Εθνική επέτειος.

Πάει κι αυτό.

Φάγαμε τον μπακαλιάρο με τη σκορδαλιά, βουρτσίσαμε άρον άρον το δόντι μη και πάρει η μπόχα κάναν άσχετο, τσουγκρίσαμε με το καλό το κρασί, ευχηθήκαμε τα καλύτερα στο Βαγγέλη και την Βαγγελιώ, παρακολουθήσαμε στην τηλεόραση και λίγο από παρέλαση για να είμαστε στο κλίμα.

'Ανοιξε και η κουβέντα -μέρα που ναι- για τα εθνικά μας θέματα. Να τα πούμε Μακεδονία τα Σκόπια ή κινδυνεύει η Θεσσαλονίκη; Πλακώθηκαν εκεί πάνω από τη σαλάτα, οι θείοι που αιώνες τώρα μαλώνουν για τα κομματικά και μείναμε να τους παρακολουθούμε με την απορία... μα δεν θα βαρεθούν ποτέ;

Πέρασε πάνω από το σπίτι και ένα σμήνος της πολεμικής αεροπορίας σε σχηματισμό, έτριξαν τα τζάμια, κοιτάξαμε όλοι το ταβάνι θαρρείς και τα βλέπαμε και ρίγησε μέσα μας το εθνικό φρόνημα.
Στο γλυκό, μας ειχε πιάσει το κρασί και νοιώσαμε ευτυχισμένοι. Ακόμη και οι θείοι τα βρήκαν μεταξύ τους.

-Μωρέ τι μαλώνουμε! Αφού αυτοί, πάλι ότι πουν οι απ' έξω θα κάνουν και μεις, πάλι αυτούς θα ψηφίσουμε...

Τα αεροπλάνα πέρασαν άλλη μια φορά πάνω από την ταράτσα μας, οι ήρωες του 21 ζωντάνεψαν για δευτερόλεπτα, μας κοίταξαν από κει ψηλά και μας έφτυσαν....
να μη μας ματιάσουν!

Στο νεροχύτη στην κουζίνα, μαζί με τα αποφάγια, στροβιλίστηκαν προς την αποχέτευση και κάτι περισσευούμενα νεανικά όνειρα.

Μαζί με τον καφέ, σερβίραμε και παξιμαδάκι.