Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2008

Μεγάλες μπουκιές...λόγια...κλπ

Ρούφηξε μια γουλιά από τον εσπρέσο της, και με μια κομψή κίνηση, ακούμπησε το ποτηράκι στο φλιτζάνι. Δεν ακούστηκε ο παραμικρός ήχος. Θαρρείς και η πορσελάνη, ήταν από βελούδο.
Τράβηξα μια βαθιά τζούρα, από το τσιγάρο, που κόντευε να κάψει τα δάκτυλά μου και το έσβησα άτσαλα, στο ξεχειλισμένο από αποτσίγαρα, τασάκι.

-Λοιπόν;
-Πρέπει να κόψεις το τσιγάρο, αμέσως. Σου θαμπώνει την επιδερμίδα και σου προσθέτει χιλιάδες ρυτίδες, στο άνω χείλος. Κοντολογίς, σε κάνει να δείχνεις γριά, κοριτσάκι μου!

Την αγριοκοίταξα και τράβηξα ένα καινούριο τσιγάρο από το πακέτο. Έχω ακούσει, διαβάσει, βιώσει, πολλές από τις βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος. Αυτό όμως…
Άκου εκεί, να το κόψω για να μην ρυτιδιάσω! Αλλά τι περίμενες…

Έριξα μια καλύτερη ματιά στη φιλενάδα μου. Εντυπωσιακά όμορφη. Απ’ αυτές όμως τις φτιαγμένες. Που ξυπνούν το πρωί, λίγο νωρίτερα από τον άντρα τους, τρυπώνουν στο μπάνιο και στα κρυφά και σιγανά, πλένουν δόντια, απλώνουν μέηκ απ σ’ όλο το μούτρο, πλακώνονται στη μάσκαρα, χτυπούν λίγο ρουζ και λιπ γκλος και …ξαναξαπλώνουν δίπλα στον -μακριά νυχτωμένο- γκόμενο. Και μόνο αφού ξυπνήσει αυτός, κάνουν πως τεντώνονται, αγουροξυπνημένες, τάχα μου δήθεν….

Πως είπατε; Χαχαχα σ’ εσάς ΔΕΝ έτυχε ποτέ;;;
Καλά ρε παιδιά. Αλλά, τον όρκο, καλού κακού, μην τον πάρετε.

Απ’ αυτές είναι λοιπόν η φιλενάδα μου, που όση ώρα την παρατηρούσα, είχε αρχίσει να μου ξεφουρνίζει διάφορα, περί συντήρησης.
Όχι, συντήρησης τροφίμων στο ψυγείο. Συντήρησης της νεότητας, μου το ‘πε.

-Βρε καλή μου, αντέτεινα. Τα χρόνια περνούν και όσο κι αν το θέλουμε, πίσω δεν γυρνούν.
Μάταια προσπάθησα να την πείσω…

Έγειρε πίσω με χάρη –που είμαι σίγουρη ότι προβάρει στον καθρέφτη- και με κοίταξε θαρρείς και κατέβηκα από τα Γκράβαρα.

-Που ζεις χρυσή μου. Σήμερα κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της και τους γύρω της, έχει τον προσωπικό της πλαστικό χειρουργό.
-Καλέ! Εγώ ούτε στον παθολόγο δεν πατάω το πόδι μου. Φοβάμαι.
-Φοβάσαι τις αρρώστιες. Ο πλαστικός δεν είναι γιατρός.
-Και τι είναι; Εργολάβος οικοδομών;
-Κόψε τις σάχλες και γράψε το τηλέφωνο του δικού μου…
-Καλέ σοβαρά στο λέω. Φοβάμαι!
-Γράφε. Εγώ φοβάμαι περισσότερο που σε βλέπω με τις ρυτίδες σαν χαράδρες στο πρόσωπό σου. Ή καλύτερα άσε μην γράφεις. Εδώ δίπλα είναι. Σήκω να πάμε τώρα. Μαζί.

Μάζεψε στα γρήγορα, κινητό, κλειδιά, που είχε ακουμπισμένα στο τραπέζι, τα πέταξε –πάντα με χάρη- στην πανάκριβη τσάντα της, και σηκώθηκε πάνω στα τακούνια της.
Μ’ άρπαξε από το χέρι και συνέχισε την κατήχηση.
-Να δεις. Αν είμαστε τυχερές και μας δεχτεί, -που θα το κάνει, γιατί μου έχει υποχρέωση, τόσες πελάτισσες του έστειλα- να δεις πως θα βγεις από το ιατρείο του. Άλλος άνθρωπος θα είσαι. Σε μισή ωρίτσα θα έχουμε τελειώσει.

Μέχρι να της αναλύσω, ότι είμαι υπέρ της φυσικότητας, της ωρίμανσης της γυναίκας, ότι έχω δεθεί ρε αδελφέ με τις ρυτίδες μου και δεν τραβώ κάνα ζόρι, ότι έτσι έχω συνηθίσει να βλέπω την φάτσα μου στον καθρέφτη, ότι φοβάμαι τους γιατρούς και τρέμω τις βελόνες και ότι φοβάμαι τους πειραματισμούς, είχαμε κιόλας φτάσει.

Βρέθηκα να κάθομαι σε πολυτελή καναπέ, δερμάτινο, δίπλα στην φίλη μου που έδειχνε σα στο σπίτι της, απέναντι από τη φίλη μου, τη φίλη μου, τη φίλη μου και τη φίλη μου!

Σάστισα!
Η φίλη μου σε πέντε διαφορετικά αντίτυπα. Όλα στον ίδιο χώρο. Όλα δίπλα και απέναντί μου.
Τι στο διάολο συμβαίνει εδώ; Ποιος μου κάνει πλάκα;

Και τότε συνειδητοποίησα τι ακριβώς συνέβαινε. Ο γιατρός-μάγος-ειδικός-σωτήρας-γκουρού της αιώνιας νεότητας, πίσω από την κλειστή πόρτα, έκανε τις ίδιες επεμβάσεις, σε διαφορετικές γυναίκες. Φούσκωνε χείλη, έβαζε ζυγωματικά, έβγαζε ρυτίδες από το μέτωπο, αφαιρούσε σημάδια χρόνου από τα μάτια, προσέθετε κολλαγόνο γύρω από τα χείλη, έβαζε, έβγαζε, έκοβε, έραβε…
Και άφηνε την υπογραφή του σε κάθε πρόσωπο που του το ζητούσε και σε όλα μαζί. Τις έκανε όλες σχεδόν ίδιες. Σαν αδελφές. Τα ίδια σαρκώδη χείλη. Τα ίδια φουσκωμένα μάγουλα. Τα ίδια ανέκφραστα χαμόγελα, βλέμματα. Τα ίδια… όλα!

Βούτηξα την τσάντα μου και έφυγα σαν να με κυνηγούν. Που με κυνηγούσαν δηλαδή… Δεν γύρισα να κοιτάξω, ούτε όταν άκουσα τις κραυγές της δικιάς μου, να με καλεί πίσω. Μπουχός. Να φύγω, να μείνω εγώ.

Στο σπίτι, έπιασα από κοντά τον μεγεθυντικό καθρέφτη. Το μέτωπό μου χαρακωμένο. Από ελαφρές γραμμές. Μου θύμισε τα πεύκα που κάθε κύκλος στον κορμό του, μαρτυρά και ένα χρόνο ζωής. Τρεις οι δικές μου ρυτίδες. Μια για κάθε δεκαετία; (Καλά, καλά! Μη βαράτε. ΑΝ η πρώτη έγινε στα 10 μου…)
Και στα μάτια. Όταν γελάω, διπλώνουν πολύ. Αλλά δείχνουν τόσο χαρούμενα τα μάτια μου. Και απορία δείχνουν και ευχαρίστηση και στεναχώρια και θυμό και τα πάντα. Και είναι δικά μου. Μόνο εγώ τα έχω. Άντε και ο μπαμπάς μου από τον οποίο τα κληρονόμησα. Κανένας άλλος. Και έτσι θέλω να μείνουν. Με ρυτίδες. Να γελώ και να τονίζονται οι ρυτίδες. Να μαρτυρούν ότι έχω ζήσει. Με τόλμη, με φόβο, με λύπες και γλέντια.
Με τα πάντα. Εκτός από αγωνία.
Την αγωνία του αύριο. Των γηρατειών και της φθοράς.




Υ.Γ Ρε κορίτσια, τώρα που με βλέπω καλύτερα, στον μεγεθυντικό καθρέφτη, κάνα τηλέφωνο καλού μποτοξολόγου έχετε;
Γιατί με τον τρόπο που έφυγα από κείνον δεν έχω μούτρα να ξαναγυρίσω!!!
Υ.Γ Όχι gero.ΔΕΝ σου δίνω το τηλέφωνο της φίλης μου. Χώρια που, σιγά μη γυρίσει να σε κοιτάξει, εσένα!

8 σχόλια:

Shadowface είπε...

Ιf you only knew the power of the dark side εμμ botox side.
Μην αγχώνεσαι σκέψου το αλλιώς όταν βρέχει εσύ θα μπορείς να μαζεύεις νερό εκεί(κακιούλα)
Είμαι κατά του botox η αλήθεια είναι κ όσο για γυναίκες που παστώνονται πριν σηκωθώ, ναι μου έχει τύχει κ είναι πολύ άσχημο, γιατί αν δεν έχεις αυτοπεποίθηση δε σε σώζει ούτε όλος ο σοβάς του κόσμου(κ φαντάσου ότι ήταν κ νέες κοπέλες στην ηλικία μου κοντά, δηλαδή μετά τι θα κάνουν?)

Αποψη είπε...

@shadowface, (οι υστερικές που βάφονται κρυφά) όσο περνούν τα χρόνια, ξεχνούν να ξεβαφτούν. Μένουν με την βλεφαρίδα κάγκελο, νύχτα μέρα. Δεν κάνω πλάκα. Ξέρω κανα δυο τέτοιες κακόμοιρες ανασφαλείς υπάρξεις. Η πλάκα δε είναι, πως δεν ειναι άσχημες. Μια χαρά κοπέλες. Άντε γύρευε τι ζόρι τραβούν...

monahikoslikos είπε...

Καλά έκανες και δεν ...του έκατσες του αλμπάνη άλλωστε κάθε ηλικία έχει τη δική της χάρη και τη δική της γοητεία και σωστό είναι να απολαμβάνουμε κάθε στιγμή.
Δεν παραδειγματίζεσαι από το γέρο πόσο περίφανα σέρνει το σαρκίο του, τι το σέρνει δηλαδή ας είναι καλά η νοσοκόμα του που σπρώχνει το καροτσάκι.
Όσο για τις παστωμένες πατσαβούρες, αφού αυτές τη βρίσκουν με το μπογιάτισμα εσύ τι ζόρι τραβάς;
Άστες να αυτοθαυμάζονται

Unknown είπε...

αχ, μπήκα εδώ μετά από το μπλογκ του λύκου κι έχω ξεχάσει εκεί το μέικ άπ μου...
πάω γρήγορα να ξεκουραστώ γιατί ενδέχεται να σακουλιάσουν τα ματάκια μου, και να τα βρω σε καμιά σακούλα με τους βόλους του σεραφείμ. αχ, τούτο μου εδώ, που έλεγε και η συμμαθήτριά μου η βασιλειάδου!
πάντως εγώ έχω πάει σε ιστιτούτο αδυνατίσματος και το καταφχαριστήθηκα! αδυνάτισα κιόλας! από 62 έγινα 55 κιλα (έχω το τεράστιο μπόι των 160 πόντων). μετά αρρώστησα κι έγινα 47! μου λέει ο προκομάνος ο άντρας μου: δεν ήταν να αρρωστήσεις λίγο νωρίτερα να γλυτώσουμε και τη δίαιτα;

Γκρινιάρης είπε...

Ωραίο post και ωραίο θέμα! Η πλαστική μπορεί να κάνει θαυματα, πχ σε περιπτώσεις δυσμορφίας, είτε εκ γενετής είτε μετά από κάποιο ατύχημα. Αλλά η κατάχρηση που έχει γίνει κυρίως για αισθητικούς και μόνο λόγους εκεί που πραγματικά δε χρειάζεται είναι το κάτι άλλο! Όπως λες, γίνονται όλες ίδιες!

Δε θα πω οτι είναι όλα υπερβολικά. Όταν για παράδειγμα κάποιος/α έχει κάποιο "ελάττωμα" κατά τη γνώμη του που τον έχει καταρρακώσει ψυχολογικά, του ρίχνει την αυτοπεποίθηση κλπ κλπ, δε θεωρώ κακό να πάει να το διορθώσει. Αλλά και πάλι αυτό είναι άλλο από την πρακτική της "συντήρησης" που εσύ περιγράφεις!

Ξέρω κοπέλες που αλοίφονται με διάφορες κρέμες συντήρησης από τα 20! Δεν υπερβάλλω! Δεν ξέρω τι αποτέλεσμα έχουν, κι αν έχουν κάποιο νόημα όλες αυτές (κάποιες έχουν αλλά όχι στο βαθμό που νομίζουμε), αλλά έλεος! Από τα 20 στο τριπάκι;

Καλό βράδυ!

o geros είπε...

Σοβαρά 1: Λέω «ναι» σε όλα (εκτός από ένα που δεν θα το γράψω γιατί ντρέπομαι...). Εννοώ, πως δεν χρειάζονται ακρότητες. Μόνο να ξέρουμε το μέτρο και να μη το ξεπερνούμε.
Σοβαρά 2: Καθώς τα χρόνια κυλούν, το μυαλό μου σκέφτεται περισσότερο... ώριμα. Και το σώμα μου ωριμάζει παράλληλα, αλλά δεν υπακούει εύκολα στις εντολές του μυαλού μου...
Ασόβαρα: Γι αυτό το τελευταίο, δεν μου χρειάζεται το τηλ. της φίλης σου, ούτε εκείνης το δικό μου...

A.Charantonis είπε...

Ξέρεις τι λένε... Εγώ πάντως δε ξέρω. Έχω ένα πρόβλημα. Άμα με τη κοπέλα δε μπορώ να συζητήσω έχω πρόβλημα. Ακόμα και για μια φορά μόνο. Φαντάζομαι πως στο μέλλον θα ανοίξουν και αντίστοιχοι γιατροί που θα σου λένε τι ακριβώς πρέπει να λες, και ας μη ξέρεις τι λες, για να ρίξεις κάποιον και έτσι θα πεθαίνω και εχώ αχταρμάδες, αλλά έως τότε νιόθω ασφαλής...

Αποψη είπε...

@Μαζί σου λύκε! Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο geros. Με περηφάνια θα κουβαλάμε τα χρόνια μας στην πλάτη, στα μούτρα και στην ταυτότητα.
Μόνο θυμήσου, να πεταχτώ πέντε λεπτάκια στον χόντο (άστο gero. Μην ανοίγεις google. Καλλυντικά πουλάει!). Άκουσα για μια καινούρια κρεμούλα που κάνει θαύματα... χιχιχι

@Abtthaκι μου, -άρχισα τα "μου". Δώσε θάρρος στο χωριάτη... που λένε- δίκιο είχε ο σύζυγος. Διότι σήμερα για να πληρώσεις το ινστιτούτο beaute, σκοτώνεις το προικώον... Κρίμα είναι...

@Γκρινιάρη, συμφωνώ να κόψεις την μυτόγκα, υπό την προυπόθεση ότι στις γωνίες στρίβει πρώτη και συ ακολουθείς, τριαντατέσσερα δευτερόλεπτα αργότερα.
Όσο για τις παστωμένες φίλες σου, να προσέξεις. Και να ξαναδιαβάσεις αυτό... http://mia-apopsi.blogspot.com/2008/01/blog-post_4583.html

@Γέρο,
δηλαδή ο γριός ο κότος δεν έχει το ζουμί;;;;
(Λύκε help! Άρχισε πάλι, ο γέρος. Τα χάνει... Κι ο γιατρός είπε να του λέμε πάντα ναι)

@Fading shadows κλπ κλπ, μέχρι να ανακαλυφθούν οι γιατροί-υποβολείς, το κενό καλύπτει άριστα το cosmopolitanσελίδα 149.