Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2008

Τέλος εποχής;

Κάτι γίνεται. Κάτι συμβαίνει.

Το κουβεντιάζουν χαμηλόφωνα οι παρέες. Σκύβοντας πάνω από το τραπέζι. Με ύφος συνωμοτικό. Από το φόβο ότι μπορεί να ακουστούν και να μην συμβεί τελικά. Μήπως το συννεφάκι της ελπίδας διαλυθεί, ακριβώς εκεί, πάνω από το γεμάτο με αποφάγια τραπέζι της συντροφιάς. 

Κι όμως κάτι συμβαίνει. 

Φαίνεται στα μάτια, εκείνων που μέχρι πρότινος καυγάδιζαν για τα πιστεύω τους. 
Λούφαξαν. Απορούν. Αμφισβητούν. Δεν υψώνουν πια, τον τόνο της φωνής. Δεν παίρνουν το μέρος κανενός. Δεν υπερασπίζονται.. Τώρα ακούνε. 

Βρήκαν την φωνή τους τα παιδιά της παρέας. Τα νιάτα. Είχαν συνηθίσει να μην τους παίρνουν στα σοβαρά, όταν ψέλλιζαν τις αμφιβολίες τους.  "Δεν ξέρετε εσείς. Νέοι είστε. Δεν έχετε κρίση και εμπειρία..." Σήμερα, πρωταγωνιστούν στις κουβέντες. 

Θλίβονται οι γέροι. "Τόσο έξω πέσαμε; Τόσος αγώνας άδικα;" Τι θα μας φέρει το αύριο; Τα πρεσβυωπικά μάτια, θαμπώνουν λίγο περισσότερο, μπροστά στο αίσθημα του άδικου, μιας προσπάθειας ζωής, που αποδείχθηκε μάταιη.

Κάτι συμβαίνει. Και είναι σχεδόν ακαθόριστο. Δεν το γράφουν στους τίτλους τους, οι εφημερίδες. Αλλά το νοιώθεις. Το ξέρεις. Κάτι αλλάζει. Κι αν ακόμη δεν αλλάξει τώρα, σήμερα, αύριο, δεν μπορεί! Έχει δρομολογηθεί. Θα συμβεί. 

Και θα πονέσει. Όπως κάθε γέννα. Θα φέρει ανασφάλεια. Φόβο, μπρος στο άγνωστο. Προσπάθεια, αποτυχία, μπέρδεμα και αναταράξεις. Αλλά που θα πάει; Θα γεννηθεί. 
Γιατί η μπόχα που βγαίνει, τώρα που σηκώθηκε το καπάκι του βόθρου, είναι μεγάλη. Μας πνίγει. Δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε. 
Και θα αναζητήσουμε οξυγόνο. 

Ποτέ άλλοτε, το πολιτικό σύστημα σ' αυτή την χώρα δεν είχε βρεθεί τόσο κοντά στην πλήρη απαξίωση. Υπήρξαν κρίσεις, αλλά ξεπερνιώνταν στο όνομα της συναίνεσης. Την κρίσιμη ώρα, η συσπείρωση έδινε την λύση. 
Είναι η πρώτη φορά, που η εξουσία, βλέπει τους πολίτες να της κουνούν το μαντήλι, αποσύροντας την εμπιστοσύνη τους.
Και κάτι πάει  να αλλάξει. Γιατί την κρίση δεν τη βιώνουν μόνο τα μεγάλα κόμματα εξουσίας, αλλά και τα μικρά. Αυτά που έμαθαν να λειτουργούν σαν κάδοι ψηφοδελτίων διαμαρτυρίας και βολεύτηκαν σ αυτό τον ρόλο.

Υπάρχει ανάγκη πρότασης. Νέας πρότασης. Γιατί ο κόμπος φτάνει στο χτένι...

6 σχόλια:

monahikoslikos είπε...

Τα πρεσβυωπικά γυαλιά είναι φανερό ότι δεν σε εμποδίζουν, μάλλον σε διευκολύνουν, να βλέπεις μακρυά.
Ναι, αγαπητή μου κάτι γεννιέται, όχι βέβαια όπως εμείς το φανταστήκαμε και γι αυτό παλέψαμε όσοι και όσο παλέψαμε αλλά σίγουρα κάτι γεννιέται, βίαια, ανορθόδοξα.
Είμαι τόσο εξοργισμένη που αν δεν ήμουν 60 χρονών κι εγώ μολότοφ θα πέταγα μου έλεγε χθες βράδυ μια φίλη παρακολουθώντας από την tv όσα έγιναν στο κέντρο της Αθήνας.
Θα μας πονέσει πολύ το καινούργιο καθώς ανεξέλεγκτο θα παρασέρνει παλιές αξίες, πιστεύω και δόγματα, κόμματα κι αποκόμματα, μα τι να γίνει, να ελπίζουμε μόνο μπορούμε.
Να ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή αυτό το καινούργιο θα βγάλει σε μια πιο ανθρώπινη κοινωνία καλύτερη από αυτή που εμείς κληροδοτούμε στα παιδιά μας.

Ανώνυμος είπε...

Αρκεί Λύκε μου, να μην μας φρενάρει ο φόβος, την τελευταία στιγμή και δώσουμε παράταση ζωής στο ετοιμοθάνατο υπάρχον σύστημα...
Φιλιά!

Shadowface είπε...

Σίγουρα καινούριοι αέρηδες πρέπει να φυσήξουν για να φύγει η σκόνη από αυτούς που παρέμειναν στο ψυγείο κ μετά την ημερομηνία λήξεως, αλλά όμως καθώς ουδέν μονομότερο εκ του προσωρινού πιστεύω πως δεν είναι η ζωγραφιά του πίνακα που πρέπει να αλλάξει αλλά κ ο τοίχος του σπιτιού γενικότερα, άστα να πάνε δηλαδή:)

Αποψη είπε...

@shadowface και φασκελοκουκούλωστα επίσης;;;

o geros είπε...

Εγώ ντρέπομαι! ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ! Και επιπλέον, δεν έχω αποθέματα ελπίδας πια! Κουράστηκα να ελπίζω και να περιμένω! Ναι - δεν λέω - καλό το παραμύθι της νέας αρχής, εκείνης που θα γεννηθεί μέσα απ’ τις στάχτες του συστήματος που χάνεται, αλλά δεν έχω εμπιστοσύνη σε τίποτα πια. Λυπάμαι που το λέω, μα κουράστηκα να με κοροϊδεύουν...

Nant είπε...

εγω που θεωρουμαι και νεος ανθρωπος,βλεπω τι γινεται γυρω μου και αναρωτιεμαι που παμε..Αναρωτιεμαι αν μπορουν να αλλαξουν τα πραγματα,αν μπορω να ζησω την ζωη μου στο μελλον καλυτερα.
Και μετα ερχονται ολοι να μου απαντησουν.Εφημεριδες,τηλεοραση,πολιτικοι.Ολοι δειχνουν το ιδιο πραγμα.Οτι παμε απο το κακο στο χειροτερο και οτι θα παρει πολυυυυ καιρο να βελτιωθουμε.Αν βεβαια το θελησουμε..