Άτιμη κενωνία!

Αραχτός στην αιώρα, κοίταζε ένα συννεφάκι να αλλάζει σχήματα με ρυθμό αργό, νωχελικό. Σαν τη ζωή του. Ανάλογα με την διάθεση του αέρα, το σύννεφο, άλλοτε θύμιζε έναν γέρο μυταρά και άλλοτε μακρυμαλλούσα νέα. Με τον αέρα. Όπως ακριβώς συνέβαινε και στη δική του ζωή!

Ωραία ζωή! Θυμήθηκε την χθεσινοβραδυνή παρέα, την μελαχροινή με το χρυσοπράσινο φόρεμα και χαμογέλασε κρυφά. Ε, ρε γλέντια! Δεν είχε παράπονο. Αντιθέτως, περίμενε με ανυπομονησία την αποψινή έξοδο. 

Άπλωσε το χέρι και έπιασε τη φυσαρμόνικα. 

Ο ήλιος είχε ανεβεί για τα καλά και έκαιγε τα πάντα. Η ώρα του! Οι νότες, τάραξαν την γαλήνη του μεσημεριού, βγάζοντας από τον ήσυχο ύπνο κάποιους από τους γείτονες. Κανείς δεν του είπε τίποτα. Λέξη. Τον ήξεραν άλλωστε καλά. Και αυτόν και τις ραστώνικες συνήθειες του. Δεν τον παρεξηγούσαν. Κανείς. Εκτός από έναν. Έναν ενοχλητικό γείτονα, που τελευταία έδειχνε ιδιαίτερα ευέξαπτος. 

Δεν τον απασχολούσε βέβαια ιδιαίτερα, για να ενδιαφερθεί σοβαρά. Κάθε χρόνο, όταν έπιανε να τελειώνει η ζέστη του καλοκαιριού και να πέφτουν τα πρώτα φύλλα, ο τύπος αυτός επαναλάμβανε την ίδια ψυχωτική συμπεριφορά. Μια κινητικότητα, ένας χαμός, μια φασαρία. Μα πότε ηρεμούσε αυτός ο άνθρωπος επιτέλους;

"Να τος πάλι". Φορτωμένος σακκούλες, ανέβαινε τις σκάλες για το σπίτι του. "Τι διάολο τις κάνει τόσες σακκούλες. Πόσους ταίζει, αφού ποτέ κανείς άλλος δεν έχει βγει από την πόρτα αυτού του διαμερίσματος", σκέφτηκε, αλλά δεν άφησε την φυσαρμόνικα  από τα χείλη του.

Οι μοτόνονα επαναλαμβανόμενες νότες, έφτασαν στ αυτιά του γείτονα, την ώρα που έβαζε το κλειδί στην πόρτα. Ανοίγοντας και χωρίς να στρέψει το κεφάλι, σήκωσε το ελεύθερο χέρι του και χαιρέτησε προς την πλευρά της αιώρας.

Μπα! Κέφια θα έχει για να με χαιρετάει σκέφτηκε και αποφάσισε στα γρήγορα να τον καλέσει για ένα ντρινγκ. Να συσφίξουν σχέσεις. Αφού στην πραγματικότητα δεν γνωρίζονταν καλά.

-Γεια σου τζίτζικα!

-Καλώς τον μέρμηγκα. Τι λες για ένα τσιπουράκι; 

-Μπα την επόμενη φορά! Στην υγειά σου όμως!