Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2007

Μάτια ερμητικά κλειστά.

Κοίτα να δεις κάτι πράγματα. Φεύγεις λίγες μέρες να ξεκουραστείς κι επιστρέφοντας μαθαίνεις ξανά γραμματική. Τι είναι ρήμα, τι είναι συνωνυμο, τι αλλάζει σε μια πρόταση, αν το ρήμα το αντικαταστήσεις με ένα άλλο!!!
Έλειψα λίγο -η πτωχή πλην τιμία νέα- να ξεκουραστώ, και με το που έβαλα το κλειδί στην blogόπορτα, ανακάλυψα πόσο βλάκας ήμουν τόσον καιρό!
Μπράβο ρε monahikelike που κάνεις την δουλειά για μας... Μας ανοίγεις κανα μάτι, ακόμα και αν εμείς τα κρατάμε κλειστά.
Αυτά σαν πρόλογο! Ούτε ευχές, ούτε τίποτα! Ήταν μεγάλη η κατραπακιά, βλέπετε!

----------------

Επί της επιφανείας τώρα, γιατί η ουσία μάλλον στα προηγούμενα βρίσκεται, μόοοοολις χθες βράδυ γύρισα και πριν πάθω στερητικό σοκ είπα να χτυπήσω δυο κουβέντες.
Ίσα για την όποια σύντομη επαφή.
............................
Έλειψα λίγο και με θυμήθηκα.
Έφυγα και γύρισα σε μένα.
Άνοιξα τον χάρτη και βρήκα τον δρόμο για το μέσα μου.
Πέντε 24ωρα ήταν αρκετά για να αναθεωρήσω. Να καταλάβω ότι μάλλον την πήρα λάθος την ζωή μου, όμως, ίσως υπάρχει καιρός να αλλάξω ζωή.
Πέντε μέρες με το βλέμμα κολλημένο στην απέναντι βουνοκορφή. Εκεί που ξεκουράστηκαν τα μάτια πόσων ακόμα άραγε; Στην βουνοκορφή που έστεκε ψηλή και απάτητη(;) για να μου ψιθυρίσει θαρρείς πόσο ελάχιστη είμαι. Και γω και συ και ο άλλος απέναντι.
Με "είδα" στο γραφείο, ανάμεσα σε αγχωμένους συναδέλφους, να τρέχουμε να κερδίσουμε τον χρόνο, να νοιώθουμε το κέντρο του κόσμου σε μια κοινωνία πέντε ανθρώπων.
Με "είδα" στο σπίτι, να μάχομαι το τέλειο! Να γυρνάω γύρω από την ουρά μου, προσπαθώντας, να πλάσω τα τέλεια παιδιά. Να μαλώνω με τον σύντροφο, για την απόλυτη λεπτομέρεια. Να νοιώθω θύμα και -όπως όλα τα θύματα- να το απολαμβάνω κιόλας. Το τέλειο τραπέζι, οι τέλειοι φίλοι, το τέλειο βράδυ....
Με "είδα" να πασχίζω να στρώσω το αύριο, ξεχνώντας να απολαύσω το σήμερα. Να επιδιώκω το καλύτερο, αδιαφορώντας για το καλό που κρατώ στα χέρια μου.
Με "είδα" με τα μάτια των τρίτων. Μια γυναίκα, που τρέχει, που δεν έχει χρόνο, που αγγίζει τα όρια της υστερίας...
Και μετά με "είδα" στο μέλλον. Γριά. Να σκέφτομαι πόσο άδικα έτρεχα τότε (σήμερα) χάνοντας στιγμές. Χάνοντας τη ζωή. Κοιτώντας χωρίς να βλέπω. Φωνάζοντας χωρίς να μιλώ. Ακούγοντας, χωρίς να καταλαβαίνω. Αγκαλιάζοντας χωρίς να αγγίζω. Προσφέροντας, χωρίς να δίνω. Αναπνέοντας, χωρίς να ζω!
Εκεί, στη σκιά ενός βουνού, άρχισαν να ανάβουν πυροτεχνήματα. Μόνο που δεν τα είδε κανένας. Μόνο εγώ. Άλλωστε εγώ τα έριχνα. Γιόρταζα. Την ημέρα που άνοιξα τα μάτια μου για να δω τη ζωή. Και θα την γιορτάζω την μέρα αυτή κάθε χρόνο στο εξής. Είναι τα γενέθλιά μου. Εγώ η μάνα εγώ και το νεογέννητο!
Έκανα και τις βόλτες μου.
Σ' αυτό το ανώνυμο βουνό, ανάμεσα σε ανώνυμους ανθρώπους.
Σε καλντερίμια, που περπατούσαν κανονικοί, ήρεμοι άνθρωποι, που αγοράζουν εφημερίδες για να τις διαβάσουν και όχι να τσεκάρουν αν συμπεριλαμβάνεται η φωτό τους, ανάμεσα στους κοσμικούς.
Ανθρώπους, που φορούσαν κανονικά ρούχα, που δεν στοιχίζουν όσο μια γκαρσονιέρα στα Πατήσια.
Ανθρώπους, που παρκαραν τα κανονικά αυτοκίνητά τους, στο πάρκινγκ του χωριού και δεν το περιέφεραν στα μονοπάτια.
Ανθρώπους, που γελούσαν πηγαία και αυθόρμητα και δεν λοξοκοιτούσαν για κανα παπαρατσικό φλας.
Κανονικούς ανθρώπους.
Ίσως γι αυτό, όταν με έβλεπαν να κοιτώ με τις ώρες την βουνοκορφή απέναντι, με ρωτούσαν, αν είμαι καλά. Που να πάει το μυαλό τους......
Υ.Γ Ανοίγω βαλίτσες, παίρνω ανάσα, προσαρμόζομαι στα ταπεινά και καθημερινά (ξέρετε σ' αυτή την κακή συνήθεια που λέγεται "εργασία") και τα λέμε αναλυτικά συντόμως.

Φιλιά και Χρόνια πολλά. Κυρίως όμως χρόνια καλά!

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2007

Επιστρέφω σε λίγο...

Καλές γιορτές σε όλους σας.  Ευτυχισμένα Χριστούγεννα με υγεία και ευτυχία.
Τις πιο θερμές μου ευχές.


Υ.Γ Για λίγες μέρες -μετρημένες στα δάχτυλα ενός χεριού- θα λείψω! Εύχομαι να σας ξαναβρώ σε μεγάλα κέφια και φόρμα.

Φιλιάαααα

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2007

Ο ασκός του Αιόλου.

Η είδηση, κυκλοφόρησε πρώτα από τηλέφωνο σε τηλέφωνο και μετά βγήκε στις τηλεοράσεις και στα sites. Ένας άνθρωπος πήδηξε στο κενό. Όχι οιοσδήποτε άνθρωπος...  Και τώρα δίνει την μάχη του στο νοσοκομείο. Ποιος ξέρει, αν θα τα καταφέρει. Και ποιος ξέρει, αν θέλει να τα καταφέρει.
..............
Αμήχανοι παρακολουθούμε τηλεόραση. Μουδιασμένοι διαβάζουμε τα blogs. Βουβοί ακούμε ραδιόφωνο. Κάτι τρέχει αλλά τι ακριβώς;
.............
Τα μαθες; με ρωτάει η φίλη μου. 
"Κάνα θέμα διαφθοράς θα ήταν, και κοίτα να δεις ευθιξία. Μόνο στην Ιαπωνία συμβαίνουν αυτά", μου λέει.
Έχει έναν τόνο αμφιβολίας στην φωνή. Δεν μπορεί να πιστέψει ότι κάποιος, ακόμη και αν συνδέεται με υπόθεση σκανδαλώδη, θα βρει το θάρρος να πηδήξει από το μπαλκόνι, για να μην μαθευτεί. Όχι σ' αυτή την χώρα τουλάχιστον, που ακόμη και όταν σου δείχνουν την πόρτα, εσύ δένεσαι στην καρέκλα. Όχι, στην χώρα του, 'δε βαριέσαι ρε αδελφέ!". Όχι, στην χώρα, που την κατοικούν άνθρωποι, με τόσο κοντή μνήμη. Είχε δίκιο!
..........
Τρία σενάρια...
.........
1.Οικονομικό σκάνδαλο....

2.Οικονομικό σκάνδαλο....

3.Ροζ σκάνδαλο....
..........
Αντιγράφω από το press-gr.blogspot.com

Είχε αρχίσει να ...κυκλοφορεί...
..."η παράνομη κασέτα". Νέα στοιχεία από το Press-gr...
Οι νεώτερες πληροφορίες λένε ότι ο εκβιασμός που δεχόταν είχε ξεφύγει πλέον από τον "στενό κύκλο".
Η κασέτα (βίντεο όπως λένε κάποιοι) και ορισμένα από τα άλλα στοιχεία σε βάρος του είχαν αρχίσει να παίρνουν το δρόμο ...προς τη δημοσιότητα. Και η απειλή που είχε δεχτεί ήταν ότι θα έβλεπαν το φως της δημοσιότητας την ερχόμενη Κυριακή......

.............
Δηλαδή κάποια είχε στα χέρια της, κασέτες με προσωπικές στιγμές. Τις περιέφερε στα κανάλια. Και κάποιος δ έ χ τ η κ ε να τις μεταδώσει; 
Να μεταδώσει δηλαδή τις προσωπικές στιγμές ενός ανθρώπου; 
Για να πετύχει τι ακριβώς; 
Να καταδείξει και τα οικονομικά σκάνδαλα; 
Μπουκάροντας στην κρεβατοκάμαρα; 
Άντε και είχε παράλληλα, όλα τα στοιχεία για το πάρτυ στα ταμεία. Για μίζες ξίγκια διαπλοκή και διαφθορά. Για μεγάλα φαγοπότια και καταχρήσεις οικονομικές. Για λαμογιές και νταηλίκια. Για βρώμα και δυσωδία. Για κρίσεις και κόντρες. Για υψηλές γνωριμίες και προστασίες. Για, για, για... Για ότι θες! Και για ακόμα περισσότερα!
Η κρεβατοκάμαρα όμως που κολλάει ρε παιδια; Ποιος διάολος έχει δικαίωμα για τέτοιου είδους διασυρμό; 
Και επιτέλους που είναι κάποιος αρμόδιος να βάλει μια τάξη;
ΠΟΥ;

Η διαφθορά πρέπει να τιμωρείται. Και η απομάκρυνση από την καρέκλα δεν αρκεί.

Αλλά και η -κατοχυρωμένη από το σύνταγμα- ιδιωτική ζωή του καθενός πρέπει να προστατεύεται.
***(Γιατί το Σύνταγμα είναι το θεσμοθετημένο πλαίσιο ελευθεριών και υποχρεώσεών μας, και όχι ...πλατεία όπως κάποιοι επιμένουν να πστεύουν, καταπατώντας το!)

Ας ανοίξει τώρα ο ασκός του Αιόλου. Ας βγουν στη φόρα και τα άπλυτα. 
Ίσως τελικά αυτή η χώρα να χρειάζεται σάλτα στο κενό για να καταλάβει. Να συνέλθει. Να αναλάβει ευθύνες. Να τακτοποιήσει. 

Ας γίνει αυτό το σάλτο τουλάχιστον, η αρχή για την αλλαγή και το ξέπλυμα της συνείδησής μας. Μπας και γίνουμε άνθρωποι. 
Μπας και θάψουμε την υποκρισία που μας δέρνει. 




***Ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα
Άρθρο 9
1. Η κατοικία του καθενός είναι άσυλο. Η ιδιωτική και οικογενειακή ζωή του ατόμου είναι απαραβίαστη. Καμία έρευνα δεν γίνεται σε κατοικία, παρά μόνο όπταν και όπως ορίζει ο νόμος και πάνοτε με την παρουσία εκπροσώπων της δικαστκης εξουσίας.
(από το Σύνταγμα των Ελλήνων)

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2007

Δεν είμαι εδώ για κανέναν.-

Σσσσσσσσσσσσσσσσσουτ!  Αρχίζει ο Λάκης!






Σπασίκλους-σπασίκλους

Κουμπότρυπες.  Μικρά σαν κουμπότρυπες και σκοτεινά. Γαλάζια, αλλά σκοτεινά. Μονίμως μισόκλειστα. Σαν να προστατεύονται από μια ανύπαρκτη αντηλιά. Με μια βαθιά ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια. Μάτια που θα ταίριαζαν καλύτερα... σε νυφίτσα, να πω, σε ποντικό... Πάντως σίγουρα όχι σε άνθρωπο. 

Κατεβαίνουμε πιο κάτω τώρα. Μύτη ίσια ελληνική. 
Δεν στεκόμαστε σ' αυτήν. 
Πάμε κατευθείαν στο στόμα. Μια ίσια γραμμή, κάθετη γωνία με τη μύτη. Μα είναι δυνατόν να γελάς και τα χείλη σου να μένουν ίσια γραμμή; Είναι;;;

Το μαλλί απαραιτήτως κοντό -για ευκολία στο στέγνωμα!- κάτι ανάμεσα σε κοκκινοκαστανομπορδομπουρδοκαφετί. (Η λέξη είναι πνευματική ιδιοκτησία και προστατεύεται από δικαιώματα, ντάξει;) 

Όσο για το ντύσιμο;;; Τον Τσε όταν έμπαινε με τον Φιντέλ στην Αβάνα τον θυμάστε πάνω στο τζιπ; Δυσκολεύεστε να κεντράρετε στο styling είπατε; 
Να βοηθήσω. 
Τον Άρη;
Τι θα πει ποιον Άρη; Τον Βελουχιώτη ρε παιδια. (Μόνο πάρ τις τρίχες απ' τα μούτρα και βάλτες στις γάμπες) Αυτοοοοοό!  Το πρότυπό της. Να την στέλνεις με πιστωτική στου Dior και αυτή να σου γυρνά με σακούλες από το Μοναστηράκι. Να της λες χαλάουα και να σου απαντά sorry  I don' t speak....

Ύφος. Αχ ύφος!  Χιλίων καρδιναλίων, μη σου πω και χιλίων εξακοσίων πενήντα. 
Τς τς τς, πτωχοί μου άνθρωποι, ένα πράμα.

Κυρίως όμως αντίλογος. Για τα πάντα. Αντίλογος για τον αντίλογο. Άσπρο θα πεις εσύ. Ναι αλλά έχει τόσες αποχρώσεις το άσπρο, ποια απ όλες εννοείς, θα πει αυτή. Μαύρο εσύ; Ποιο μαύρο; Του λίγο μετά το σούρουπο, ή του λίγο πριν την ανατολή θα σου πει αυτή. Να ξεκινάς σύσκεψη και να σου γίνεται το νεύρο κρόσι στο πρώτο τρίλεπτο. Να την ρωτάς το τυπικό και να σου ανοίγει υπαρξιακή συζήτηση.

Το είδος ανήκει στην όχι και τόσο σπάνια ράτσα σπασίκλους-σπασίκλους της συνομοταξίας "με εκνευρίζει για καθαρά προσωπικούς αδιευκρίνιστους όρους".

Προσοχή όμως. Όταν μεγαλώσει, φέρει περισσότερα χαρακτηριστικά της συνομοταξίας ¨γεννήθηκα για την καταστροφή¨. 

Γι' αυτό αγαπητοί μου, πριν κατακλύσουν τον κόσμο ψεκάστε τα. Τα σπασίκλους-σπασίκλους τα ψεκάζεις μικρά για να στρώσουν. Αν μεγαλώσουν την έβαψεεεεεεες!



Υ.Γ Όλο αυτό ήταν μια σύντομη σκέψη-χαιρετισμός, λίγο πριν κοιμηθώ, για να ξυπνήσω σε λίγο!?! μετά από μια κουραστική ημέρα στη δουλειά, εξαιτίας ενός σπασίκλους-σπασίκλους.

Υ.Γ2 Ίσως είμαι λίγο άδικη. Λίγο εμπαθής... Ε ΚΑΙ; Ξέρεις τι τράβηξα σήμερα; 
Καληνύχτα. Αύριο θα μου περάσει και θα ξαναγίνω εγώ.-

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2007

Ντροπή!

Έχεις τώρα εσύ την ατυχία να γεννηθείς σε μια οικογένεια που ανήκει στον λεγόμενο "μέσο όρο". Οικογένεια του μεροκάματου και της αγωνίας για το αύριο.  Από τις ανώνυμες. 
Έχεις όμως εφοδιαστεί με αρχές, ηθική, αξίες και έμαθες ότι στη ζωή η πρόοδος έρχεται σταδιακά και μέσα από πολύ δουλειά.

Και πες ότι στο βιογραφικό σου προσέθεσες σπουδές, πτυχίο, μεταπτυχιακό και στο μάτι σου, την λάμψη του ανθρώπου, που θέλει να δημιουργήσει. Ουσία, όχι αέρα κοπανιστό. Θέλεις να προσφέρεις υπηρεσία πάνω στο αντικείμενό σου, ονειρεύεσαι να κάνεις το ελάχιστο, που σου αναλογεί, να γίνει ρε αδελφέ ο κόσμος, λίγο καλύτερος.

Και ξεχύνεσαι στα γραφεία, στην δουλειά. Και πέφτεις πάνω στον πρώτο τοίχο, που φοράει μίνι φούστα, έχει ξανθά μαλλιά, ανύπαρκτο IQ, αλλά παίρνει πρώτη τίτλο στο οργανόγραμμα γιατί ανεβαίνει συχνά στον ψηλότερο όροφο της εταιρείας. Ναι εκεί που όλως τυχαίως είναι το γραφείο του αφεντικού.

Παρόλα αυτά συνεχίζεις να σκάβεις. Δεν γίνεται λες, κάπου, κάτι θα αναγνωριστεί. Αρκεί να μείνω προσηλωμένος στον στόχο μου. Να μην κοιτάζω τι κάνουν οι άλλοι. Εγώ την δουλειά μου μόνο, όσο καλύτερα μπορώ.

Και φρουπς. Δεύτερος τοίχος. Αυτός φοράει ακριβό ρολόι, καπνίζει πούρο, ΔΕΝ έχει ταλέντο -άντε ας είμαστε δίκαιοι, έχει κάτι ψήγματα- αλλά κοίτα σύμπτωση, ανεβαίνει συχνά στους ψηλούς ορόφους που λέγαμε... Και τελευταία όλο και πιο συχνά βλέπεις φωτογραφίες του στα μπουζούκια, δίπλα πάντα στ' αφεντικό.

Τι σημασία έχει αν εσύ, το αφεντικό το έχεις δει μια φορά από κοντά -στην χριστουγεννιάτικη γιορτή της εταιρείας-  κι ας είσαι πρόσωπο κλειδί  στην παραγωγική αλυσίδα. Εσύ αναφέρεσαι πάντα στον διευθυντή. Έτσι σου υπαγορεύει η ηθική σου.

Και έρχονται οι δύσκολοι καιροί, γίνονται απολύσεις, αλλά εσύ σταθερός, εκεί. Είσαι απαραίτητος, ποιος θα σκεφτεί να σε διώξει; Άλλωστε την δική σου δουλειά, τις δικές σου ιδέες καρπώνονται όλοι αυτοί που ανεβαίνουν στους ψηλούς ορόφους. Εξέλιξη όμως καμμιά.

Μέχρι που συνειδητοποιείς ότι έχεις γίνει μεσήλικας και όταν κοιτάς στον καθρέπτη είναι σαν να βλέπεις τον Δημήτρη Χόρν σε κείνη την ταινία που φοράει τα πανωμάνικα και μονίμως αναφέρεται. Έχεις αρχίσει και θυμίζεις τον δημόσιο υπάλληλο των Μήτσων του Λαζόπουλου...
Και ο  άνθρωπος δεν θέλει πολύ. Τις παίρνεις τις ανάποδες.

Ανεβαίνεις και συ και αναφέρεις τις ιδέες σου, στους ψηλούς ορόφους. Ενθουσιασμός. Εκτιμήθηκαν άμεσα. Υλοποιούνται. Μπαίνεις στο οργανόγραμμα. Παράγεις περισσότερο -αμοίβεσαι το ίδιο αλλά δεν σε νοιάζει, δεν ήταν αυτός ο στόχος σου εξάλλου-, βλεπεις ότι κάτι κάνεις και νοιώθεις ότι ίσως τελικώς να μπορέσεις να κάνεις τον κόσμο λίγο καλύτερο.

Αυτό ήταν; 
Μια απόφαση;
Δηλαδή οι φελλοί που διοικούν, επιπλέουν γιατί πάτησαν νωρίς το κουμπί του ασανσέρ για τους ψηλούς ορόφους; 
Γιατί οι φελλοί πούλαγαν τα δικά σου για δικά τους και τώρα απλώς ξεγυμνώθηκαν; 
Αυτό ήταν; 
Ήταν τόσο απλό και σε κρατούσε ο σεβασμός, οι αρχές και λίγος φόβος;
Τι διάολο!
Παίρνεις βαθιές ανάσες και βαριές αποφάσεις. 
Δουλεύεις, δουλεύεις, δουλεύεις.

Μέχρι που ο τοίχος 1 και ο τοίχος 2 συναντούν τον τοίχο 3 και 4 και 5 και 205 και αποφασίζουν να σε εξαφανίσουν γιατί τους χαλάς την πιάτσα. 
Η ιστορία δεν έχει χάπι εντ. Εσύ όμως θα βγεις κερδισμένος γιατί το πάλεψες όσο μπορούσες.
Έπαιξες άνισα σε μια μάχη που τους όρους της καθορίζουν οι άχρηστοι. Γιατί αυτοί αποτελούν την πλειοψηφία. Γιατί είναι τόσοι πολλοί που κυριαρχούν, πνίγουν τον κόσμο. Σαν τα αγριόχορτα.

Κάποιος όμως πρέπει να αρχίσει να τα ξεριζώνει. Σιγά σιγά αλλά σταθερά. Για να βρούν χώρο να ανθίσουν τα λουλούδια. 
Για να υπάρξει μια ελπίδα έστω, ότι μπορεί  να αλλάξει αυτός ο τόπος, που όταν ο υπουργός απασχόλησης, απασχολεί ανασφάλιστους εργάτες, δεν βρίσκεται ένας να φωνάξει ΝΤΡΟΠΗ. Και πρέπει να βρουν και τ' άλλα, για την βίλα του, προκειμένου να αδειάσει την  καρέκλα του.

Αυτά.






Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2007

Ωραία μέρα σήμερα.

Κάθε αρχή και δύσκολη. 
Έτσι και με το νέο μου σπορ. Blog post κλπ. Η ιστορία ξεκίνησε από ζήλια και περιέργεια και ποιος ξέρει μπορεί στο μέλλον να λειτουργήσει οργανωμένα, να έχει συγκεκριμένο χαρακτήρα, ταυτότητα, όπως κάθε αξιοπρεπές blog. αυτή η άγνοια με μαγεύει. Τι θα φέρει η κάθε μέρα και το αύριο....
Προς το παρόν, το βλέπω περισσότερο σαν προσωπικό ημερολόγιο. Σαν ψυχοθεραπεία. Η ανωνυμία που σου χαρίζει είναι μαγική και λειτουργεί σαν καθαρτήριο ψυχής.


Σήμερα λοιπόν είναι μια χαλαρή μέρα. Τουλάχιστον έτσι έμοιαζε στο ξεκίνημά της.
Μέχρι που ξεκίνησε μια κουβέντα με τις κόρες μου, για τις αναμνήσεις από τα παιδικά τους χρόνια. Μου θύμισαν στιγμές που το άγχος, τις είχε ξεθωριάσει. Και εκεί που μοιραζόμασταν λεπτομέρειες από το παρελθόν, κοίταξε η μια την άλλη και συμφώνησαν. "Πόσο τυχερές είμαστε. Είχαμε ευτυχισμένα παιδικά χρόνια".
Με φίλησαν και έφυγαν να συνεχίσουν το διάβασμα.
Τόσο απλά. Με μια πρόταση, έσβησαν όλους τους φόβους, τις αγωνίες και τις τύψεις μου.  
Κάθε φορά που τις κοιτούσα, κάθε φορά που τις σκεφτόμουν, πνιγόμουν στις τύψεις. 
Γιατί δούλευα και έλειπα πολύ από το σπίτι, γιατί τις μεγάλωσαν οι γυναίκες που κατά καιρούς τις κρατούσαν, γιατί η κούραση δεν με άφηνε πάντα να είμαι κοντά τους και να ακούω πραγματικά. 
Γιατί δεν τις προσέφερα τις σπουδές που ονειρευόμουν, γιατί δεν τις έμαθα όσα σχεδίαζα για τις τέχνες. 
Γιατί τους στέρησα τα μπαλέτα και τα γυμναστήρια που τόσο ήθελαν -που χρόνος να τις πηγαινοφέρνω-, γιατί φώναζα συνέχεια "διαβάστε διαβάστε διαβάστε", γιατί ήμουν καχύποπτη με φιλίες που μου ξίνιζαν. 
Γιατί δεν άντεχα τους μεταξύ τους καυγάδες. 
Γιατί δεν ταξίδεψα μαζί τους όσο θα ήθελα, γιατί δεν τους χάρισα τα δώρα που θα ήθελα. 
Γιατί δεν μπόρεσα να γίνω η μαμά που ήθελα, γιατί... έλειπα πολύ. Δούλευα για να έχουν τα πάντα και είχα τύψεις που δεν είχαν εμένα.
Και σήμερα με μια κουβέντα τόσο απλή, κατάλαβα, ότι δεν ένοιωσαν ποτέ την απουσία μου. Γιατί τελικώς ήμουν εκεί. Σ' όλες αυτές τις αναμνήσεις τους, ήμουν εκεί. Και στην διαπίστωσή τους ότι πέρασαν ωραία παιδικά χρόνια, αναστέναξα με ανακούφιση.

Ή μήπως βολεύτηκα;

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2007

Ούτε γεια...

Ήταν τόσο ζωντανό που με τρόμαξε. Αλλά δεν ξύπνησα. Κράτησα τα μάτια μου πεισματικά κλειστά και συνέχισα να ονειρεύομαι ένα όνειρο, σαν σενάριο, που όμως έγραφα εγώ η ίδια. "Έγραφα" μέσα στο μυαλό μου την επόμενη σκηνή, την "ζούσα" και έτρεμα μη και χτυπήσει το ξυπνητήρι και τελειώσει. 

Εϊχε γυρίσει. Είχε επιστρέψει σαν να μην είχε φύγει ποτέ. Κι ας έλειπε τόσα χρόνια. Ήρθε, με το βήμα του εκείνο το χαρακτηριστικό, πατώντας την πατούσα του ελαφρώς προς τα μέσα, σιγά σιγά, χαλαρά. Με το αγαπημένο του τζην και το t-shirt. 
Με τράβηξε στην αγκαλιά του και ένοιωσα μικροσκοπική. Χάθηκα σε ένα στέρνο γίγαντα. 
Κάθησε και με ανέβασε στα γόνατά του. Μου φάνηκε πως στα χείλη του έκλεινε τον ανθό ενός λουλουδιού. Δεν είδα. Έβαλα τα δάκτυλά μου στα μαλλιά του. Δεν μίλησα. 
Τι είναι "πιτσιρίκο"; 
Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Κι είχαν περάσει τόσα χρόνια. 
Τα μάτια του καθαρά. 
Ίχνος λύπης, για την απουσία. Αγωνίας, για όσα μεσολάβησαν. Ντροπής ή θυμού, για την εγκατάλειψη.
Καθαρά. Σαν να ήταν χθες.
Δεν μίλησα σ' ολόκληρο το όνειρο. 
Ρουφούσα την εικόνα, μάζευα την μυρωδιά, άγγιζα...

Ξυπνητήρι. 
Δεν θα ανοίξω ακόμα τα μάτια μου. Αυτή τη φορά θα πούμε αντίο.

Οδήγησα, δούλεψα, μίλησα, έφαγα, γέλασα, θύμωσα, μηχανικά. Όλη την μέρα.

Η σκέψη μου όμως γυρνούσε αλλού. Δεν πρόλαβα να του πω, να τον ρωτήσω, πως με είδε; Τι λέει, τα κατάφερα; Τα φρόντισα όλα σωστά; Είναι περήφανος για μένα; 

Δεν πρόλαβε να μου πει τίποτα. Ούτε γεια,  Πριν πεθάνει..
 

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2007

Καληνύχτα.

Μια και έλεγα για τα χάλια της ελληνικής TV.
Δείτε αμήχανες στιγμές σε μεγάλα και μικρότερα κανάλια του εξωτερικού.
Θα γελάσετε με την καρδιά σας.

Υπέροχος κόσμος.

Δεν γίνεται πιο κάτω από δω.

Γύρισα σπίτι νωρίς σήμερα. Σπάνια τα καταφέρνω, αλλά σήμερα ...πέτυχε
Έκανα λοιπόν καφεδάκι και άνοιξα την τηλεόραση. 

Άκουσα μια κοπελίτσα 22 χρόνων να λέει ότι τα ' χει με παντρεμένο και για να είναι μαζί του, έπιασε δουλειά, σαν δασκάλα του παιδιού, του παντρεμένου φίλου της. Και μπαίνει στο σπίτι της ανυποψίαστης απατημένης συζύγου, μητέρας και εργοδότριάς της, διότι... αγαπά το απαγορευμένο.

Ένας άλλος τύπος παραδέχτηκε από τηλεφώνου ότι ενώ η σύζυγός του είναι έγκυος, αυτός διατηρεί δεσμό με την αδελφή της...

Και για κερασάκι στην τούρτα εκεί φόρα παρτίδα στην κάμερα, μια κυρία ετών 55 ομολογεί ότι έχει σχέση με 32χρονο!!! Μια γυναίκα απ' αυτές, που συναντάς στη λαική, ή στο τρόλευ. Μια γυναικούλα της γειτονιάς, να μιλά για ερωτικές επαφές με έναν άνδρα, που θα μπορούσε να είναι γιος της....

Τον πιάσαμε τον πάτο ή όχι ακόμα;

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2007

Ουφ!


Βαρέθηκα να κάνω αυτό που πρέπει. Βαρέθηκα να ζω έτσι όπως πρέπει. Να μιλώ σε ανθρώπους γιατί πρέπει. Να τους αποκαλώ φίλους γιατί μιλήσαμε κανά δυο τρεις φορές. Βαρέθηκα να χαμογελώ σε ρηχές βαρετές κουβέντες άσχετων ανθρώπων. 
Κουράστηκα να δουλεύω μόνο εγώ για να κρατηθεί η σχέση. Κουράστηκα να σέβομαι μόνο εγώ. Θέλω να με καταννοούν όσο τους καταννοώ και εγώ. Να με κρίνουν στην αρχή της σχέσης, όχι στην κάθε μέρα της.
Κρίνε με. Και αποφάσισε αν θα με επιλέξεις για φίλο. Και μετά μείνε δίπλα μου και στήριξε τις επιλογές μου. Το ίδιο θα κάνω και εγώ για σένα.

Βαρέθηκα. Κουράστηκα. Μπούχτισα. 

Άφησα στην ατζέντα μου τρία τηλέφωνα. Μόνο αυτά αξίζουν.

Και μηδένισα το κοντέρ....