Τετάρτη 25 Ιουνίου 2008

Δεν γίνεται πιο κάτω από δω....



Όταν πιάσεις πάτο μπορείς να ανεβείς ξανά στην επιφάνεια.
Μόνο που πρέπει να το καταλάβεις.
Να πατήσεις τα πόδια κάτω, στον αμμουδερό βυθό, σ' αυτόν τον βάλτο....
Να πατήσεις τα πόδια εκεί, αποφασιστικά. Να λυγίσεις τα γόνατα. Να τα μαζέψεις προς το στήθος. Με δύναμη, να σπρώξεις προς τα πάνω. Να υψώσεις και τα χέρια. Να σκίσουν το νερό και να σου δώσουν ώθηση. Να αρχίσεις να ανεβαίνεις. Να βγεις στην επιφάνεια. Να αναπνεύσεις αέρα. Να αρχίσεις να ζεις. Ξανά.

Όταν πιάσεις πάτο, μπορείς να βγεις ξανά στην επιφάνεια.
Αρκεί να καταλάβεις που είσαι.
Γιατί αλλιώς, θα μείνεις πάντα εκεί κολλημένος στον βάλτο, νομίζοντας ότι κολυμπάς στους ολυμπιακούς αγώνες του Πεκίνο και σε στέφουν νικητή. Και θα μείνεις για πάντα εκεί.
Στον πάτο.

ΑΓΑΠΗ




Απ όλα τα φορέματά σου


Μου αρέσει εκείνο που σηκώνεται


Λίγο πιο πάνω από το φόβο σου


Με τον αέρα της προσμονης μου


Με γκρι απο καπου της θλίψης


Και θαλασσί κρυμμένο για το μάτι


Η ασταθής ισορροπία της αγάπης


Είναι θέμα φυσικής


Και άπειρη


Σαν να φορά τακούνια



(Επειδή τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται κάποια στιγμή θα καταλάβεις πως έπεσες θύμα. Προσπάθησα γιατί σου άξιζε.Αλλά...Όσοι δίνουν συμβουλές προς ναυτιλομένους δεν είναι ούτε καπεταναίοι, ούτε καν μούτσοι. Μοναχοί μόνο...)