Κυριακή 27 Απριλίου 2008

Αν έχεις κάτι να θυμάσαι...

θεέ μου, πως φοβάμαι, μήπως με τα χρόνια με ξεχνάς....

Παρασκευή 25 Απριλίου 2008

Σε ότι ποθείτε...


Καλή Ανάσταση.
Επί της ουσίας.


Κυριακή 20 Απριλίου 2008

Φύγε εσύ...Έλα εσύ!

Εκεί στο φεύγα του Απρίλη, συμβαίνει.
Συναντιούνται στη στροφή, ανταλλάσουν σύντομο χαιρετισμό και συνεχίζουν το δρόμο τους. Με το κεφάλι σκυμένο, αποχωρεί ο ένας. Με τη ματιά ψηλά, περήφανος και αισιόδοξος, αναλαμβάνει καθήκοντα, ο άλλος.

Πάντα φευγαλέες οι συναντήσεις τους. Κοφτές και σύντομες.

Με τη σφραγίδα της αλαζονείας του νέου.
Μπαίνει φουριόζος, φέρνοντας καινούριο αέρα, τολμηρές ιδέες, την φρεσκάδα της νιότης του. Το φρύδι σηκωμένο ελαφρώς, στα χείλη μειδίαμα. Δε μιλά. Μιλούν όμως τα μάτια του. "Να δεις τι σχέδια έχω. Μπορώ να κάνω θαύματα".

Σκοτεινιάζει το πρόσωπο του παλιού. Βαραίνουν οι ώμοι, λίγο ακόμα. Ξυπνουν οι μνήμες. "Έτσι ήμουν και γω κάποτε. Αλλά..."
Πόσες ευκαιρίες πήγαν χαμένες, μπροστά στο φόβο του αγνώστου; Πόσοι άνθρωποι πέρασαν, χωρίς τη δεύτερη ευκαιρία που άξιζαν; Πόσα ,σ' αγαπώ, δεν ειπώθηκαν και δεν ακούστηκαν ποτέ;
Πως πέρασε έτσι ο καιρός... Τώρα παροπλίζεται. Κάνει στην άκρη να αναλάβει ο νέος. Θέλει να του πει. Να τον συμβουλεύσει. Να αποφύγει τα δικά του λάθη. Να τον προστατεύσει από τα δικά του ρίσκα που δεν απέδωσαν. Όμως όταν τον κοιτά στα μάτια, αυτόν τον αυθάδη νέο, που εισβάλλει με τόση αυτοπεποίθηση, διακρίνει συμπυκνωμένη πείρα κρυμένη στα μάτια του.
"Ίσως τελικά, να με παρακολουθούσε και να έμαθε κάτι από τις πράξεις μου" σκέφτεται και του αδειάζει τη γωνιά.

Στο φεύγα του Απρίλη. Καλώς ήρθε ένας ακόμη.


Τρίτη 15 Απριλίου 2008

Τι μ' έπιασε; Έλα μου ντε!

Χαρείτε το όσο διαρκεί! Γιατί μετά θα ξαναπέσουμε στα σκληρά....
Φιλιά σε όλους.

Και σε περιμένω....

Αφιερωμένο!

Κυριακή 13 Απριλίου 2008

μα με κυνηγάει μια φυγή...


Ένα χειμωνιάτικο πρωί.

Τι κι αν δεν το βρήκα από την Ελένη Βιτάλη. Και η Λιζέτα μια χαρά το λέει.
Δικό μας!

Σάββατο 12 Απριλίου 2008

Ροζ

Θα βάλω το χέρι στην καρδιά και θα το παραδεχτώ. Διαβάζω και γω, που και που, κάποια blogs, από αυτά τα ροζ. Τα ζαχαρένια ροζ και μην πάει ο νους σας στο κακό. Αυτά, που σου κάνουν την κλειδαρότρυπα, μπαλκονόπορτα και σε μπάζουν στην ξένη ζωή. Να μαθαίνεις δηλαδή, χωρίς καν να το ζητήσεις, πότε έβηξε, χάρηκε, θύμωσε και απολογήθηκε ο/η συγγραφέας του. Θα μου πεις και με το δίκιο σου, μην ξαναπατήσεις εκεί. Έλα μου όμως, που ως γνήσια ελληνίς, γουστάρω να γκρινιάζω και ψάχνω τις αφορμές να το κάνω! Επίσης, έχει το κοινωνιολογικό του ενδιαφέρον, να παρακολουθείς τη συνέχεια μιας ζωής ανούσιας, με μόνο προβληματισμό, το ποια μόνωση θα επιλέξουμε για το σκάφος!!! Λειτουργεί, πως να στο πω, σαν σταυροκόπημα. Σαν ευχαριστήριο προσκύνημα, στην πραγματική ζωή. Σαν ταρακούνημα ευγνωμοσύνης, ακόμη και στα σοβαρότερα των προβλημάτων μου. Γιατί, τουλάχιστον μπορώ να καταλάβω και να χαρακτηρίσω πρόβλημα, αυτό που πραγματικά είναι. Να το αντιληφθώ, να το ζήσω, να πονέσω, να καταλάβω και να εκτιμήσω ρε αδελφέ, την ίδια τη ζωή που τη συνθέτουν τα εύκολα και τα δύσκολα, τα καλά και τα κακά, τα ζόρια και οι χαρές.
Και όμως κάποιες φορές μπαίνω στα ροζ, τα ζαχαρένια, τα καραμελωτά, blogs. Σαν να βλέπω ταινία στον κινηματογράφο. Σαν να ακούω τραγούδι χαλαρό στο ραδιόφωνο. Σαν να παρακολουθώ μωρό να μαθαίνει τη ζωή. Και μετά, βγαίνω από τα blogs αυτά και μπαίνω στη ζωή. Στην κανονική ζωή που λέει "καλές οι ΗΠΑ και η Ρωσία, μα έχω τον πόνο μου και γω"

Κυριακή 6 Απριλίου 2008

Αναβολικά χρυσάφια...

Και ξαφνικά πέσαμε -πάλι- από τα σύννεφα! Τείνουμε να το κάνουμε εθνικό μας σπορ πια και τότε να δείς μετάλλια και διακρίσεις...
Οι τηλεοράσεις, άρχισαν τα γνωστά, περί κεραυνών εν αιθρία, αθλητές, προπονητές και καθηγητάδες, αναρωτιόντουσαν αν και ποιοι διενεργούν ελέγχους πριν ποτίσουν με "συμπληρώματα διατροφής" τα καμάρια μας και μεις στον καναπέ, έκπληκτοι καταλήξαμε στο τς τς τς τι πράματα είναι αυτά! και τρίψαμε λίγο τον πισινό μας, που πόνεσε, όταν χτυπήσαμε, πέφτοντας απ' τα σύννεφα.
Και κατά την προσφιλή μας τακτική, αποσύραμε τις δάφνες, ξεβαφτίσαμε τους δρόμους και φτύσαμε εκεί που πριν λίγο δοξάζαμε. Αμέσως μετά, κάναμε αυτό που ξέρουμε να κάνουμε εξαιρετικά καλά, εκτός από το να πέφτουμε από τα σύννεφα! Κρυφτήκαμε πίσω από το δάκτυλό μας.
Σαν να μην είχαμε ακούσει ποτέ τίποτα για τον Κεντέρη και τη Θάνου. Σαν να μην είχαμε δει τον Σαμπάνη να ορκίζεται στα παιδιά του. Σαν να μην ζήσαμε ποτέ στιγμές επιστροφής μεταλλίων.
Άλλωστε από το πρώτο μετάλλιο, το 92 μέχρι και σήμερα κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, το φούσκωσε και παρέσυρε στο ρεύμα του, κάθε αμφιβολία μας για ντοπαρισμένες χρυσές πρωτιές.
Αυτά τα κάναν άλλοι. Όχι εμείς. Εμείς ρε έχουμε ψυχή. Είμαστε λιοντάρια και τα σηκώνουμε τα 200κιλα με το μικρό μας δάκτυλο. Όλοι οι άλλοι ντοπάρονται εκτός από μας.

Εμείς, επίσης, θα νοιώσουμε εθνική ανάταση και στη συνέχεια θα εξαργυρώσουμε το πρώτο σκαλί με καριέρες σε αθλητισμό, πολιτική, management και lifestyle! Και αν το πρώτο σκαλί απειληθεί; Αν η χρυσή γενιά δεν άφησε πίσω της διαδόχους; Τότε θα φτιάξουμε!; Για να έχουμε λόγο ύπαρξης.

Η έρευνα για τους ντοπαρισμένους αθλητές ξεκίνησε και συνεχίζεται. Πόρισμα θα υπάρξει. Κάποτε, αλλά θα υπάρξει. Μπορεί να υπάρξει και αποκλεισμός. Θα γίνουν και κουβέντες. Κι άλλες. Λαικά δικαστήρια. Κάποιοι θα ατιμωθούν. Θα στιγματιστούν. Και αν πράγματι η ντόπα υπήρξε, κάποιοι αθλητές, θα πεθάνουν. Νέοι. Πριν προλάβουν να δείξουν στα παιδιά τους τα μετάλλια που κέρδισαν. Γιατί έπαιξαν τη ζωή τους κορώνα γράμματα, για ένα χρυσό δισκάκι. Γιατί εμπιστεύτηκαν κάποιους που δεν προσπαθούσαν χωρίς αναβολικά. Προσπαθούσαν να βρουν τα αόρατα αναβολικά.

Ας κοιμηθούμε τώρα ήσυχοι.
Και αύριο στον προπονητή του παιδιού μας, εκεί στην ομάδα της γειτονιάς, ας ρωτήσουμε τι πρέπει να του δώσουμε για να γίνει "τούρμπο".
Αύριο, ας ρωτήσουμε στο μαγαζάκι της γωνίας αν έχει κανένα χάπι για να αδυνατίσουμε μέχρι μεθαύριο.
Αύριο, ας πάρουμε κι ένα χάπι για να μην αγχωνόμαστε, να μην κουραζόμαστε, να κοιμόμαστε εύκολα...
Άλλωστε αυτό δεν είναι το ζητούμενο;
Να τα κάνουμε όλα εύκολα;

Πέμπτη 3 Απριλίου 2008

Θα ζήσω γιατρέ μου;

-Γιατί κλαις;
Μη δίνεις σημασία. Κάτι μπήκε στο μάτι μου!


- Γιατί δεν κλαις;
Πρόσεξε τι ρωτάς, γιατί μπορεί να μπει κάτι στο δικό σου το μάτι. Η μπουνιά μου!


- Πού είναι ο βάλτος;
Κάτω από τα πόδια μου, όταν βαριέμαι ακόμα και να βαρεθώ. Τι βαρετό!!!

- Ποιος και πού είναι ο δεσμοφύλακας;
Εγώ, όταν φρενάρω τα θέλω μου. Εγώ, όταν μετριάζω την τρέλλα μου. Εγώ, όταν στενεύω τα όριά μου.

- Πού συναντάς μια εντελώς δική σου άβυσσο;
Όταν ο αποπάνω... ο δεσμοφύλακας καλέ! ... με κάνει και πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό. Τελευταία τον κρατώ δεμένο, φιμωμένο και νηστικό, σε υγρό μπουντρούμι, χωρίς κλειδαριά. Που θα πάει... θα τον ξεκάνω!

- Περιφρονείς κάτι;
Όχι αυτή τη στιγμή. Δεν κρατώ ψιλά πάνω μου. Περάστε αύριο, αν έχετε την καλοσύνη.

- Θα ερωτευόσουν για πάντα;
Ερωτεύτηκα. Ωραία είναι.

- Γιατί πουλιούνται τα «έργα τέχνης»;
Για να ζήσουν οι καλλιτέχνες, οι κληρονόμοι τους, οι γκαλερίστες, οι νομιμοπαράνομοι έμποροι, οι δημοπράττες, κλπ, αλλά κυρίως για να γεμίσει ο τοίχος, με κάτι που θα αναδείξει την μπορδοροδοκαφεκόκκινη ταπετσαρία, του -δια χειρός - καναπέ.

- Μήπως να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά από την προηγούμενη ερώτηση;
Και όλοι οι προηγούμενοι πως θα ζήσουν; Κλέφτες θα γίνουν;

- Do you remember revolution?
Α! Λυπάμαι... δεν μπορώ να σας βοηθήσω. Ξέρετε δεν είχα γεννηθεί τότε. Μισό λεπτό να το ψάξω στο google.

- Θα ανέβαινες ένα βουνό αν το επέβαλε το ωροσκόπιό σου;
Θα είχε και μεγάλη πόρτα να διαβώ, ή τζάμπα την φόρεσα την τουαλέτα με το δωδεκάποντο;

-Θα σκότωνες τον παππού σου, αν το τζάμι δεν έσπαγε απ' τον πάγο;
Πίνετε κάτι; Μήπως δεν αισθάνεστε καλά;
Δηλαδή αν το τζάμι έ σ π α γ ε από τον πάγο ο παππούς την σκαπουλάρει; Αυτό εννοείται; Να υποθέσω ότι στη Σιβηρία "ο παππούς" είναι είδος προς εξαφάνιση;;;

- Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου, αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι;
Εξαρτάται το καρτέρι αγαπητοί! Αν μου έκανε "τσα" κρατώντας ένα μονόπετρο, θα τα κράταγα ορθάνοιχτα. Αν πάλι στο "τσα" εμφανιζόταν με αξεσουάρ ένα τσεκούρι, έχω την αμυδρή υποψία, ότι -ναι!- θα τα έκλεινα...

- Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί, αν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε απ΄το νόμο;
Μπορώ παρακαλώ να πάρω τη βοήθεια του κοινού;

- Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε μετά τα μεσάνυχτα απ΄την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών, αν γνωρίζατε ότι ποτέ δεν πρόκειται να σας συλλάβουν;
Ζωή χωρίς ρίσκο... φαγητό χωρίς αλάτι. Θα προτιμούσα την Λιοσίων!

-Θα σκότωνες τον Μπους αν σου χάριζαν δέκα λαχταριστά εκλέρ;
Γκουαντάναμο για δέκα εκλέρ, έστω και λαχταριστά... φχαριστώ δεν θα πάρω! Μήπως έχετε άλλη προτασούλα;

-Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια αν έβλεπες μέσα τους τ΄αστέρια;
Αχ βρε χρυσό μου! Πέντε λεπτά νωρίτερα να μου το 'λεγες... Θα 'χα γλυτώσει και τα 500 ευρώ στον οδοντίατρο!

- Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένος;
Ρητά και κατηγορηματικά, όχι. Θα πέταγα ευχαρίστως όμως, όποιον φρόντισε να γίνω θλιμμένη.


Όχι αγαπητοί μου! Δεν μου σάλεψε ακόμη. Ότι -μόλις- διαβάσατε, είναι η συμμετοχή μου, σε blogοπαίγνιδο, μετά από προσκλησούλα που δέχτηκα.
Α ρε ceralex!
Μεγάλη η χάρη σου... Είπα να μη σου χαλάσω το χατήρι και να 'μαι.
Μόλις απάντησα στο ερωτηματολόγιο της Υπερρεαλιστικής Ομάδας Αθήνας , (μοιρασμένο, πριν 2 χρόνια στην έκθεση "Φαντασία της πραγματικότητας").

Και πρέπει να καλέσω και γω τους επόμενους;;;

Καλώ λοιπόν τους
Μοναχικό Λύκο
ogeros
και κανέναν άλλο!
Γκρινιάρη, την γλύτωσες παρά τρίχα! Χιχιχι!