Τετάρτη 25 Ιουνίου 2008

Δεν γίνεται πιο κάτω από δω....



Όταν πιάσεις πάτο μπορείς να ανεβείς ξανά στην επιφάνεια.
Μόνο που πρέπει να το καταλάβεις.
Να πατήσεις τα πόδια κάτω, στον αμμουδερό βυθό, σ' αυτόν τον βάλτο....
Να πατήσεις τα πόδια εκεί, αποφασιστικά. Να λυγίσεις τα γόνατα. Να τα μαζέψεις προς το στήθος. Με δύναμη, να σπρώξεις προς τα πάνω. Να υψώσεις και τα χέρια. Να σκίσουν το νερό και να σου δώσουν ώθηση. Να αρχίσεις να ανεβαίνεις. Να βγεις στην επιφάνεια. Να αναπνεύσεις αέρα. Να αρχίσεις να ζεις. Ξανά.

Όταν πιάσεις πάτο, μπορείς να βγεις ξανά στην επιφάνεια.
Αρκεί να καταλάβεις που είσαι.
Γιατί αλλιώς, θα μείνεις πάντα εκεί κολλημένος στον βάλτο, νομίζοντας ότι κολυμπάς στους ολυμπιακούς αγώνες του Πεκίνο και σε στέφουν νικητή. Και θα μείνεις για πάντα εκεί.
Στον πάτο.

ΑΓΑΠΗ




Απ όλα τα φορέματά σου


Μου αρέσει εκείνο που σηκώνεται


Λίγο πιο πάνω από το φόβο σου


Με τον αέρα της προσμονης μου


Με γκρι απο καπου της θλίψης


Και θαλασσί κρυμμένο για το μάτι


Η ασταθής ισορροπία της αγάπης


Είναι θέμα φυσικής


Και άπειρη


Σαν να φορά τακούνια



(Επειδή τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται κάποια στιγμή θα καταλάβεις πως έπεσες θύμα. Προσπάθησα γιατί σου άξιζε.Αλλά...Όσοι δίνουν συμβουλές προς ναυτιλομένους δεν είναι ούτε καπεταναίοι, ούτε καν μούτσοι. Μοναχοί μόνο...)

Δευτέρα 12 Μαΐου 2008

Highway













Κάπως έτσι. Όπως στη φωτογραφία. Ένας μακρύς ατέλειωτος δρόμος. Χωρίς καμία στροφή, να του προσδίδει ενδιαφέρον.
Μονότονος. Ανούσιος. Αδιάφορος. Μοναχικός.
Η ίδια θέα. Το ίδιο βουνό στο βάθος. Οι στύλοι που επαναλαμβάνονται. Η διακεκομμένη γραμμή στη μέση. Ακόμη και το σύννεφο, θαρρείς και ρίζωσε εκεί. Ακούνητο.
Κάπως έτσι. Να κοιτάς το κοντέρ δηλαδή για να δεις αν έχεις καταπιεί λίγα ακόμη χιλιόμετρα. Να οδηγείς και να σου φαίνεται ότι είσαι ακίνητος. Στο ίδιο σημείο. Στη μέση του πουθενά. Στην εκκωφαντική ησυχία του τίποτα. Σε μια ευθεία, μιας γούβας, που ...που βγάζει άραγε;
Κρατάς το τιμόνι χαλαρά. Στηλώνεις το βλέμμα στο κενό. Και πας... Πας.... Πας... Βάζεις και τη μουσική να παίζει στο φουλ. Ποιος θα ενοχληθεί, ρε αδελφέ; Κάπου κάπου τραγουδάς φάλτσα κάποιο στιχάκι. Ποιος θα ενοχληθεί ρε αδελφέ; Κοιτάς και στον καθρέφτη, πίσω σου. Περιττή ενέργεια. Αφού κανείς δεν ακολουθεί.
Πατάς το γκάζι. Κι άλλο. Το σανιδώνεις.
Καμμιά διαφορά.
Ακίνητος ήσουν. Ακίνητος είσαι. Εκεί στη μέση του πουθενά. Στο αδιάφορο.
Κάπως έτσι... η ζωή μου.
Κι όμως. Έτσι όπως η ζωή πάντα ξέρει και φέρνει... θα τελειώσει η ευθεία. Θα βγω στα βουνά. Θα αρχίσει η ενδιαφέρουσα διαδρομή με τις στροφές, που τις παίρνεις για πρώτη φορά και δεν ξέρεις πως και που είναι η επόμενη. Θα ξανανοιώσω την αδρεναλίνη να κυλά. Θα φοβηθώ μη βγω από το δρόμο. Θα πατήσω άγρια το γκάζι και όπου χρειαστεί θα τσιμπήσω και λίγο φρένο. Θα αλλάξει το τοπίο. Θα βρεθούν στο δρόμο μου ποτάμια, λίμνες ίσως και θάλασσα.
Γιατί ο μακρύς δρόμος τελειώνει εκεί στο βάθος. Και μόλις περάσω το βουνό.... αχ μόλις περάσω το βουνό!

Πέμπτη 1 Μαΐου 2008

Ουσιαστικό

Ο έρωτας,
Όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
Οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
Για όλα από δω και πέρα.

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικό,
γένους θυληκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.

Κυριακή 27 Απριλίου 2008

Αν έχεις κάτι να θυμάσαι...

θεέ μου, πως φοβάμαι, μήπως με τα χρόνια με ξεχνάς....

Παρασκευή 25 Απριλίου 2008

Σε ότι ποθείτε...


Καλή Ανάσταση.
Επί της ουσίας.


Κυριακή 20 Απριλίου 2008

Φύγε εσύ...Έλα εσύ!

Εκεί στο φεύγα του Απρίλη, συμβαίνει.
Συναντιούνται στη στροφή, ανταλλάσουν σύντομο χαιρετισμό και συνεχίζουν το δρόμο τους. Με το κεφάλι σκυμένο, αποχωρεί ο ένας. Με τη ματιά ψηλά, περήφανος και αισιόδοξος, αναλαμβάνει καθήκοντα, ο άλλος.

Πάντα φευγαλέες οι συναντήσεις τους. Κοφτές και σύντομες.

Με τη σφραγίδα της αλαζονείας του νέου.
Μπαίνει φουριόζος, φέρνοντας καινούριο αέρα, τολμηρές ιδέες, την φρεσκάδα της νιότης του. Το φρύδι σηκωμένο ελαφρώς, στα χείλη μειδίαμα. Δε μιλά. Μιλούν όμως τα μάτια του. "Να δεις τι σχέδια έχω. Μπορώ να κάνω θαύματα".

Σκοτεινιάζει το πρόσωπο του παλιού. Βαραίνουν οι ώμοι, λίγο ακόμα. Ξυπνουν οι μνήμες. "Έτσι ήμουν και γω κάποτε. Αλλά..."
Πόσες ευκαιρίες πήγαν χαμένες, μπροστά στο φόβο του αγνώστου; Πόσοι άνθρωποι πέρασαν, χωρίς τη δεύτερη ευκαιρία που άξιζαν; Πόσα ,σ' αγαπώ, δεν ειπώθηκαν και δεν ακούστηκαν ποτέ;
Πως πέρασε έτσι ο καιρός... Τώρα παροπλίζεται. Κάνει στην άκρη να αναλάβει ο νέος. Θέλει να του πει. Να τον συμβουλεύσει. Να αποφύγει τα δικά του λάθη. Να τον προστατεύσει από τα δικά του ρίσκα που δεν απέδωσαν. Όμως όταν τον κοιτά στα μάτια, αυτόν τον αυθάδη νέο, που εισβάλλει με τόση αυτοπεποίθηση, διακρίνει συμπυκνωμένη πείρα κρυμένη στα μάτια του.
"Ίσως τελικά, να με παρακολουθούσε και να έμαθε κάτι από τις πράξεις μου" σκέφτεται και του αδειάζει τη γωνιά.

Στο φεύγα του Απρίλη. Καλώς ήρθε ένας ακόμη.


Τρίτη 15 Απριλίου 2008

Τι μ' έπιασε; Έλα μου ντε!

Χαρείτε το όσο διαρκεί! Γιατί μετά θα ξαναπέσουμε στα σκληρά....
Φιλιά σε όλους.

Και σε περιμένω....

Αφιερωμένο!

Κυριακή 13 Απριλίου 2008

μα με κυνηγάει μια φυγή...


Ένα χειμωνιάτικο πρωί.

Τι κι αν δεν το βρήκα από την Ελένη Βιτάλη. Και η Λιζέτα μια χαρά το λέει.
Δικό μας!

Σάββατο 12 Απριλίου 2008

Ροζ

Θα βάλω το χέρι στην καρδιά και θα το παραδεχτώ. Διαβάζω και γω, που και που, κάποια blogs, από αυτά τα ροζ. Τα ζαχαρένια ροζ και μην πάει ο νους σας στο κακό. Αυτά, που σου κάνουν την κλειδαρότρυπα, μπαλκονόπορτα και σε μπάζουν στην ξένη ζωή. Να μαθαίνεις δηλαδή, χωρίς καν να το ζητήσεις, πότε έβηξε, χάρηκε, θύμωσε και απολογήθηκε ο/η συγγραφέας του. Θα μου πεις και με το δίκιο σου, μην ξαναπατήσεις εκεί. Έλα μου όμως, που ως γνήσια ελληνίς, γουστάρω να γκρινιάζω και ψάχνω τις αφορμές να το κάνω! Επίσης, έχει το κοινωνιολογικό του ενδιαφέρον, να παρακολουθείς τη συνέχεια μιας ζωής ανούσιας, με μόνο προβληματισμό, το ποια μόνωση θα επιλέξουμε για το σκάφος!!! Λειτουργεί, πως να στο πω, σαν σταυροκόπημα. Σαν ευχαριστήριο προσκύνημα, στην πραγματική ζωή. Σαν ταρακούνημα ευγνωμοσύνης, ακόμη και στα σοβαρότερα των προβλημάτων μου. Γιατί, τουλάχιστον μπορώ να καταλάβω και να χαρακτηρίσω πρόβλημα, αυτό που πραγματικά είναι. Να το αντιληφθώ, να το ζήσω, να πονέσω, να καταλάβω και να εκτιμήσω ρε αδελφέ, την ίδια τη ζωή που τη συνθέτουν τα εύκολα και τα δύσκολα, τα καλά και τα κακά, τα ζόρια και οι χαρές.
Και όμως κάποιες φορές μπαίνω στα ροζ, τα ζαχαρένια, τα καραμελωτά, blogs. Σαν να βλέπω ταινία στον κινηματογράφο. Σαν να ακούω τραγούδι χαλαρό στο ραδιόφωνο. Σαν να παρακολουθώ μωρό να μαθαίνει τη ζωή. Και μετά, βγαίνω από τα blogs αυτά και μπαίνω στη ζωή. Στην κανονική ζωή που λέει "καλές οι ΗΠΑ και η Ρωσία, μα έχω τον πόνο μου και γω"

Κυριακή 6 Απριλίου 2008

Αναβολικά χρυσάφια...

Και ξαφνικά πέσαμε -πάλι- από τα σύννεφα! Τείνουμε να το κάνουμε εθνικό μας σπορ πια και τότε να δείς μετάλλια και διακρίσεις...
Οι τηλεοράσεις, άρχισαν τα γνωστά, περί κεραυνών εν αιθρία, αθλητές, προπονητές και καθηγητάδες, αναρωτιόντουσαν αν και ποιοι διενεργούν ελέγχους πριν ποτίσουν με "συμπληρώματα διατροφής" τα καμάρια μας και μεις στον καναπέ, έκπληκτοι καταλήξαμε στο τς τς τς τι πράματα είναι αυτά! και τρίψαμε λίγο τον πισινό μας, που πόνεσε, όταν χτυπήσαμε, πέφτοντας απ' τα σύννεφα.
Και κατά την προσφιλή μας τακτική, αποσύραμε τις δάφνες, ξεβαφτίσαμε τους δρόμους και φτύσαμε εκεί που πριν λίγο δοξάζαμε. Αμέσως μετά, κάναμε αυτό που ξέρουμε να κάνουμε εξαιρετικά καλά, εκτός από το να πέφτουμε από τα σύννεφα! Κρυφτήκαμε πίσω από το δάκτυλό μας.
Σαν να μην είχαμε ακούσει ποτέ τίποτα για τον Κεντέρη και τη Θάνου. Σαν να μην είχαμε δει τον Σαμπάνη να ορκίζεται στα παιδιά του. Σαν να μην ζήσαμε ποτέ στιγμές επιστροφής μεταλλίων.
Άλλωστε από το πρώτο μετάλλιο, το 92 μέχρι και σήμερα κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, το φούσκωσε και παρέσυρε στο ρεύμα του, κάθε αμφιβολία μας για ντοπαρισμένες χρυσές πρωτιές.
Αυτά τα κάναν άλλοι. Όχι εμείς. Εμείς ρε έχουμε ψυχή. Είμαστε λιοντάρια και τα σηκώνουμε τα 200κιλα με το μικρό μας δάκτυλο. Όλοι οι άλλοι ντοπάρονται εκτός από μας.

Εμείς, επίσης, θα νοιώσουμε εθνική ανάταση και στη συνέχεια θα εξαργυρώσουμε το πρώτο σκαλί με καριέρες σε αθλητισμό, πολιτική, management και lifestyle! Και αν το πρώτο σκαλί απειληθεί; Αν η χρυσή γενιά δεν άφησε πίσω της διαδόχους; Τότε θα φτιάξουμε!; Για να έχουμε λόγο ύπαρξης.

Η έρευνα για τους ντοπαρισμένους αθλητές ξεκίνησε και συνεχίζεται. Πόρισμα θα υπάρξει. Κάποτε, αλλά θα υπάρξει. Μπορεί να υπάρξει και αποκλεισμός. Θα γίνουν και κουβέντες. Κι άλλες. Λαικά δικαστήρια. Κάποιοι θα ατιμωθούν. Θα στιγματιστούν. Και αν πράγματι η ντόπα υπήρξε, κάποιοι αθλητές, θα πεθάνουν. Νέοι. Πριν προλάβουν να δείξουν στα παιδιά τους τα μετάλλια που κέρδισαν. Γιατί έπαιξαν τη ζωή τους κορώνα γράμματα, για ένα χρυσό δισκάκι. Γιατί εμπιστεύτηκαν κάποιους που δεν προσπαθούσαν χωρίς αναβολικά. Προσπαθούσαν να βρουν τα αόρατα αναβολικά.

Ας κοιμηθούμε τώρα ήσυχοι.
Και αύριο στον προπονητή του παιδιού μας, εκεί στην ομάδα της γειτονιάς, ας ρωτήσουμε τι πρέπει να του δώσουμε για να γίνει "τούρμπο".
Αύριο, ας ρωτήσουμε στο μαγαζάκι της γωνίας αν έχει κανένα χάπι για να αδυνατίσουμε μέχρι μεθαύριο.
Αύριο, ας πάρουμε κι ένα χάπι για να μην αγχωνόμαστε, να μην κουραζόμαστε, να κοιμόμαστε εύκολα...
Άλλωστε αυτό δεν είναι το ζητούμενο;
Να τα κάνουμε όλα εύκολα;

Πέμπτη 3 Απριλίου 2008

Θα ζήσω γιατρέ μου;

-Γιατί κλαις;
Μη δίνεις σημασία. Κάτι μπήκε στο μάτι μου!


- Γιατί δεν κλαις;
Πρόσεξε τι ρωτάς, γιατί μπορεί να μπει κάτι στο δικό σου το μάτι. Η μπουνιά μου!


- Πού είναι ο βάλτος;
Κάτω από τα πόδια μου, όταν βαριέμαι ακόμα και να βαρεθώ. Τι βαρετό!!!

- Ποιος και πού είναι ο δεσμοφύλακας;
Εγώ, όταν φρενάρω τα θέλω μου. Εγώ, όταν μετριάζω την τρέλλα μου. Εγώ, όταν στενεύω τα όριά μου.

- Πού συναντάς μια εντελώς δική σου άβυσσο;
Όταν ο αποπάνω... ο δεσμοφύλακας καλέ! ... με κάνει και πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό. Τελευταία τον κρατώ δεμένο, φιμωμένο και νηστικό, σε υγρό μπουντρούμι, χωρίς κλειδαριά. Που θα πάει... θα τον ξεκάνω!

- Περιφρονείς κάτι;
Όχι αυτή τη στιγμή. Δεν κρατώ ψιλά πάνω μου. Περάστε αύριο, αν έχετε την καλοσύνη.

- Θα ερωτευόσουν για πάντα;
Ερωτεύτηκα. Ωραία είναι.

- Γιατί πουλιούνται τα «έργα τέχνης»;
Για να ζήσουν οι καλλιτέχνες, οι κληρονόμοι τους, οι γκαλερίστες, οι νομιμοπαράνομοι έμποροι, οι δημοπράττες, κλπ, αλλά κυρίως για να γεμίσει ο τοίχος, με κάτι που θα αναδείξει την μπορδοροδοκαφεκόκκινη ταπετσαρία, του -δια χειρός - καναπέ.

- Μήπως να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά από την προηγούμενη ερώτηση;
Και όλοι οι προηγούμενοι πως θα ζήσουν; Κλέφτες θα γίνουν;

- Do you remember revolution?
Α! Λυπάμαι... δεν μπορώ να σας βοηθήσω. Ξέρετε δεν είχα γεννηθεί τότε. Μισό λεπτό να το ψάξω στο google.

- Θα ανέβαινες ένα βουνό αν το επέβαλε το ωροσκόπιό σου;
Θα είχε και μεγάλη πόρτα να διαβώ, ή τζάμπα την φόρεσα την τουαλέτα με το δωδεκάποντο;

-Θα σκότωνες τον παππού σου, αν το τζάμι δεν έσπαγε απ' τον πάγο;
Πίνετε κάτι; Μήπως δεν αισθάνεστε καλά;
Δηλαδή αν το τζάμι έ σ π α γ ε από τον πάγο ο παππούς την σκαπουλάρει; Αυτό εννοείται; Να υποθέσω ότι στη Σιβηρία "ο παππούς" είναι είδος προς εξαφάνιση;;;

- Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου, αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι;
Εξαρτάται το καρτέρι αγαπητοί! Αν μου έκανε "τσα" κρατώντας ένα μονόπετρο, θα τα κράταγα ορθάνοιχτα. Αν πάλι στο "τσα" εμφανιζόταν με αξεσουάρ ένα τσεκούρι, έχω την αμυδρή υποψία, ότι -ναι!- θα τα έκλεινα...

- Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί, αν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε απ΄το νόμο;
Μπορώ παρακαλώ να πάρω τη βοήθεια του κοινού;

- Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε μετά τα μεσάνυχτα απ΄την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών, αν γνωρίζατε ότι ποτέ δεν πρόκειται να σας συλλάβουν;
Ζωή χωρίς ρίσκο... φαγητό χωρίς αλάτι. Θα προτιμούσα την Λιοσίων!

-Θα σκότωνες τον Μπους αν σου χάριζαν δέκα λαχταριστά εκλέρ;
Γκουαντάναμο για δέκα εκλέρ, έστω και λαχταριστά... φχαριστώ δεν θα πάρω! Μήπως έχετε άλλη προτασούλα;

-Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια αν έβλεπες μέσα τους τ΄αστέρια;
Αχ βρε χρυσό μου! Πέντε λεπτά νωρίτερα να μου το 'λεγες... Θα 'χα γλυτώσει και τα 500 ευρώ στον οδοντίατρο!

- Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένος;
Ρητά και κατηγορηματικά, όχι. Θα πέταγα ευχαρίστως όμως, όποιον φρόντισε να γίνω θλιμμένη.


Όχι αγαπητοί μου! Δεν μου σάλεψε ακόμη. Ότι -μόλις- διαβάσατε, είναι η συμμετοχή μου, σε blogοπαίγνιδο, μετά από προσκλησούλα που δέχτηκα.
Α ρε ceralex!
Μεγάλη η χάρη σου... Είπα να μη σου χαλάσω το χατήρι και να 'μαι.
Μόλις απάντησα στο ερωτηματολόγιο της Υπερρεαλιστικής Ομάδας Αθήνας , (μοιρασμένο, πριν 2 χρόνια στην έκθεση "Φαντασία της πραγματικότητας").

Και πρέπει να καλέσω και γω τους επόμενους;;;

Καλώ λοιπόν τους
Μοναχικό Λύκο
ogeros
και κανέναν άλλο!
Γκρινιάρη, την γλύτωσες παρά τρίχα! Χιχιχι!

Δευτέρα 31 Μαρτίου 2008

Που πήγαν τόσες γυναίκες;

Ψηλή, με καθαρό πρόσωπο, ίσια ράχη και τα μαλλιά πιασμένα πάντα χαμηλά στο λαιμό.
Εντυπωσίαζε η παρουσία της. Προχωρούσε στο χώρο και "γέμιζε" το δωμάτιο.
Γυναίκα επιβλητική, σοβαρή, χωρίς φτιασίδια. Κυρία.
Πάντα καλοντυμένη, κομψή, την κοιτούσαν με ζήλια οι γυναίκες και όταν έφευγε, την σχολίαζαν πάντα. Που είπε αυτό, που έκανε εκείνο, που κάθησε έτσι και αλλιώς...
Στήναμε αυτί εμείς -παιδιά τότε- να καταλάβουμε γιατί μπροστά της όλοι ήταν υποδειγματικοί μα όταν έφευγε γινόταν στόχος κουτσομπολιών;
Πάντα μέναμε με την απορία...
Ποτέ της δεν κατάφερε να κάνει παιδιά. Μόνοι με το σύζυγό της εμφανίζονταν στα σαλόνια που ήταν καλεσμένοι. Και μας μοίραζε γλυκά. Καμιά φορά και παιγνίδια. Καθόταν για λίγο κοντά μας, μας μιλούσε, γελούσε και μ' ένα χάδι στα μαλλιά όποιου καθόταν δίπλα της, έφευγε να πάει δίπλα στον άντρα της και τους άλλους "μεγάλους".
Δεν μπορεί να τα δίνει όλα σε έναν ο Θεός... άκουσα κάποτε να τη σχολιάζουν. Γι' αυτό δεν έγινε μάνα ποτέ!

Πολλά χρόνια πριν έμαθα ότι χάθηκε από τις παρέες. Πέθανε ο άντρας της, μου είπαν.

Λίγα χρόνια πριν την είδα ξανά τυχαία, σε ένα τυπικό τραπέζι. Ωραία γυναίκα. Όμορφα γερασμένη. Έτσι έδειχνε και τότε ότι θα γερνούσε!

Της συστήθηκα. Μπορεί να με θυμήθηκε... Πάντως κάθησε δίπλα μου. Και μου άνοιξε την καρδιά της.
Μου μίλησε για τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής της. Από τότε που πέθανε ο άντρας της. Μοναξιά, μου είπε. Κανείς εκεί. Μόνη να παλεύει την κάθε μέρα. Να μην έχει φωνή να ακούσει, χέρι να ακουμπήσει.
Φαντάστηκα πως όταν χάνεις τον άνθρωπό σου η ζωή σου αλλάζει δραματικά.Χάνει το νόημά της. Της το είπα.
Δεν είναι αυτό, με αποστόμωσε. Είναι η κοινωνική απομόνωση. Τα τηλέφωνα που παύουν να χτυπούν, οι προσκλήσεις που δεν έρχονται ποτέ πια. Οι φίλες που είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Οι συγγενείς που δεν κρατούν μια καρέκλα για σένα στο τραπέζι. Τα ζευγάρια που αποφεύγουν την ασυνόδευτη, κάποιες που φοβούνται τις παροιμίες για τις χήρες. Αυτή τη μοναξιά εννοώ. Μια γυναίκα μόνη, παύει να υπάρχει για το κοινωνικό της περιβάλλον. Αποβάλλεται. Τιμωρείται, μια φορά από τη ζωή και μια δεύτερη, από τους ανθρώπους...

Σήμερα, μίλησα με μια φίλη, που χάθηκε καιρό τώρα. Νέα γυναίκα, αυτή! Την άκουσα να μου λέει τα ίδια πράγματα. Σχεδόν τα ίδια.

Είναι άραγε οι γυναίκες, αποδεκτές κοινωνικά, μόνο ζευγαρωμένες; Ε όχι! Αρνούμαι να το δεχτώ! Όχι στον αιώνα μας. Όχι.
Απ' την άλλη όμως, που είναι άραγε η πρώην γυναίκα του Βασίλη; Και η Δήμητρα, που βγαίναμε τόσα χρόνια πριν τα χαλάσει με τον Άρη; Γιατί πάντα στην παρέα αλλάζει η γυναικεία παρουσία στο πλευρό των ανδρών; Και που στο καλό πηγαίνουν οι γυναίκες όταν χωρίσουν μετά από πολλά χρόνια γάμου;

Κυριακή 30 Μαρτίου 2008

Δίλημμα!



Να το κάνω ή να κάτσω στ' αυγά μου;



Να απλώσω τα πόδια παραπάνω ή δεν θα φτάσει το πάπλωμα;








Να τολμήσω το μεγάλο άλμα ή να κουρνιάξω και να συμβιβαστώ με τα κεκτημένα;






Να βάλω στο 13 ή να παίξω κόκκινο μαύρο στα σίγουρα;







Να ανοίξω τα φτερά μου ή θα φάω χώμα;






Να ρισκάρω ή θα με φάνε τα θηρία;









Δίλημμα!


Κέρασμα.

Τελικώς όλα μια συνήθεια είναι.

Μαθαίνεις, εκπαιδεύεσαι, να επαναλαμβάνεις κάθε μέρα, τα ίδια. Κι ας μην είχες την πρόθεση. Ας ήλπιζες σε άλλα. Ας σχεδίαζες μια ζωή, γεμάτη ενέργεια.
Ήρθε η ζωή η ίδια και σ' έβαλε στα καλούπια της χωρίς να το καταλάβεις.

Ξυπνητήρι, κεφάλι θολό, ο καφές βιαστικός. Αυτοκίνητο, πρώτη δευτέρα στην κίνηση. Δουλειά, τα ίδια πρόσωπα, στα ίδια γραφεία, με το ίδιο φόντο. Μετά ξανά πρώτη δευτέρα για την επιστροφή. Φαγητό, δυο κουβέντες βιαστικές με τους υπόλοιπους που συνθέτουν την οικογένεια. Τηλεόραση, άντε και κανα βιβλίο. Τα παιδιά για ύπνο και λίγη ώρα βραδυνή ελεύθερη, να λες ότι έχεις και προσωπική ζωή.

Και κάπου εκεί ανάμεσα, σχέδια για το Σαββατοκύριακο, που θα μείνουν σχέδια, γιατί όταν το Σαββατοκύριακο θα έρθει, εσύ θα κουβαλάς την κούραση όλης της εβδομάδας και που να τρέχεις τώρα!

Και ξαφνικά πρόσωπα που αγαπάς και έχεις να δεις καιρό, έρχονται και σου φωτίζουν τη ζωή.
Που βρίσκεις την δύναμη να κάνεις τόσα πράγματα δίπλα στα άλλα, δίπλα στην συνηθισμένη ρουτίνα;

Να βάλεις στο τσουκάλι το περίτεχνο το φαγητό, να βγεις τις βόλτες σου στην πόλη να τη δουν οι φίλοι, να μιλάς με τις ώρες, να ξενυχτάς και το πρωί να σηκώνεσαι μές την καλή χαρά, να μην είναι βιαστικός ο καφές, να έχει και πρωινό παρέα του...

Σε κοιτούν τα παιδιά και δεν αναγνωρίζουν τη μάνα τους! Με μισό μάτι σε κοιτά και ο σύζυγος, που ξαναθυμάται γιατί σε ερωτεύτηκε.

Και συ, κοινωνική, χαρούμενη και γελαστή, να κερνάς καλούδια αλλά πρωτίστως κέφι. Πρώτα σε σένα την ίδια. Να ανακαλύπτεις απ την αρχή τις μικρές χαρές της ζωής και να εκτιμάς πάλι από την αρχή, όλα αυτά που έχεις.

Απλά πράγματα.
Τα πιο σπουδαία, όμως!

Στην υγειά σας.

Τρίτη 25 Μαρτίου 2008

κινητό

Ρε παιδιά δεν πάμε καλά.

Μοοολις τώρα, είδα διαφήμιση στην τηλεόραση, για κινητό. φτιαγμένο από χρυσό -αυθεντικό χρυσό- 24, αν άκουσα καλά, καρατίων.

Η κόρη μου σάλταρε και άρχισε να υπολογίζει με πνιχτά γελάκια, πόσοι από τους συμμαθητές της στο -δημόσιο παρακαλώ- σχολείο, θα ψήσουν τους γονείς τους να τους το αγοράσουν! Και μετά άρχισε να σκέφτεται τι καζούρα θα φάνε τα παιδιά αυτά από τους υπόλοιπους στην τάξη.... Ξαφνικά σκυθρώπιασε γιατί σκέφτηκε ότι σε κάποιους μπορεί να καλάρεσε και να έμπαιναν σε πειρασμό να το κλέψουν.... Α στο καλό! κατέληξε. Και τι με κόφτει εμένα τι θα κάνει το κάθε ψώνιο που έχει λεφτά για να τα κάνει κινητό; Αρκετό ζόρι τραβάω ήδη για να προστατεύουμε το κινητό της φίλης μας που είναι τίγκα στο σβαρόβσκι...

Έμεινα να την κοιτώ με ανοιχτό το στόμα. Από τις λίγες φορές που εγώ -η μαμά της- δεν είχα κάτι να συμπληρώσω (εν είδη σοβαρού προβληματισμού) πάνω στα όσα είπε.

Μόνο αυτό. Δεν πάμε καλά παιδιάάάά!

Εθνική επέτειος.

Πάει κι αυτό.

Φάγαμε τον μπακαλιάρο με τη σκορδαλιά, βουρτσίσαμε άρον άρον το δόντι μη και πάρει η μπόχα κάναν άσχετο, τσουγκρίσαμε με το καλό το κρασί, ευχηθήκαμε τα καλύτερα στο Βαγγέλη και την Βαγγελιώ, παρακολουθήσαμε στην τηλεόραση και λίγο από παρέλαση για να είμαστε στο κλίμα.

'Ανοιξε και η κουβέντα -μέρα που ναι- για τα εθνικά μας θέματα. Να τα πούμε Μακεδονία τα Σκόπια ή κινδυνεύει η Θεσσαλονίκη; Πλακώθηκαν εκεί πάνω από τη σαλάτα, οι θείοι που αιώνες τώρα μαλώνουν για τα κομματικά και μείναμε να τους παρακολουθούμε με την απορία... μα δεν θα βαρεθούν ποτέ;

Πέρασε πάνω από το σπίτι και ένα σμήνος της πολεμικής αεροπορίας σε σχηματισμό, έτριξαν τα τζάμια, κοιτάξαμε όλοι το ταβάνι θαρρείς και τα βλέπαμε και ρίγησε μέσα μας το εθνικό φρόνημα.
Στο γλυκό, μας ειχε πιάσει το κρασί και νοιώσαμε ευτυχισμένοι. Ακόμη και οι θείοι τα βρήκαν μεταξύ τους.

-Μωρέ τι μαλώνουμε! Αφού αυτοί, πάλι ότι πουν οι απ' έξω θα κάνουν και μεις, πάλι αυτούς θα ψηφίσουμε...

Τα αεροπλάνα πέρασαν άλλη μια φορά πάνω από την ταράτσα μας, οι ήρωες του 21 ζωντάνεψαν για δευτερόλεπτα, μας κοίταξαν από κει ψηλά και μας έφτυσαν....
να μη μας ματιάσουν!

Στο νεροχύτη στην κουζίνα, μαζί με τα αποφάγια, στροβιλίστηκαν προς την αποχέτευση και κάτι περισσευούμενα νεανικά όνειρα.

Μαζί με τον καφέ, σερβίραμε και παξιμαδάκι.

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2008

Έρωτας πιτσιρίκος.

Διάβασα και ξαναδιάβασα και ματαξαναδιάβασα και κατέληξα ότι η αναφορά του πιτσιρίκου στην σημερινή Πρωθιέρεια της τελετής αφής του Ολυμπιακού Φωτός (Μαρία Ναυπλιώτου) είναι η απόλυτη περιγραφή του έρωτα!

Και σκέφτηκα ότι ίσως να σας έχει διαφύγει.
Καλά, καλά! Λέμε και καμιά σαχλαμάρα να περνά η ώρα... Σιγά να μην σας διέφυγε!
Θα φανώ ειλικρινής και θα σας πω, ότι απλώς λάτρεψα την ουσία του.

Το αντιγράφω λοιπόν και σας το αφιερώνω με την ευχή: Μακάρι να το νοιώθετε ή να το νοιώσετε.
Όχι απαραίτητα με την Μαρία Ναυπλιώτου! Εξάλλου αυτή η σύμπτωση, θα δημιουργούσε εξαιρετικής σπουδαιότητος προβλήματα και ασφαλώς θα ακύρωνε την ουσία του post. Άντε ξαμοληθείτε λοιπόν οι ελεύθεροι/ες και βρείτε την δική σας Μαρία, τον δικό σας Μάριο! Με τις ευχές μου.



Η κυρία Ναυπλιώτου είναι ακαταμάχητη. Θαυμαστό κεφάλι, λευκό δέρμα, ίσια μύτη, όμορφο σαγόνι και μάτια αγγελικά και διαβολικά μαζί – μάτια φτιαγμένα από παράπονο και πονηριά.

Το σώμα της είναι εξίσου όμορφο – με όλους τους χυμούς της γυναικότητας. Ένα σώμα γήινο μέσα από το οποίο μοιάζει να έχουν βγει όλοι οι άντρες της γης, καταδικασμένοι να το αναζητούν μια ολόκληρη ζωή σε άλλες γυναίκες και να μένουν πάντα απαρηγόρητοι.

Η έλξη που αποπνέει δεν έχει ανάγκη την επανάληψη της παρουσίας της – αν την δεις μια φορά, είναι πάντα εκεί, σαν την Παναγία.

Είναι η γυναίκα που σου δίνει την εντύπωση πως, αν γίνει το θαύμα και μπει στη ζωή σου, θα τα αλλάξει όλα σαν σίφουνας – ειδικά αν τα έχεις κάνει μαντάρα. Πως θα σε πάρει από το χέρι και θα κάνει τη ζωή σου παραδεισένια.

Και πως θα γεράσετε μαζί, με την ίδια να γίνεται όλο και πιο όμορφη όσο περνούν τα χρόνια. Θα πηγαίνετε, ηλικιωμένοι πια, στο θέατρο και, ενώ τριγύρω θα υπάρχουν νέες και όμορφες κοπέλες, όλα τα βλέμματα –ανδρών και γυναικών- θα είναι στραμμένα πάνω της.

-----------------------------------------

Όσοι θα περάσετε από τον πιτσιρίκο θα διαπιστώσετε ότι απομόνωσα κομμάτι του κειμένου και άφησα εκτός τα όσα σωστά λέει για τον κ. Τσίπρα. Γιατί το έκανα; Γιατί, έτσι! Μ' άρεσε καλύτερα μόνο του, ντάξει;;;

Κυριακή 23 Μαρτίου 2008

Καθρέφτη, καθρεφτάκι

Δεν μου αρέσει να κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη.
Κάθε φορά που το κάνω, διακρίνω ένα-ένα, όλα όσα, μου προκαλούν πόνο. Μακάρι να ήταν χαρακτηριστικά. Μια μακρυά, καμπουρωτή μύτη. Ή ακόμα και σημάδια παραμορφωτικά. Τα δικά μου σημάδια, είναι βαθύτερα και δεν τα διορθώνει, κανένα νυστέρι.

Είναι σημάδια ζωής. Σαν αυτά που αφήνει η θάλασσα, στο πρόσωπο του γέρου καπετάνιου. Ο ήλιος, σ' αυτόν, που αγωνίζεται σκυμμένος στα χωράφια. Η κούραση, σ' αυτήν που καθαρίζει ξένα σπίτια. Η αγωνία, σ' αυτόν που χρόνια, κυνηγάει το μεροκάματο. Η οδύνη, στην μάνα που χτυπιέται πάνω απ' το μνήμα.
Σημάδια ζωής.

Κάθε φορά που κοιτώ στον καθρέφτη, είναι σαν να κοιτώ, μέσα από ένα ανοιχτό παράθυρο, κομμάτια του παρελθόντος μου.
Τα νιάτα μου, που πίστευα πως θα γινόμουν άλλη.
Το χρόνο εκείνο της ζωής μου, που άλλαξε τα πάντα. Τόσο σκληρά. Τόσο απόλυτα. Τόσο μη αναστρέψιμα.
Και μετά τα καλά. Τότε που έτρεμα μη και τελειώσουν. Πνιχτά. Μουγκά. Εγώ και ο εαυτός μου. Που να τα πεις. Ποιος να σε καταλάβει. Όσοι μπορούσαν να νοιώσουν, άλλο τόσο και περισσότερο, πονούσαν κι αυτοί. Πως να φορτώσεις κι άλλον πόνο, σε όποιον πονά;
Τιμωρεί η ζωή τους δειλούς. Με τιμώρησε. Έφερε όσα φοβόμουν. Λύγισε το κλαράκι. Ακούμπησε στη γη. Ράγισε.
Κι άντε πάλι απ την αρχή. Ξανά και ξανά. Πόσες φορές Θεέ μου!
Αλλιώς όμως. Χωρίς δειλία. Με το κεφάλι ψηλά. Αλλά το εισιτήριο, πανάκριβο!
Να φοβάσαι να χαρείς. Να φοβάσαι να γελάσεις παρατεταμένα. Να φοβάσαι ότι εκεί πέρα, στο αύριο, δεν σε περιμένει χαρά και ηρεμία. Είναι πάτος και όχι πεδιάδα αυτό που διακρίνεις, εκεί μακριά. Για να μάθεις εσύ!

Και έτσι έμαθα να ζω. Να ξέρω την αιτία και να την αντιμετωπίζω. Να προχωρώ και να κερδίζω. Να μην μασώ πουθενά. Να βλέπω μονόδρομο την χαρά της ζωής.

Σαν τους ηθοποιούς και γω, έπαιζα το ρόλο μου. Εγώ στην σκηνή, εγώ και στην πλατεία. Έγινε ρουτίνα. Κάθε παράσταση και ένα παράσημο ανδρείας. Και όπως όλα στη ζωή συνηθίζονται με την επανανάληψη, έτσι συνήθισα και γω. Να ξεχνώ. Το πριν. Το παρελθόν. Και να βαδίζω στο μέλλον, με δύναμη.

Μόνο που, να... Ο καθρέφτης με ξέρει καλά. Και μου θυμίζει όλα αυτά που επίτηδες ξεχνώ. Για να αντέξω.

Με κοιτά στα μάτια και θαμπώνουν από δάκρυα. Και γω του ρίχνω μια μούτζα και του γυρνώ την πλάτη.

Αλλά να... γι' αυτό δεν μου αρέσει να κοιτώ στον καθρέφτη. Προτιμώ να καθρεφτίζομαι στα μάτια όσων αγαπώ.




*Ευχαριστώ για την φωτό, που δανείστηκα από το fransin.pblogs.gr/

Σουσάμι...Άνοιξη!

Το έμαθε η Άνοιξη ότι μπήκε; Μήπως να της το πει κανείς, να σηκωθεί και να έρθει στη θέση της σιγά σιγά, να αρχίσει δουλειά;

Άντε και αυτή η μούχλα -που ούτε βροχή είναι, ούτε και συννεφιά σκέτη- έχει αρχίσει και μου τη βαράει, αγρίως. Εγώ άλλη σύμβαση έκανα (πριν αριβάρω στον μάταιο τούτο κόσμο) με τον Δημιουργό. Ότι, δηλαδή, θα κατασκηνώσω στην Ελλάδα, με τον ήλιο ντάλα, με τις θάλασσες στα πόδια μου, το θερμόμετρο σε επίπεδα κοντομάνικου και με τις βροχές -τις απαραίτητες για να πρασινίζει το οικόπεδο- στην ώρα τους και στην σωστή ποσότητα!

Άντε λοιπόν σιγά-σιγά να ξεκουνηθεί η κυρία Άνοιξη, που φέτος πήρε άδεια από τη σημαία, και να κοπιάσει κατα δω! Άντε μην καταγγείλω τη σύμβαση και πάω στα ορίτζιναλ μέρη. Να κάνω παρέα με τον Γκρινιάρη, εκεί που αυτό που σου τάζουν, αυτό παίρνεις! Άντε γιατί οι υπομονές μου εξαντλούνται...

Είπαμε η σύμβαση το λέει ρητά και κατηγορηματικά. Το κλίμα εύκρατο. Ούτε ιδιαίτερες μούχλες ούτε τίποτα.

Θα μου πεις μόνο αυτό έλεγε; Όχι βέβαια! Το είχα δέσει εγώ το πράγμα από πολλές μεριές. Και τα της εκπαίδευσής μου είχα φροντίσει, και τα εργασιακά μου και τα συνταξιοδοτικά μου.
Εντάξει έκανα και γω τα σκόντα μου. αλλά σε γενικές γραμμές με είχα καλυμμένη.
Οι εκπτώσεις γίνανε στο όνομα του οικοπέδου. Γωνιακό, ευάερο ευήλιο, πευκόφυτο, κατάλληλο για οικογένεια.

Έβαλα λοιπόν και γω την τζίφρα και έσκασα μύτη. Έκανα την περίφραξή μου, σήκωσα το διόροφο -με αναμονές παρακαλώ, να βρούν και τα παιδιά- και μετά άρχισαν τα παρατράγουδα.
Τι είχαμε πει στην παράγραφο 2.1 του συμβολαίου; Η παιδεία δωρεάν; Δυστυχώς κυρία μου δεν βγαίνουμε. Βλέπετε με το ενοίκιο που πληρώνεται πως να ανταπεξέλθουμε στους όρους... Τραβάτε στα φροντιστήρια κλπ κλπ.
Έκανα την καρδιά μου πέτρα. Ας πάει και το παλιάμπελο είπα.

Μετά από λίγο νάτος πάλι ο "πωλητής"...
Ξέρετε κυρία μου, και στην παράγραφο 4.2 έχουμε ένα μικρό προβληματάκι. Ναι εκεί με τα εγασιακά σας... Μαζευτήκαμε πολλοί βλέπετε... Και οι δουλειές λίγες... Ίσως χρειαστεί να κάνετε λίγο υπομονή... Ανεργία;;; Μα τι είναι αυτά που λέτε... Μια μικρή καθυστέρηση μόνο... Μην είστε και σεις εριστική, να τα βρούμε...
Άντε πάλι να ρίξω τα μούτρα και να μην την καταγγείλω τη ρημαδοσύμβαση! Ήταν είπαμε καλό το οικόπεδο!

Αλλά και κείνη τη φορά που αρρώστησα ξαφνικά και έψαξα το γιατρό στο "συγκρότημα" όπως μου είχανε τάξει; Τζίφος. Όχι γιατρός, ούτε καν ιατρείο δεν υπήρχε... Και πάλι κυρία εγώ. Πήγα στον ιδιώτη και καθάρισα. Μου στοίχησε κατιτίς παραπάνω αλλά... γύρισα πίσω υγιής και απόλαυσα την ηλιόλουστη μέρα στο οικόπεδο.

Τώρα τελευταία έπαθα μόνο ένα κλακάζ! Να φανταστείς έφτασα τόσο κοντά, που έστειλα εξώδικο. Άλλα μου είπατε κύριε και άλλα κάνετε. Μου τάξατε ότι στα γεράματα θα με φροντίσετε και θα μου καταβάλετε συντάξιμες αποδοχές, ικανές να μου παράσχουν τα απαραίτητα για να επιβιώσω. Κι αυτό το κόβετε; Πάρτε το εξωδικούλι σας, να έχετε να πορεύεστε.

Όλα τα άντεξα λοιπόν. Όλα!
Αυτό που συμβαίνει σήμερα όμως δεν τρώγεται με τίποτα.
Φέρτε την Άνοιξη πίσω.
Ακόμα και την Άνοιξη ρε χαλάσατε; Της μάθατε να λουφάρει;
Μπήκε προχθές ρεεεε! Έληξε η άδειά της. Φωνάξτε την και πείτε της να πιάσει δουλειά. Άντε! Σβέλτα. Μην αμολήσω τον Λύκο και τότε δεν σας σώζει τίποτα!

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2008

Παρατατικός


"Σ' αγαπώ."

Δηλαδή ανοίγεις την αγκαλιά σου και με κλείνεις μέσα. Τυλίγεις τα χέρια σου στα πλευρά μου και γω κουλουριάζομαι σαν έμβρυο για να χωρέσω. Ολόκληρη. Γέρνω το κεφάλι μου και το ακουμπώ στο στήθος σου. Συντονίζομαι στο χτύπο της καρδιάς σου. Κλείνω τα μάτια, βγάζω τον αέρα από τα πνευμόνια μου και σωπαίνω. Βαστάω ακόμα και την ανάσα μου. Είμαι γεμάτη.

"Σ' αγαπώ."

Δηλαδή, όλα μου τα προβλήματα δείχνουν μικρά και ασήμαντα. Αντιμετωπίσιμα. Αφού είσαι μαζί μου, μπορώ. Τα πάντα μπορώ. Και στα μικρά αλλά και στα μεγάλα, μπορώ. Και θα τα κάνω για σένα. Αφού μπορώ!

"Σ' αγαπώ."

Δηλαδή, ξεχώρισες αυτό που είμαι. Το ασήμαντο και το σπουδαίο. Άκουσες το γέλιο μου ανάμεσα στα άλλα. Κοίταξες τα δικά μου μάτια. Συμφώνησες στη δική μου σκέψη. Αναστατώθηκες στη θλίψη μου. Άκουσες τη συμβουλή μου. Σεβάστηκες τη διαφωνία μου. Καμάρωσες στο πλάι μου. Στήριξες την αδυναμία μου. Ξενύχτησες στην αγωνία μου. Κατανόησες στα νεύρα μου και ταξίδεψες στα όνειρά μου.

"Σ' αγαπώ."

"Θα σ' αγαπώ."

Σε πόσους χρόνους κλίνεται;

Παρασκευή 7 Μαρτίου 2008

Κούλουμα;


Κλείνω τα μάτια και βλέπω χιλιάδες χρώματα. Κάποιος τα κρατά κρυφά, τις καθημερινές. Κάποιο χέρι, βάζει στη ζωή μου, όλες τις αποχρώσεις του γκρι, σβήνοντας με τη γόμα του αιώνιου, τα υπόλοιπα χρώματα της ίριδας. Τόσο πολύ, τόσο συχνά, που πια γίνεται συνήθεια.
Ανοίγω τα μάτια. Συνήθισα στο γκρίζο τόσο... που η προοπτική χρωμάτων με τρομαζει!
Φεύγω! Δυστυχώς μόνο για τρεις ημέρες.
Φεύγω όμως, σχεδόν αιφνιδιαστικά. Η άδεια από τη δουλειά κανονίστηκε την τελευταία στιγμή και γω νοιώθω σαν ψάρι έξω απ' τα νερά του.
Μόλις ετοίμασα βαλίτσες -αναχωρούμε το πρωί- και ομολογώ, ότι ο κυρίαρχο συναίσθημα, είναι ανησυχία και όχι χαρά, για την ξαφνική "απόδραση".

Ανησυχία για το αν θα ξυπνήσω εγκαίρως... αν θα προλάβω την πτήση.... αν θα βολευτώ "εκεί"... αν θα τα καταφέρουν μόνα τους τα παιδιά...αν με χρειαστούν στη δουλειά... αν θα στεναχωρηθούν φίλοι που μένουν πίσω μόνοι... αν θα περάσω καλά... αν θα καταφέρω να ξεκουραστώ...αν φτάνουν τα λεφτά για τα ξαφνικά ταξιδοέξοδα.... αν θα κουνάει το αεροπλάνο... αν θα τα καταφέρω στην πτήση χωρίς να καπνίζω... αν θα κάνει κρύο... αν τα πήρα όλα... αν ξέχασα κάτι σοβαρό.... αν θα μου φτάσουν τα λεφτά...

Φεύγω λοιπόν -για λίγο- και πήρα μαζί μου κόκκινα κίτρινα και πράσινα ρουχα.
Για να ξορκίσω την κακή διάθεση!

Χρόνια καλά και δημιουργικά..

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2008

Με μπούργκα.


Με μπούργκα. Φτιαγμένη από το πιο χοντρό αδιαφανές ύφασμα που υπάρχει. Και ας γκρατζουνάει το δέρμα. Μακριά. Ως τον αστράγαλο. Καλύτερα να σέρνεται στο χώμα. Να μην αφήνει χιλιοστό του δέρματος να φαίνεται. Και η πλέξη, εκεί στο άνοιγμα για τα μάτια, πυκνή. Να μην ξεχωρίζει το βλέμμα. Να μην φαίνεται το σχήμα. Το χρώμα, των ματιών. Να μην ξεχωρίζει τίποτα απολύτως. 
Χωρίς πρόσωπο. Χωρίς φωνή. Χωρίς ταυτότητα. Άγνωστη ανάμεσα στο πλήθος. Μια ψυχή ανάμεσα στις άλλες. Ένας ψίθυρος ανάμεσα σε ψιθύρους. Και σε κραυγές. Δειλά. Αργά. Σαν μωρό που μαθαίνει να μπουσουλάει. 
Ανώνυμη και η κατάθεση. Τι κι αν είναι ψυχής. Κάπου απευθύνεται. Κάποιος θα την βάλει στο μικροσκόπιο. Κάποιος θα προσπαθήσει να βγάλει συμπεράσματα. Ποια είναι πίσω από το μαύρο πέπλο. Τι την κάνει να χαίρεται. Με τι συγκινείται και πως αγαπάει;
Κάποιος θα βγάλει το μικροσκόπιο και θα βάλει κάτω από το φακό το κομματάκι του μυαλού της. 

Είναι διέξοδος, η ανωνυμία. Η μοναδική διέξοδος, για να μην την πνίξουν οι ίδιες της οι σκέψεις. Ο μόνος τρόπος να συνεχίσει να υπάρχει, έτσι, ήσυχη και αθόρυβη όπως ήταν πάντα. Να μιλά χωρίς ήχο. Να λέει και να ακούει μόνο η ίδια. Και μετά να επιστρέφει στον κόσμο της. Εκεί που την φωνάζουν με το όνομά της, ακόμα και αυτοί που δεν την έχουν ξαναδεί ποτέ στη ζωή τους.

Δεν διαφέρει όμως και πολύ, από τους άλλους, που κυκλοφορούν με το πρόσωπο σε κοινή θέα. Και εκείνοι προσωπείο φορούν. Μάσκα. Με τα χαρακτηριστικά που θα ήθελαν να έχουν. Προσέχουν τι θα πουν, φιλτράρουν κάθε σκέψη στο σουρωτήρι του ψεύτικου, το κατασκευασμένου. Προβάλλουν με περηφάνια την εικόνα που θα ήθελαν να έχουν. Την χτίζουν κομματάκι, κομματάκι. Και στο τέλος πιστεύουν ότι έτσι είναι. Δεν νομίζουν πια. Πιστεύουν.  

Τουλάχιστον αυτή, δεν προσποιείται. Είναι το περίγραμμα της γυναίκας κάτω από τη μπούργκα, που αλλάζει χρώματα ανάλογα με τη διάθεσή της. Σήμερα φοράει τη μαύρη. 
Είναι η φωνή η μπάσα, που μιλά πίσω από το ύφασμα. Και όταν ο αέρας φυσήξει παραπάνω, είναι η σιλουέτα που διακρίνεται κάτω από τις πτυχές του ρούχου. 

Είναι η ανώνυμη ελληνίδα blogger. Εγώ;

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2008

Είμαι χοντρή;;;


Πόσο περίπλοκος είναι ο μηχανισμος του ανθρώπινου μυαλού και που βρίσκεται άραγε εκείνος ο νευρώνας που μας κρατά ανάμεσα στους "λογικούς". Πόσο χρόνο θέλει για να νεκρωθεί εκείνο το νευρωνικό κύκλωμα που θα μας κάνει αυτοκαταστροφικούς; Ποιο γεγονός, είναι ικανό να στείλει έναν καθ' όλα υγιή άνθρωπο στην αντίπερα όχθη; Και πόσο εύκολο είναι "εκεί απέναντι" να πάμε κι εμείς; Να περάσω εγώ. Να περάσεις εσύ...
Μια κοπέλα κούκλα σαν τα κρύα τα νερά. Νεαρή, στο άνθος της ηλικίας της. Με δουλειά λαμπερή κάτω από τους προβολείς, πως λειτουργεί και περνά το νεκρό σημείο; Τι της συνέβη και μια μέρα ξυπνά και αποφασίζει ότι δεν θα φάει ποτέ ξανά; Πόσες ανάποδες στροφές παίρνει το μυαλό της για να κοιταχθεί στον καθρέπτη και να αποφασίσει ότι θα πεθάνει από την πείνα, γιατί η εικόνα που βλέπει να αντικατοπτρίζεται νομίζει ότι είναι η εικόνα μιας χοντρής...
Τι φταίει και αποφασίζει να τιμωρήσει τον εαυτό της με την ποινή του αργού θανάτου;
Και πότε πιάνεις πάτο; Πότε αναγνωρίζεις το πρόβλημα; Το ακούς όταν σου το λένε; Το βλέπεις στα ξένα μάτια όταν σε κοιτάνε; Το αισθάνεσαι στις μουδιασμένες χειραψίες; Η ζυγαριά δεν στο λέει ποτέ;
Πως αντέχονται οι ατέλειωτες στιγμές μοναξιάς, εξαθλίωσης πάνω από μια τουαλέτα; Πως αντέχεις να βλέπεις τα μαλλιά σου να πέφτουν τούφες τούφες; Τα δόντια που σαπίζουν... Τα νύχια που ξεκολλούν και πέφτουν; 
Πότε έρχεται η στιγμή που καταλαβαίνεις ότι το νοσοκομείο είναι μονόδρομος;
Και πόση δύναμη χρειάζεται για να βρεις τη δύναμη; Για να σβήσεις τον τρόμο από τα μάτια. Τον χειρότερο τρόμο. Αυτόν τον τρόμο που μας προκαλεί, ο ίδιος μας ο εαυτός...

ΥΓ Το post γράφτηκε με αφορμή τηλεοπτική εκπομπή με καλεσμένη ανορεξική κοπέλα που κόντεψε να πεθάνει... Λέει ότι βρίσκεται στο στάδιο της θεραπείας. Λέει αλήθεια άραγε;

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2008

Σελίδα 123

Έχω μάθει από το σπίτι μου να είμαι ευγενικό κορίτσι και να αποδέχομαι τις ευγενικές προτάσεις. Όταν μάλιστα σε καλεί ένας λύκος και μάλιστα Μοναχικός Λύκος, δεν έχεις και πολλά..περιθώρια να αρνηθείς.
Λοιπόν το παιγνίδι έχει ως εξής και το αντέγραψε ο Λύκος από την magica.

Η ιδέα του page 123 book meme έχει ξεκινήσει από το εξωτερικό και ορίζει τα εξής
1. πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας αυτή τη στιγμή
2. το ανοίγουμε στη σελίδα 123 (αν είναι μικρό, παίρνουμε το επόμενο που είναι κοντά μας και έχει τουλάχιστον 123 σελίδες)
3. βρίσκουμε την πέμπτη πρόταση
4. αντιγράφουμε τις επόμενες τρεις, δηλαδή την έκτη, έβδομη και όγδοη
5. βρίσκουμε άλλους πέντε ατυχείς να τους πασάρουμε το παιχνίδι


Προχθές λοιπόν διάβασα -μαντέψτε που;- στον Μοναχικό Λύκο, για τον Φιντέλ Κάστρο με αφορμή την αποχώρησή του από κάθε αξίωμα και αποφάσισα να μάθω κατιτίς παραπάνω για τον "θρύλο" της Κούβας.

Ανοίγω λοιπόν το "ΕΚΑΤΟ ΩΡΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΦΙΝΤΕΛ Βιογραφία σε δυο φωνές", του Ιγνάσιο Ραμονέ (εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ), που έχω δίπλα μου στο τραπεζάκι του καφέ, και πηγαίνω κατευθείαν στην σελίδα 123:

"Το ορθόδοξο κόμμα ήταν κόμμα των μεσαίων στρωμάτων, ανθρώπων ταπεινών, εργατών, υπαλλήλων, επαγγελματιών και χωρικών. Υπήρχαν επίσης άνεργοι. Ορισμένοι δουλευαν σε καταστήματα, άλλοι σε εργοστάσια, όπως ο Πέδρο Μαρρέρο, ή μόνοι τους, όπως ο Φερνάντο Σενάρ, φωτογράφος."

Το βιβλίο μόλις το άνοιξα και δεν δύναμαι να ασκήσω κριτική επί της ουσίας του. Όμως είναι 574 καθαρές σελίδες συνέντευξη του κομαντάντε. Πάνω από 100 ώρες συνέντευξη, όπως λέει ο συγγραφέας του.
Θα το διαβάσω και θα σας πω περισσότερα.. εκτός αν με προλάβετε και το διαβάσετε πρώτοι.

Και τώρα οι ατυχείς.
Καλώ λοιπόν τους μοναδικούς που ξέρω και έχω το θάρρος.

Γκρινιάρη,
Ηλίθια ρομαντική ή ρομαντικά ηλίθια
Σώμα που χορεύει
shadowface
nant' s thoughts

ήρθε η ώρα σας να γράψετε...

Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους σας.

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2008

Πρόταση Νίμιτς. Τι μου θυμίζει; Τι μου θυμίζει;

Θυμάμαι τον Νίμιτς πολλά χρόνια πριν. Τότε που εγώ ήμουν νέα και αυτός είχε ακόμη μαλλιά που δεν είχαν ασπρίσει. Πηγαινοερχόταν Σκόπια Αθήνα με φακέλους και προτάσεις. Πριν από αυτόν και άλλοι. Ο Πινέιρο, ο Σάιρους Βανς, ο Λόρδος Ντέιβιντ Όουεν, ο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ. 
Όλοι, ο καθένας στην εποχή του, κλείνονταν στην προεδρική κατοικία (σε αριστοκρατική κατοικία των Σκοπίων), έρχονταν μετά στην Αθήνα. Ανέβαιναν με τις απαντήσεις στην Αχρίδα, κατέβαιναν ξανά στην Αθήνα. Ένα ατελείωτο πηγαινέλα, με διπλωματικούς άσσους στα μανίκια, και βούρδουλες κρυμμένους στους χαρτοφύλακες. Χαμογελούσαν, έτριζαν τα δόντια, έγνεφαν με συγκατάβαση, απειλούσαν, συμφωνούσαν, αλλά κυρίως πίεζαν...
Και πέταγαν ονόματα στο τραπέζι.
(1993)"Σλαβομακεντονία" και "Νοβομακεντονία". Δεν πέρασαν. Μεταξύ άλλων (συλλαλητήρια κλπ) και λόγω των έντονων αντιδράσεων από την τότε αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ. Για να μην... "λέμε ότι θέμε" σήμερα εκ του ασφαλούς!
Τίποτα δεν άρεσε. Τίποτα δεν βόλευε. Σε μας. Γιατί πρώτα απορρίπταμε εμείς και μετά οι ΦΥΡΟΜατζήδες...
Μέναμε πιστοί στο γνωστό ποίημα "Ούτε Μακεδονία ούτε τα παράγωγά της..."
Και έτσι πέρασε μια ζωή!
Και φτάσαμε στο 2008. Με δυο βδομάδες καιρό μπροστά μας να λύσουμε το ρημαδοπρόβλημα. Το όνομα. Με τρόπο τόσο οικείο! 
Γενιές και γενιές ελλήνων θυμούνται τους καυγάδες στην εκκλησία, μροστά στην κολυμπήθρα, για το όνομα του μωρού. Οι γονείς ήθελαν κάτι όμορφο και πρωτότυπο, αλλά η πεθερά χτυπιόταν για το δικό της. Και βρισκόταν πάντα η γελοία λύση της διπλής ονομασίας. Με φωνάζουν δηλαδή Ήρα -γιατί άρεσε στη μάνα μου το αρχαιοελληνικό- αλλά γιορτάζω του Σταυρού, γιατί η γιαγιά χτυπιόταν να με βγάλουν Σταυρούλα! 
Η Αυτού Μεγαλειότης Ήρα Σταυρούλα Παπαδοπο΄λου Κωνσταντινίδου Ντε Λα Πιαστον και Κουνα τον Ωρες, λοιπόν, είναι εδώ μπροστά σας... με σύνθετη ονομασία και διπλή παράλληλα. Διπλή γιατί στους φίλους απαντώ στο Ήρα και στους συγγενείς στο Σταυρούλα (άσε που δεν το έχω συνηθίσει και δεν γυρνώ όταν με φωνάζουν!)
Τι ωραίο γέλιο βγάζει αυτή η ιστορία, όταν είναι οικογενειακή υπόθεση. Όταν όμως είναι εθνικό θέμα; Τι βγάζει;

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2008

Έκτακτο δελτίο καιρού!

Τρεχάτε παιδιά να αγοράσουμε πετρέλαιο. Όλοι μαζί. Να χαρούν και οι κερδοσκόποι! Έρχεται χιονιάς. Κρύο πολικό και θα παγώσουμε. Ορμάτε και στα σούπερ μάρκετ. Να γεμίσουμε τα ντουλάπια και τα ψυγεία. Έρχεται χιονιάς και θα πεινάσουμε. Μπουκάρετε όλοι μαζί στα βενζινάδικα. Να αγοράσουμε αλυσίδες για τα αυτοκίνητα. Κάποιος μόνο να μας μάθει να τις 'φοράμε". Βγάλτε τα φτυάρια, τα εκχιονιστικά, τις μπουλντόζες και τα ερπιστριοφόρα. Γεμίστε με σακιά αλάτι τις γωνίες. Ακυρώστε τις κρατήσεις τις Σαββατοβραδυνές. Έρχεται χιονιάς, θα αποκλειστούμε!!!
Ρε δε μαζευόμαστε λίγο...
Ο χειμώνας πρωτοσέλιδο; Ο χειμώνας πρώτη είδηση;;;

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008

Προσωπικό και ασύντακτο.

Στην πρώτη μου εικόνα το πρωί. Στο φιλί της καληνύχτας. Στα πλεγμένα δάκτυλα. Στον ώμο που ακουμπάω. Στην αγκαλιά που είναι τόσο ασφαλής. Στα μάτια που ξεχειλίζουν προσφορά. Στα δυο φλιτζάνια του καφέ της Κυριακής. Σε όλα τα εμείς. Στα παιδιά που βλέπουμε «εμάς». Στα όνειρα που έγιναν. Στην πρώτη νύχτα στο σπίτι «μας». Στα σχέδια που κάνουμε. Στο χθες. Στις γκρίνιες και στους θυμούς. Στην πόρτα που κλείνει για να αναζητηθεί η απουσία. Στις συγνώμες ξανά και ξανά. Στα βουνά που μετακινώ στο όνομα του «μαζί». Στην αδυναμία του χώρια. Στις αγκαλιές τις επιστροφής. Στα χατίρια που σου κάνω. Στις εκπλήξεις σου, που γέλαγα. Στην έμπνευση στα μάτια σου. Στην ανεξάντλητη αγάπη. Στις αγωνίες. Στις ζήλιες και στη σιγουριά. Στις θάλασσες που μου έδειξες. Στα βουνά που σε περπάτησα. Στις λέξεις που μου έμαθες. Στα τραγούδια μας. Στο πρώτο μας αυτοκίνητο. Στο Λιμένι. Στις σκέψεις που μοιραζόμαστε. Στα γενέθλια χωρίς τούρτες. Στα ενοικιαζόμενα των διακοπών. Στις αλήθειες σου. Στην αφέλειά μου. Στον διθέσιο καναπέ μας. Στην οργή σου. Στις φωνές μου. Στα γέλια μας. Στα μεθύσια μας. Στο ζεϊμπέκικο που σου χορεύω. Στα Γιάννενα. Στις επιτυχίες μας. Στο μοναδικό μυστικό μου, το blog. Στις γιορτές που ξέχναγες. Στους ομηρικούς καυγάδες μας. Στο χρώμα που έβαλες στο γκρίζο μου. Στα «χωρίζουμε» που δεν εννοούσαμε. Στα «για πάντα» που κρατάνε. Στα δώδεκα χρόνια που μοιάζουν μια μέρα. Στα επόμενα…

Σε σένα που χρειάστηκα τρία δευτερόλεπτα για να καταλάβω ότι θα γεράσω μαζί σου…
Σε σένα που «θα τρόμαζες αν ήξερες πόσο σε αγαπάω».

Με τα μάτια κλειστά

Είναι μερικά τραγούδια που τα αγαπώ πολύ. Και θέλω να τα μοιραστούμε. Έτσι απλά. Χωρίς λόγο. Αυτό είναι ένα από "τα καλά μου!" Κυκλοφόρησε σε cd από μια μικρή εταιρεία, πριν μερικά χρόνια. Όποιος το είχε αγοράσει τότε πρόλαβε. Δεν το ξαναβρήκα πουθενά.
Το βρήκα τυχαία στο youtube σε δυο μαγνητοσκοπήσεις. Από συναυλία (κακή ηχογράφηση) και από την τηλεοπτική εκπομπή "Στην υγειά μας" του Σπύρου Παπαδόπουλου, στη ΝΕΤ. Προτίμησα την δεύτερη γιατί είναι σχεδόν(;!) playback, φτυστή η ηχογράφηση του cd! Αν δεν σας αρέσει η εικόνα της εκπομπής, απλώς ακούστε το "με τα μάτια κλειστά"

Με αγάπη.
Από μένα.




ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΛΕΙΣΤΑ

Μουσική - Στίχοι: Παναγιώτης Καλαντζόπουλος
Ερμηνεία: Γιώτα Νέγκα

Κανείς δεν θα μπορέσει μου 'χες πει
Να με πονέσει πάλι όπως εσύ
Κι αφού είπαμε γεια με τα δάκρυα στεγνά
Τα παράθυρα αφήνω όλη μέρα κλειστά

Ποτέ δε θα σ' αφήσω μου 'χες πει
Να ζήσεις στα όνειρά μου όπως πριν
Κι όμως να περπατώ μες τον ύπνο σου εγώ
Και μου δίνεις φιλιά στα όνειρά σου ξανά
Και σε παίρνω αγκαλιά με τα μάτια κλειστά
Πώς γεννάει στο σκοτάδι η λύπη χαρά

Χαρά σ' αυτόν που τώρα σ' αγαπά
Χαράζει και σ' αγγίζει στα μαλλιά
Κι όμως να περπατώ μες τον ύπνο σου εγώ
Και μου δίνεις φιλιά στα όνειρά σου ξανά
Και σε παίρνω αγκαλιά με τα μάτια κλειστά
Πώς γεννάει στο σκοτάδι η λύπη χαρά

Κανείς δεν θα μπορέσει μου 'χες πει
Ποτέ να μ' αγαπήσει όπως εσύ

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2008

Να 'σαι ο εαυτός σου!

Μια σύντομη απάντηση στο post του geros. Αυτός μπορεί να καταλάβει!

Πριγκιπέσσα.   Σωκράτης Μάλαμας

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2008

Ιδού η Ρόδος...Αλέξη!

Να του την πέσουμε. Αμέσως. Με τη μία. Να τον ξεσκίσουμε σε κομματάκια και να τον πετάξουμε βορά στο τηλεοπτικό κοινό. Αν περισσέψει κανένα ζουμερό κομμάτι, να το στείλουμε με courier (παράδοση αυθημερόν, μην μπαγιατέψει!) στις εφημερίδες. Να τον στήσουμε στον τοίχο και να ανοίξουμε πυρ. Ο αναμάρτητος πρώτος! Κι αν δεν τελειώσει εκεί επί τόπου, να του δέσουμε στα πόδια λίθο βαρύ και να τον πατήσουμε στη θάλασσα. Να βλέπουμε τις μπουρμπουλήθρες να βγαίνουν μία μία. Μέχρι την τελευταία.Να τον τελειώσουμε. Τώρα.  Όλοι μαζί. Συντονισμένα. Ακόμα εδώ είμαστε; Ακόμα κουνάμε το κεφάλι με αμφιβολία; Ξυπνάτε ωρέ! Στην Ελλάδα είμαστε. Εδώ γεννιόμαστε γνωρίζοντας τα δίκια. Κατέχοντας την αλήθεια. Τι σημασία έχει αν ο καθένας έχει μιαν δικιά του αλήθεια ξεχωριστή! Η αλήθεια μας μετράει. Και εδώ δεν σηκώνουμε πολλά πολλά. Δεν αντέχουμε να σηκώνει το κοτόπουλο κεφάλι στο κοπάδι του. Α! Όλα κι όλα. Ή όλοι μαζί, ή κανείς μπροστά και μόνος. Το αρπάζουμε το κοτόπουλο -από το λαιμό που τόλμησε να σηκώσει- και με μια κίνηση αστραπιαία, το στραγγαλίζουμε. Ούτε κιχ δεν ακούγεται. Δεν προλαβαίνει. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε που είμαστε. Ποιοι είμαστε. Γι' αυτό ρε παιδιά. Να του την πέσουμε τώρα που προλαβαίνουμε. 
Τόλμησε, να κάνει το μαγαζάκι του μεγάλο; Μην ξεχνάτε! Αν δεν έχουμε εμείς κατσίκα, η λύση δεν είναι να πάρουμε μία. Η λύση είναι να πεθάνει του γείτονα. Τόλμησε να πάρει τα ηνία σ' αυτή την ηλικία; Να παρακάμψει δεινόσαυρους στη χώρα που τους συντηρεί στα πούπουλα; Τσακίστε τον. Τιιι; Ψηφίστηκε; Εξελέγη με δημοκρατικές διαδικασίες; Ε! και; Είναι μικρός. Είναι νέος και άπειρος. Δεν μπορεί να διαχειριστεί την ανοδική τάση του κόμματος που θα ηγηθεί. Είναι trendy. Είναι μπακάλης. Είναι σουπερμαρκετάς. Είναι τζαμπατζής. Είναι λίγος. Είναι μοδάτος. Είναι φρέσκος. Είναι δημοφιλής. Είναι ροκαμπιλάς. Είναι 33άρης. Είναι κουραμπιές. Είναι λάφ στάιλ. Είναι αποδέκτης δακτυλιδίου! Είναι αυτά. Είναι και τ' άλλα.

Είναι ο νέος πρόεδρος του ΣΥΝ. 
Και η εκλογή του προκάλεσε δονήσεις στο βολεμένο πολιτικό σύστημα. Άνοιξε ρωγμές, στο ταλαιπωρημένο σκηνικό που κάποτε στήθηκε και έκτοτε δινόταν μια μουσική παράσταση με δυο πρωταγωνιστές. Δυο πρωταγωνιστές που αγαπούσαν να σκοτώνονται στη σκηνή, να τα βρίσκουν στα παρασκήνια και να κάνουν το ίδιο και το ίδιο, χρόνια ολόκληρα, στην ίδια παράσταση. Και από κάτω να τους χειροκροτεί ένα κοινό, που δεν τολμούσε ποτέ να ανέβει για λίγο έστω στη σκηνή, να ζωηρέψει η παράσταση.

Όχι! 
Δεν είναι ο σωτήρας. Δεν είναι ο μεσσίας. Δεν είναι αυτός που εγγυάται το καλύτερο μέλλον. Μπάστα παιδιά. Να μαζέψουμε τα πυροτεχνήματα. Να κρύψουμε τις Moet στο ψυγείο. Να μην βιαζόμαστε ρεεε! Να κρατήσουμε μειδίαμα. Να αφήσουμε τα πλατιά χαμόγελα. Να πιάσουμε τη μέση επιτέλους. Να φύγουμε από τα άκρα που λατρέψαμε. Ποιος μας έμαθε ρε να αγαπάμε τα άκρα; Ποιος μας δίδαξε, ότι η ζωή είναι ή στο ύψος ή στο βάθος; Μέση δεν έχει σ' αυτή τη χώρα; Γκριζο δεν βλέπουμε; Μόνο άσπρο ή μαύρο;

Ας μην βιαστούμε λέω, να ανοίξουμε σαμπάνιες να γιορτάσουμε την ελπίδα. Ας καθήσουμε ήσυχα ήσυχα να ελπίσουμε απλώς. Μνήμη έχουμε. Ας την ξυπνήσουμε. Να θυμηθούμε ότι η Αριστερά, πάντα είχε μια "μικρή" αδυναμία στο ουτοπικό. Σ' αυτό το ιδανικό που καταντά ανέφικτο. Ας θυμηθούμε. Κι άλλες φορές στο παρελθόν φούσκωσε. Και έτσι πάλι ξεκούσκωσε. 

Τώρα η πρόκληση είναι χειροπιαστή. Δεν είναι λόγια μεγάλα, "θα" και "θα", ανησυχία για το περιβάλλον και δενδροφυτεύσεις. Δεν είναι καν κινητοποιήσεις και άνοιγμα προς την νεολαία. 
Είναι κάτι μεγαλύτερο, βαρύτερο και καθοριστικό. Είναι πολιτική. Και είναι εδώ. Μπροστά τους. Μπροστά στα ενθουσιώση πλήθη που τον εψήφισαν και στα άλλα που χαμογέλασαν από τον καναπέ του σπιτιού τους ακούγοντας το αποτέλεσμα. 
Είναι πολιτική και είναι σκληρή. Η πιθανότητα να παίξει ο ΣΥΝ ρόλο ρυθμιστικό για τον σχηματισμό κυβέρνησης, είναι πιο κοντά, από ποτέ άλλοτε. Και ο Αλέξης πρέπει να πράξει. Να διατηρήσει, να προσελκύσει, να κρατήσει κι άλλους. Να κάνει συγκεκριμένες προτάσεις, εφικτές. Να δώσει ρε αδελφέ λύσεις. Με λίγα λόγια να δοκιμαστεί. Κι αν πετύχει θα την πιούμε την σαμπάνια παγωμενη. Αν αποτύχει... Τουλάχιστον θα έχει ταρακουνηθεί το πολιτικό σύστημα. 

Αν δεν έχει ήδη σκάσει...


Ωδή στην (πράσινη) εποχής!

Ρέει γάργαρο το νερό, πάνω τους. Διώχνει τα ξένα. Πέφτουν νεκρά και παρασύρονται σ' έναν σύντομο στροβιλισμό, για να εξαφανιστούν, όπως οι αμαρτίες από την ψυχή μας, μετά το κλάμα της μετάνοιας. 
Καθαρά, σχεδόν εξαγνυσμένα, απλώνονται πάνω σε σεντόνι λευκό. Να στεγνώσουν. Να αποβάλλουν την υγρασία, την περίσσια. Να ξεπεράσουν το σοκ και να προσφέρουν τον εαυτό τους, θυσία, στις ορέξεις εκείνου. 

Το ήξεραν, θαρρείς από πάντα, ότι αυτός είναι ο προορισμός τους. Από την μέρα που δειλά, ένοιωσαν το πρώτο άγγιγμα του ήλιου. Διπλωμένα σαν έμβρυα, ζεστάθηκαν. Δείλιασαν αρχικά. Μα ξεπέρασαν το φόβο, άνοιξαν τα άκρα σαν φτερά και μεγάλωσαν. Σε κάθε άγγιγμα, λίγο ακόμη. Με κάθε στάλα της βροχής, ακόμη λίγο. Το ξεραν όμως. Το τέλος δεν αργεί. Μόνο καρτερικά εκεί, περίμεναν. Το βάναυσο τράβηγμα, από το σωρό. Το χέρι που θα απλωθεί, θα δείξει εκεί και μετά χωρίς δεύτερη σκέψη, θα ξεριζώσει. Τόσο απάνθρωπα, όσο μόνο τα ξένα χέρια αρπάζουν, χωρίζουν!

Και να τα τώρα εκεί, να υπομένουν τη μοίρα τους. Γυμνά. Δίπλα σε ξένα σώματα, που έχουν άλλο χρώμα στην επιδερμίδα. Έτσι πρέπει. Οι ορέξεις του, επιβάλλουν αυτή την παράξενη μίξη. Θέλει να γευτεί τρυφερές σάρκες, από ξένα μέρη τροπικά, μαζί όμως με τα ντόπια. Όσο πιο παρθένα, τόσο καλύτερα, λέει. 

Γι' αυτό του το καπρίτσιο, στενάζουν οι γειτονιές και τα χωριά. Η φήμη του ξεπέρασε τα σύνορα. Εκτός από το χωριό, εκτός από τα νησιά, τώρα του τα στέλνουν και απ' τις πέρα θάλασσες. Μέσα σε πλοία, που διαμορφώθηκαν ειδικά. Να ταξιδέψουν άνετα. Να μην κακομοιριαστούν στο ταξίδι. Ερμητικά κλειστά, τα παράθυρα. Να μην μπαίνει το αγέρι της θάλασσας και τα γερνά το αλάτι. Και το ταξίδι να είναι γρήγορο. Να φτάσουν στην ακμή της νιότης τους. Να μην φαίνεται, ούτε μέρα παραπανίσια, πάνω τους. 
Αν φανούν τα σημάδια του χρόνου; Αλοίμονο τότε! Ούτε να γυρίσει να τα κοιτάξει. Τα πιάνει από το άκρο και σαν σκουπίδια τα πετά. Στα σκυλιά. Στα χωράφια. 

Σήμερα όμως, όλα, είναι όπως τα θέλει! Πράσινα, κόκκινα μαρούλια και σαλάτες είναι πάνω στον πάγκο και περιμένουν τη σειρά τους να κοπούν. Να αναμειχθούν με πιπεριές και αβοκάντος, με ρόκες και κάρδαμο, με σταφίδες και κουκουνάρι. Να πασπαλιστούν με αλάτι και πιπέρι. Να ενωθούν με ανθότυρο και κατσικίσιο τυρί. Να στολιστούν με ματσάκια δενδρολίβανου. Και να καταλήξουν μπροστά του. Να γεμίσουν πρώτα τα μάτια και μετά το αχόρταγο στομάχι του! Χωρίς ντρέσιγκ!

Υ.Γ1 Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όσους τα έχουν κάνει σαλάτα. Όχι απαραιτήτως πράσινη εποχής!

Υ.Γ2 Εννοείται ότι το κειμενάκι ήρθε κατόπιν παραγγελίας... πιάσε μια εποχής στο τέσσερα και σβέλτα μικρέ. Το έκανα. Έμπνευση ΔΕΝ ήρθε.

Υ.Γ3 Συγνώμη προς τους αγαπητούς επισκέπτες για το κουλόν του θέματος αλλά...δικό μου είναι το blog το βάζω φωτιά και το καίω αν γουστάρω. Σωστά;;;
Καλή όρεξη σε όλους σας.










Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2008

TV or not TV?

Αγαπητοί bloggers,
η ώρα είναι 12.21 μετά τα μεσάνυχτα, ξημερώνει δηλαδή η 11η Φεβρουαρίου του 2008. 
Και βλέπω τηλεόραση. 
Βλέπω μια ταινία στον ΑΝΤ1, αλλά γυρνάω και στα άλλα κανάλια. Στον ALPHA παίζει ΠανουτσοΚαρπετόπουλο, στη ΝΕΤ Αθλητική Κυριακή, στο Star ταινία με τον Μπαντέρας και στο MEGA ένα σήριαλ.

Σσσσσσσσ! Βλέπω τηλεόραση. Παθαίνω κάτι γι' αυτό;;;

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2008

Άξια!


Τώρα λοιπόν που όλα ξεκαθάρισαν και κανείς δεν "τράβηξε" αυτό το ρημαδοdvd, κανείς δεν το είδε, κανείς δεν το μοντάρισε, κανείς δεν το διαπραγματεύτηκε με οικονομικό όφελος, κανείς δεν ξέρει τίποτα, πρέπει να το παραδεχτούμε.
Άξια κοπέλα αυτή η 35χρονη.
Και εικονολήπτρια και ηχολήπτρια και τεχνικός ηλεκτρονικών συσκευών και μοντέρ και με υψηλές γνωριμίες και με πρόσβαση στους αστέρες της TV και πρωταγωνίστρια και σεναριογράφος και οικονομολόγος.
Μπράβο της!

Αλλά ρε παιδιά... με τόσα προσόντα το κορίτσι ακόμη συμβασιούχος ήτανε;;;; Κανονικά θα έπρεπε να σφάζονται στα πόδια της τηλεοπτικοί σταθμοί για το ποιος θα την πρωτοπάρει. Με τόσα προσόντα;;;

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2008

Μεγάλες μπουκιές...λόγια...κλπ

Ρούφηξε μια γουλιά από τον εσπρέσο της, και με μια κομψή κίνηση, ακούμπησε το ποτηράκι στο φλιτζάνι. Δεν ακούστηκε ο παραμικρός ήχος. Θαρρείς και η πορσελάνη, ήταν από βελούδο.
Τράβηξα μια βαθιά τζούρα, από το τσιγάρο, που κόντευε να κάψει τα δάκτυλά μου και το έσβησα άτσαλα, στο ξεχειλισμένο από αποτσίγαρα, τασάκι.

-Λοιπόν;
-Πρέπει να κόψεις το τσιγάρο, αμέσως. Σου θαμπώνει την επιδερμίδα και σου προσθέτει χιλιάδες ρυτίδες, στο άνω χείλος. Κοντολογίς, σε κάνει να δείχνεις γριά, κοριτσάκι μου!

Την αγριοκοίταξα και τράβηξα ένα καινούριο τσιγάρο από το πακέτο. Έχω ακούσει, διαβάσει, βιώσει, πολλές από τις βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος. Αυτό όμως…
Άκου εκεί, να το κόψω για να μην ρυτιδιάσω! Αλλά τι περίμενες…

Έριξα μια καλύτερη ματιά στη φιλενάδα μου. Εντυπωσιακά όμορφη. Απ’ αυτές όμως τις φτιαγμένες. Που ξυπνούν το πρωί, λίγο νωρίτερα από τον άντρα τους, τρυπώνουν στο μπάνιο και στα κρυφά και σιγανά, πλένουν δόντια, απλώνουν μέηκ απ σ’ όλο το μούτρο, πλακώνονται στη μάσκαρα, χτυπούν λίγο ρουζ και λιπ γκλος και …ξαναξαπλώνουν δίπλα στον -μακριά νυχτωμένο- γκόμενο. Και μόνο αφού ξυπνήσει αυτός, κάνουν πως τεντώνονται, αγουροξυπνημένες, τάχα μου δήθεν….

Πως είπατε; Χαχαχα σ’ εσάς ΔΕΝ έτυχε ποτέ;;;
Καλά ρε παιδιά. Αλλά, τον όρκο, καλού κακού, μην τον πάρετε.

Απ’ αυτές είναι λοιπόν η φιλενάδα μου, που όση ώρα την παρατηρούσα, είχε αρχίσει να μου ξεφουρνίζει διάφορα, περί συντήρησης.
Όχι, συντήρησης τροφίμων στο ψυγείο. Συντήρησης της νεότητας, μου το ‘πε.

-Βρε καλή μου, αντέτεινα. Τα χρόνια περνούν και όσο κι αν το θέλουμε, πίσω δεν γυρνούν.
Μάταια προσπάθησα να την πείσω…

Έγειρε πίσω με χάρη –που είμαι σίγουρη ότι προβάρει στον καθρέφτη- και με κοίταξε θαρρείς και κατέβηκα από τα Γκράβαρα.

-Που ζεις χρυσή μου. Σήμερα κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της και τους γύρω της, έχει τον προσωπικό της πλαστικό χειρουργό.
-Καλέ! Εγώ ούτε στον παθολόγο δεν πατάω το πόδι μου. Φοβάμαι.
-Φοβάσαι τις αρρώστιες. Ο πλαστικός δεν είναι γιατρός.
-Και τι είναι; Εργολάβος οικοδομών;
-Κόψε τις σάχλες και γράψε το τηλέφωνο του δικού μου…
-Καλέ σοβαρά στο λέω. Φοβάμαι!
-Γράφε. Εγώ φοβάμαι περισσότερο που σε βλέπω με τις ρυτίδες σαν χαράδρες στο πρόσωπό σου. Ή καλύτερα άσε μην γράφεις. Εδώ δίπλα είναι. Σήκω να πάμε τώρα. Μαζί.

Μάζεψε στα γρήγορα, κινητό, κλειδιά, που είχε ακουμπισμένα στο τραπέζι, τα πέταξε –πάντα με χάρη- στην πανάκριβη τσάντα της, και σηκώθηκε πάνω στα τακούνια της.
Μ’ άρπαξε από το χέρι και συνέχισε την κατήχηση.
-Να δεις. Αν είμαστε τυχερές και μας δεχτεί, -που θα το κάνει, γιατί μου έχει υποχρέωση, τόσες πελάτισσες του έστειλα- να δεις πως θα βγεις από το ιατρείο του. Άλλος άνθρωπος θα είσαι. Σε μισή ωρίτσα θα έχουμε τελειώσει.

Μέχρι να της αναλύσω, ότι είμαι υπέρ της φυσικότητας, της ωρίμανσης της γυναίκας, ότι έχω δεθεί ρε αδελφέ με τις ρυτίδες μου και δεν τραβώ κάνα ζόρι, ότι έτσι έχω συνηθίσει να βλέπω την φάτσα μου στον καθρέφτη, ότι φοβάμαι τους γιατρούς και τρέμω τις βελόνες και ότι φοβάμαι τους πειραματισμούς, είχαμε κιόλας φτάσει.

Βρέθηκα να κάθομαι σε πολυτελή καναπέ, δερμάτινο, δίπλα στην φίλη μου που έδειχνε σα στο σπίτι της, απέναντι από τη φίλη μου, τη φίλη μου, τη φίλη μου και τη φίλη μου!

Σάστισα!
Η φίλη μου σε πέντε διαφορετικά αντίτυπα. Όλα στον ίδιο χώρο. Όλα δίπλα και απέναντί μου.
Τι στο διάολο συμβαίνει εδώ; Ποιος μου κάνει πλάκα;

Και τότε συνειδητοποίησα τι ακριβώς συνέβαινε. Ο γιατρός-μάγος-ειδικός-σωτήρας-γκουρού της αιώνιας νεότητας, πίσω από την κλειστή πόρτα, έκανε τις ίδιες επεμβάσεις, σε διαφορετικές γυναίκες. Φούσκωνε χείλη, έβαζε ζυγωματικά, έβγαζε ρυτίδες από το μέτωπο, αφαιρούσε σημάδια χρόνου από τα μάτια, προσέθετε κολλαγόνο γύρω από τα χείλη, έβαζε, έβγαζε, έκοβε, έραβε…
Και άφηνε την υπογραφή του σε κάθε πρόσωπο που του το ζητούσε και σε όλα μαζί. Τις έκανε όλες σχεδόν ίδιες. Σαν αδελφές. Τα ίδια σαρκώδη χείλη. Τα ίδια φουσκωμένα μάγουλα. Τα ίδια ανέκφραστα χαμόγελα, βλέμματα. Τα ίδια… όλα!

Βούτηξα την τσάντα μου και έφυγα σαν να με κυνηγούν. Που με κυνηγούσαν δηλαδή… Δεν γύρισα να κοιτάξω, ούτε όταν άκουσα τις κραυγές της δικιάς μου, να με καλεί πίσω. Μπουχός. Να φύγω, να μείνω εγώ.

Στο σπίτι, έπιασα από κοντά τον μεγεθυντικό καθρέφτη. Το μέτωπό μου χαρακωμένο. Από ελαφρές γραμμές. Μου θύμισε τα πεύκα που κάθε κύκλος στον κορμό του, μαρτυρά και ένα χρόνο ζωής. Τρεις οι δικές μου ρυτίδες. Μια για κάθε δεκαετία; (Καλά, καλά! Μη βαράτε. ΑΝ η πρώτη έγινε στα 10 μου…)
Και στα μάτια. Όταν γελάω, διπλώνουν πολύ. Αλλά δείχνουν τόσο χαρούμενα τα μάτια μου. Και απορία δείχνουν και ευχαρίστηση και στεναχώρια και θυμό και τα πάντα. Και είναι δικά μου. Μόνο εγώ τα έχω. Άντε και ο μπαμπάς μου από τον οποίο τα κληρονόμησα. Κανένας άλλος. Και έτσι θέλω να μείνουν. Με ρυτίδες. Να γελώ και να τονίζονται οι ρυτίδες. Να μαρτυρούν ότι έχω ζήσει. Με τόλμη, με φόβο, με λύπες και γλέντια.
Με τα πάντα. Εκτός από αγωνία.
Την αγωνία του αύριο. Των γηρατειών και της φθοράς.




Υ.Γ Ρε κορίτσια, τώρα που με βλέπω καλύτερα, στον μεγεθυντικό καθρέφτη, κάνα τηλέφωνο καλού μποτοξολόγου έχετε;
Γιατί με τον τρόπο που έφυγα από κείνον δεν έχω μούτρα να ξαναγυρίσω!!!
Υ.Γ Όχι gero.ΔΕΝ σου δίνω το τηλέφωνο της φίλης μου. Χώρια που, σιγά μη γυρίσει να σε κοιτάξει, εσένα!

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2008

Τέλος εποχής;

Κάτι γίνεται. Κάτι συμβαίνει.

Το κουβεντιάζουν χαμηλόφωνα οι παρέες. Σκύβοντας πάνω από το τραπέζι. Με ύφος συνωμοτικό. Από το φόβο ότι μπορεί να ακουστούν και να μην συμβεί τελικά. Μήπως το συννεφάκι της ελπίδας διαλυθεί, ακριβώς εκεί, πάνω από το γεμάτο με αποφάγια τραπέζι της συντροφιάς. 

Κι όμως κάτι συμβαίνει. 

Φαίνεται στα μάτια, εκείνων που μέχρι πρότινος καυγάδιζαν για τα πιστεύω τους. 
Λούφαξαν. Απορούν. Αμφισβητούν. Δεν υψώνουν πια, τον τόνο της φωνής. Δεν παίρνουν το μέρος κανενός. Δεν υπερασπίζονται.. Τώρα ακούνε. 

Βρήκαν την φωνή τους τα παιδιά της παρέας. Τα νιάτα. Είχαν συνηθίσει να μην τους παίρνουν στα σοβαρά, όταν ψέλλιζαν τις αμφιβολίες τους.  "Δεν ξέρετε εσείς. Νέοι είστε. Δεν έχετε κρίση και εμπειρία..." Σήμερα, πρωταγωνιστούν στις κουβέντες. 

Θλίβονται οι γέροι. "Τόσο έξω πέσαμε; Τόσος αγώνας άδικα;" Τι θα μας φέρει το αύριο; Τα πρεσβυωπικά μάτια, θαμπώνουν λίγο περισσότερο, μπροστά στο αίσθημα του άδικου, μιας προσπάθειας ζωής, που αποδείχθηκε μάταιη.

Κάτι συμβαίνει. Και είναι σχεδόν ακαθόριστο. Δεν το γράφουν στους τίτλους τους, οι εφημερίδες. Αλλά το νοιώθεις. Το ξέρεις. Κάτι αλλάζει. Κι αν ακόμη δεν αλλάξει τώρα, σήμερα, αύριο, δεν μπορεί! Έχει δρομολογηθεί. Θα συμβεί. 

Και θα πονέσει. Όπως κάθε γέννα. Θα φέρει ανασφάλεια. Φόβο, μπρος στο άγνωστο. Προσπάθεια, αποτυχία, μπέρδεμα και αναταράξεις. Αλλά που θα πάει; Θα γεννηθεί. 
Γιατί η μπόχα που βγαίνει, τώρα που σηκώθηκε το καπάκι του βόθρου, είναι μεγάλη. Μας πνίγει. Δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε. 
Και θα αναζητήσουμε οξυγόνο. 

Ποτέ άλλοτε, το πολιτικό σύστημα σ' αυτή την χώρα δεν είχε βρεθεί τόσο κοντά στην πλήρη απαξίωση. Υπήρξαν κρίσεις, αλλά ξεπερνιώνταν στο όνομα της συναίνεσης. Την κρίσιμη ώρα, η συσπείρωση έδινε την λύση. 
Είναι η πρώτη φορά, που η εξουσία, βλέπει τους πολίτες να της κουνούν το μαντήλι, αποσύροντας την εμπιστοσύνη τους.
Και κάτι πάει  να αλλάξει. Γιατί την κρίση δεν τη βιώνουν μόνο τα μεγάλα κόμματα εξουσίας, αλλά και τα μικρά. Αυτά που έμαθαν να λειτουργούν σαν κάδοι ψηφοδελτίων διαμαρτυρίας και βολεύτηκαν σ αυτό τον ρόλο.

Υπάρχει ανάγκη πρότασης. Νέας πρότασης. Γιατί ο κόμπος φτάνει στο χτένι...

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2008

Για μια φίλη. Για πολλούς ξένους. Για τον ίδιο πόνο.

Την ήξερα από τότε, που -κοριτσάκια- αρχίσαμε να μαθαίνουμε, ότι υπάρχει ένας κόσμος εκεί έξω, μακριά από τη μαμά και τον μπαμπά. Μοιραστήκαμε απορίες, ζήσαμε καλοκαίρια, τυλιχθήκαμε στο ίδιο κασκόλ και μοιραία οι δρόμοι μας χώρισαν. 

Η επαφή περιορίστηκε στις ελάχιστες ελεύθερες στιγμές, αλλά το κοινό παρελθόν ήταν ισχυρό και κράτησε την σχέση ολοζώντανη.

Πάντα πίστευα -και της το έλεγα-, ότι εγώ ήμουν πιο δυνατή. Ότι άντεχα περισσότερο στον πόνο, στην απογοήτευση. Δεν έβαζα τα κλάμματα στα δύσκολα. Πείσμωνα και συνέχιζα.
Της έλεγα, ότι την σκεφτόμουν πάντα, όπως ήταν. Μια ευαίσθητη, τρυφερή ψυχή, που δεν άντεχε στα χτυπήματα, που ζητούσε το ρομαντισμό στη ζωή της, που έλυνε τα πάντα, όχι με την λογική αλλά με αγκαλιές και φιλιά.

Όταν μου τηλεφώνησε... 

Το είχα ζήσει αλλιώς. Σαν τετελεσμένο. 
Πάγος. Μαχαίρι. Ο κόσμος σταματά. Οι ήχοι δεν ακούγονται. Κάτι σφίγγει την καρδιά. Το κεφάλι αδειάζει. Κενό. Και μετά ξέσπασμα. Ένας φθόγγος, γίνεται ουρλιαχτό. Ένα αχ που δεν τελειώνει ποτέ. Αχ!

Όταν μου τηλεφώνησε... ήταν άλλο.

Έχω καρκίνο. Και θα πεθάνω σε πέντε έξι μήνες.

Έχει και δυο παιδιά. Μικρά. Και ο καρκίνος της, δεν τα υπολόγισε. Ούτε αυτην και τα νιάτα της. Και προχώρησε. Προχώρησε κι άλλο. Έγινε ανίκητος. 

Μου μιλούσε. Με μια φωνή αργή. Σταθερή. Τη φωνή μιας άλλης γυναίκας. Αποφασισμένη να το παλέψει. Να νικήσει αυτή. Αποφασισμένη να ζήσει. 
Δεν ήξερα τι να πω. Μόνο Αχ! 

Δεν ξέρω τι να γράψω. Μόνο Αχ!
Την θυμάμαι με ένα Αχ! 

Και την θαυμάζω. Απεριόριστα. 
Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ, πως κοιτάς στα μάτια τα παιδιά σου, όταν ξέρεις ότι σε λίγους μήνες θα σπαράζουν, γιατί θα σε χάσουν. 
Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ, πως βρίσκεις την δύναμη, να συνεχίσεις να ξυπνάς κάθε μέρα, μετρώντας αντίστροφα. 
Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ... 

Αχ!

Υ.Γ Για όλους αυτούς, που δεν μπορούσαν να φανταστούν, αλλά τώρα ξέρουν. Όλες τις ευχές μου.

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2008

Ντριιιν. Ντριιιιν! Εμπρός;


Έλα χρυσό μου, καλησπέρα!

Ναί! Όπως τ' ακούς. Ετοίμασε για σιγουριά την εκλογική σου κάρτα. Το άκουσα σου λέω στις ειδήσεις.

Όχι καλέ. Δεν του την βάρεσε του Καραμανλή. Πάει να εκμεταλευτεί την διάσπαση. 
Τι θα πει ποια διάσπαση; Αυτή που έρχεται στο ΠΑΣΟΚ...

Να τώρα, χρυσό μου το λένε, στην τηλεόραση! 
22 άτομα μαζεύει στα δείπνα του ο Βενιζέλος. Τι πάνε να κανουν οι 22 στο τραπέζι; Να φάνε τζάμπα; Σιγά μην και πεινάνε, χρυσό μου αυτοί! 
Κόμμα φτιάχνουν! Νοίκιασαν και γραφεία παντού. Παρήγγειλαν και μια ταμπέλα "όμιλος προβληματισμού του κατακαθίου το ανάγνωσμα" έτσι για ξεκάρφωμα και είναι όλα έτοιμα...
Μα χρυσό μου, είναι δυνατόν να με ρωτάς, τι περιμένουν και δεν το λένε κόμμα εξαρχής; Τι θα πει "τι περιμένουν"! Τη διαγραφή του Βενιζέλου περιμένουν.

Σιγά μη φύγει μόνος του ο Μπένυ, από την Χαριλάου Τρικούπη. Α! Όλα κι όλα. Του κόβει. Σου λέει αν το διασπάσω εγώ, θα μου τα φάνε τα καθαριστήρια. Κι αντε ο καφές βγαίνει. Αν κάποιος τα πάρει άγρια και μου πετάξει μπογιά, γιαούρτι... οποία η θέσις μου;;;

Έτσι που λες καλό μου, έχουν πιάσει Γιώργος και Βαγγέλης τις καρέκλες βάλαν και το χρονόμετρο να τρέχει και παίζουν σκάκι... Ποιος θα κάνει πρώτος ρουα-ματ!

Πάντως πρώτη φορά είδα εκνευρισμένο τον Γιώργο. Χτύπησε την γροθιά στο τραπέζι. Δεν θα μου το κάνεις το μαγαζί λαβύρινθο του είπε. Άμα θες να φύγεις, φύγε, κι άμα θες να κάτσεις, κάτσε! 

Να αυτά είδαν εκεί στη ΝΔ και κατάλαβαν ότι τελικώς η διαίρεση είναι η αγαπημένη τους αριθμητική πράξη. Και το σκέπτονται. Τώρα. Γιατί αύριο ποιος ξέρει τι μπορεί να συμβεί! 
Ποιος γγ θα φουντάρει, ποιος βουλευτής θα μπερδευτεί και αντί για τη βουλή, ρίξει την ψήφο του στο Μάκη. 

Δεν είναι κι εύκολα τα πράγματα, άμα έχεις χρυσή μου 152 βουλευτές.
Για να καταλάβεις. Πως αισθάνεσαι εσύ με τις 12 φιλιππινέζες, ανασφάλεια; Λες αν μου φύγει η μία, τι θα κάνω; Πως θα κρατήσω το σπίτι σε τάξη! 
Έ! Σκέψου τον Κώστα, με τους 152. Λίγοι χρυσό μου. Λίγοι σου λέω. Ένας δυο να σου παρακοιμηθούν και να μην προσέλθουν στην κρίσιμη ψηφοφορία... το κλεισες το μαγαζί.

Έτσι που λες χρυσό μου. Θα έχουμε επιλογές στις επόμενες εκλογές. Πολλά κόμματα. Να μην πλήττουμε. Να χουμε να ακούμε. Αλήθεια εσυ ποιος λες να βγεί; 
Η Ντόρα; Τι ναι αυτά που μου λες! Τι ακούω. Κάνει κόμμα και η Ντόρα; Πως θα το πει; ΝΔ; Και ο Κώστας; Με σοκάρεις χρυσό μου! Με σοκάρεις! 

Συμβαίνουν τέτοια πράγματα; Μπορεί να έχουμε τη Ντόρα πρωθυπουργό; Τι μου λες. Σ' αυτή την περίπτωση προλαβαίνω να ραφτώ; Γιατί ξέρω ότι δίνει κάτι πάρτυ! Μα κάτι πάρτυ...

Πάντως χρυσό μου, εγώ στη θέση σου θα κράταγα και μικρό καλάθι. Και άνοιξε την τηλεόραση να δούμε τι λένε οι βουλευτές. Σήμερα έχουν ψηφοφορία. Τι θα πει χρυσό μου σε ποιο κανάλι; Στον Μάκη καλή μου. Που αλλού!

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2008

Άτιμη κενωνία!

Αραχτός στην αιώρα, κοίταζε ένα συννεφάκι να αλλάζει σχήματα με ρυθμό αργό, νωχελικό. Σαν τη ζωή του. Ανάλογα με την διάθεση του αέρα, το σύννεφο, άλλοτε θύμιζε έναν γέρο μυταρά και άλλοτε μακρυμαλλούσα νέα. Με τον αέρα. Όπως ακριβώς συνέβαινε και στη δική του ζωή!

Ωραία ζωή! Θυμήθηκε την χθεσινοβραδυνή παρέα, την μελαχροινή με το χρυσοπράσινο φόρεμα και χαμογέλασε κρυφά. Ε, ρε γλέντια! Δεν είχε παράπονο. Αντιθέτως, περίμενε με ανυπομονησία την αποψινή έξοδο. 

Άπλωσε το χέρι και έπιασε τη φυσαρμόνικα. 
Ο ήλιος είχε ανεβεί για τα καλά και έκαιγε τα πάντα. Η ώρα του! Οι νότες, τάραξαν την γαλήνη του μεσημεριού, βγάζοντας από τον ήσυχο ύπνο κάποιους από τους γείτονες. Κανείς δεν του είπε τίποτα. Λέξη. Τον ήξεραν άλλωστε καλά. Και αυτόν και τις ραστώνικες συνήθειες του. Δεν τον παρεξηγούσαν. Κανείς. Εκτός από έναν. Έναν ενοχλητικό γείτονα, που τελευταία έδειχνε ιδιαίτερα ευέξαπτος. 

Δεν τον απασχολούσε βέβαια ιδιαίτερα, για να ενδιαφερθεί σοβαρά. Κάθε χρόνο, όταν έπιανε να τελειώνει η ζέστη του καλοκαιριού και να πέφτουν τα πρώτα φύλλα, ο τύπος αυτός επαναλάμβανε την ίδια ψυχωτική συμπεριφορά. Μια κινητικότητα, ένας χαμός, μια φασαρία. Μα πότε ηρεμούσε αυτός ο άνθρωπος επιτέλους;

"Να τος πάλι". Φορτωμένος σακκούλες, ανέβαινε τις σκάλες για το σπίτι του. "Τι διάολο τις κάνει τόσες σακκούλες. Πόσους ταίζει, αφού ποτέ κανείς άλλος δεν έχει βγει από την πόρτα αυτού του διαμερίσματος", σκέφτηκε, αλλά δεν άφησε την φυσαρμόνικα  από τα χείλη του.

Οι μοτόνονα επαναλαμβανόμενες νότες, έφτασαν στ αυτιά του γείτονα, την ώρα που έβαζε το κλειδί στην πόρτα. Ανοίγοντας και χωρίς να στρέψει το κεφάλι, σήκωσε το ελεύθερο χέρι του και χαιρέτησε προς την πλευρά της αιώρας.

Μπα! Κέφια θα έχει για να με χαιρετάει σκέφτηκε και αποφάσισε στα γρήγορα να τον καλέσει για ένα ντρινγκ. Να συσφίξουν σχέσεις. Αφού στην πραγματικότητα δεν γνωρίζονταν καλά.

-Γεια σου τζίτζικα!
-Καλώς τον μέρμηγκα. Τι λες για ένα τσιπουράκι; 
-Μπα την επόμενη φορά! Στην υγειά σου όμως!

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2008

Άρχισαν τα όργανα!


Αν ο Θέμος είναι ο κομιστής, αν η Όλγα και ο Βίκτορας το είδαν και κάνουν μώκο, αν ο Νίκος και ο Μάκης ετοιμάζανε σχετικές εκπομπές, αν ο Στέφανος πάτησε το rec κρυφά, αν ο Δημήτρης παρα...μίλησε, αν ο Μανώλης δεν λέει την αλήθεια, τότε...

ενοικιάζονται ευάερα και ευήλια τηλε-παράθυρα που άδειασαν λόγω ...μετακόμισης. Θα προτιμηθούν νέοι και νέες με όρεξη για δουλειά και υψηλές γνωριμίες. Οι έχοντες/ουσες γνώσεις χρήσης μικροκαμερών και συστημάτων καταγραφής ήχου, θα εκτιμηθούν ιδιαιτέρως. Ανάλογη προτίμηση σε όσους/ες συνηθίζουν να γευματίζουν σε ¨βυζαντινές¨ περιοχές.

*η ιστορία είναι φ α ν τ α σ τ ι κ ή!

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2008

Απλή λογιστική.

Έχουμε και λέμε:                

 5.200.000 ευρώ,  είναι:


10.400 χαρτονομίσματα των 500 ευρώ
ή
26.000 χαρτονομίσματα των 200 ευρώ
ή
52.000 χαρτονομίσματα των 100 ευρώ
ή
104.000 χαρτονομίσματα των 50 ευρώ
ή
260.000 χαρτονομίσματα των 20 ευρώ
ή
520.000 χαρτονομίσματα των 10 ευρώ
ή
1.040.000 χαρτονομίσματα των 5 ευρώ.


Χαράς το κουράγιο του ταμία, που τα μέτρησε στο γκισέ, πριν επιβεβαιώσει την κατάθεση!