους τα παιδιά της παρέας. Τα νιάτα. Είχαν συνηθίσει να μην τους παίρνουν στα σοβαρά, όταν ψέλλιζαν τις αμφιβολίες τους.  "Δεν ξέρετε εσείς. Νέοι είστε. Δεν έχετε κρίση και εμπειρία..." Σήμερα, πρωταγωνιστούν στις κουβέντες. 

Θλίβονται οι γέροι. "Τόσο έξω πέσαμε; Τόσος αγώνας άδικα;" Τι θα μας φέρει το αύριο; Τα πρεσβυωπικά μάτια, θαμπώνουν λίγο περισσότερο, μπροστά στο αίσθημα του άδικου, μιας προσπάθειας ζωής, που αποδείχθηκε μάταιη.

Κάτι συμβαίνει. Και είναι σχεδόν ακαθόριστο. Δεν το γράφουν στους τίτλους τους, οι εφημερίδες. Αλλά το νοιώθεις. Το ξέρεις. Κάτι αλλάζει. Κι αν ακόμη δεν αλλάξει τώρα, σήμερα, αύριο, δεν μπορεί! Έχει δρομολογηθεί. Θα συμβεί. 

Και θα πονέσει. Όπως κάθε γέννα. Θα φέρει ανασφάλεια. Φόβο, μπρος στο άγνωστο. Προσπάθεια, αποτυχία, μπέρδεμα και αναταράξεις. Αλλά που θα πάει; Θα γεννηθεί. 

Γιατί η μπόχα που βγαίνει, τώρα που σηκώθηκε το καπάκι του βόθρου, είναι μεγάλη. Μας πνίγει. Δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε. 

Και θα αναζητήσουμε οξυγόνο. 

Ποτέ άλλοτε, το πολιτικό σύστημα σ' αυτή την χώρα δεν είχε βρεθεί τόσο κοντά στην πλήρη απαξίωση. Υπήρξαν κρίσεις, αλλά ξεπερνιώνταν στο όνομα της συναίνεσης. Την κρίσιμη ώρα, η συσπείρωση έδινε την λύση. 

Είναι η πρώτη φορά, που η εξουσία, βλέπει τους πολίτες να της κουνούν το μαντήλι, αποσύροντας την εμπιστοσύνη τους.

Και κάτι πάει  να αλλάξει. Γιατί την κρίση δεν τη βιώνουν μόνο τα μεγάλα κόμματα εξουσίας, αλλά και τα μικρά. Αυτά που έμαθαν να λειτουργούν σαν κάδοι ψηφοδελτίων διαμαρτυρίας και βολεύτηκαν σ αυτό τον ρόλο.

Υπάρχει ανάγκη πρότασης. Νέας πρότασης. Γιατί ο κόμπος φτάνει στο χτένι...