Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2008

Ωδή στην (πράσινη) εποχής!

Ρέει γάργαρο το νερό, πάνω τους. Διώχνει τα ξένα. Πέφτουν νεκρά και παρασύρονται σ' έναν σύντομο στροβιλισμό, για να εξαφανιστούν, όπως οι αμαρτίες από την ψυχή μας, μετά το κλάμα της μετάνοιας. 
Καθαρά, σχεδόν εξαγνυσμένα, απλώνονται πάνω σε σεντόνι λευκό. Να στεγνώσουν. Να αποβάλλουν την υγρασία, την περίσσια. Να ξεπεράσουν το σοκ και να προσφέρουν τον εαυτό τους, θυσία, στις ορέξεις εκείνου. 

Το ήξεραν, θαρρείς από πάντα, ότι αυτός είναι ο προορισμός τους. Από την μέρα που δειλά, ένοιωσαν το πρώτο άγγιγμα του ήλιου. Διπλωμένα σαν έμβρυα, ζεστάθηκαν. Δείλιασαν αρχικά. Μα ξεπέρασαν το φόβο, άνοιξαν τα άκρα σαν φτερά και μεγάλωσαν. Σε κάθε άγγιγμα, λίγο ακόμη. Με κάθε στάλα της βροχής, ακόμη λίγο. Το ξεραν όμως. Το τέλος δεν αργεί. Μόνο καρτερικά εκεί, περίμεναν. Το βάναυσο τράβηγμα, από το σωρό. Το χέρι που θα απλωθεί, θα δείξει εκεί και μετά χωρίς δεύτερη σκέψη, θα ξεριζώσει. Τόσο απάνθρωπα, όσο μόνο τα ξένα χέρια αρπάζουν, χωρίζουν!

Και να τα τώρα εκεί, να υπομένουν τη μοίρα τους. Γυμνά. Δίπλα σε ξένα σώματα, που έχουν άλλο χρώμα στην επιδερμίδα. Έτσι πρέπει. Οι ορέξεις του, επιβάλλουν αυτή την παράξενη μίξη. Θέλει να γευτεί τρυφερές σάρκες, από ξένα μέρη τροπικά, μαζί όμως με τα ντόπια. Όσο πιο παρθένα, τόσο καλύτερα, λέει. 

Γι' αυτό του το καπρίτσιο, στενάζουν οι γειτονιές και τα χωριά. Η φήμη του ξεπέρασε τα σύνορα. Εκτός από το χωριό, εκτός από τα νησιά, τώρα του τα στέλνουν και απ' τις πέρα θάλασσες. Μέσα σε πλοία, που διαμορφώθηκαν ειδικά. Να ταξιδέψουν άνετα. Να μην κακομοιριαστούν στο ταξίδι. Ερμητικά κλειστά, τα παράθυρα. Να μην μπαίνει το αγέρι της θάλασσας και τα γερνά το αλάτι. Και το ταξίδι να είναι γρήγορο. Να φτάσουν στην ακμή της νιότης τους. Να μην φαίνεται, ούτε μέρα παραπανίσια, πάνω τους. 
Αν φανούν τα σημάδια του χρόνου; Αλοίμονο τότε! Ούτε να γυρίσει να τα κοιτάξει. Τα πιάνει από το άκρο και σαν σκουπίδια τα πετά. Στα σκυλιά. Στα χωράφια. 

Σήμερα όμως, όλα, είναι όπως τα θέλει! Πράσινα, κόκκινα μαρούλια και σαλάτες είναι πάνω στον πάγκο και περιμένουν τη σειρά τους να κοπούν. Να αναμειχθούν με πιπεριές και αβοκάντος, με ρόκες και κάρδαμο, με σταφίδες και κουκουνάρι. Να πασπαλιστούν με αλάτι και πιπέρι. Να ενωθούν με ανθότυρο και κατσικίσιο τυρί. Να στολιστούν με ματσάκια δενδρολίβανου. Και να καταλήξουν μπροστά του. Να γεμίσουν πρώτα τα μάτια και μετά το αχόρταγο στομάχι του! Χωρίς ντρέσιγκ!

Υ.Γ1 Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όσους τα έχουν κάνει σαλάτα. Όχι απαραιτήτως πράσινη εποχής!

Υ.Γ2 Εννοείται ότι το κειμενάκι ήρθε κατόπιν παραγγελίας... πιάσε μια εποχής στο τέσσερα και σβέλτα μικρέ. Το έκανα. Έμπνευση ΔΕΝ ήρθε.

Υ.Γ3 Συγνώμη προς τους αγαπητούς επισκέπτες για το κουλόν του θέματος αλλά...δικό μου είναι το blog το βάζω φωτιά και το καίω αν γουστάρω. Σωστά;;;
Καλή όρεξη σε όλους σας.










13 σχόλια:

o geros είπε...

Ένα σχόλιο μοναδικό, για ένα εξίσου μοναδικό κείμενο: ΕΙΣΑΙ ΨΥΧΑΡΑ, ρε αποψη! Τ’ ακούς; Οι δικοί σου το ξέρουν; Πες τους το!

Αλλαγή: Το κείμενο αυτό δεν είναι πεζό· είναι ποίημα. Και μπράβο σου...

Αποψη είπε...

Γέρο... Ουπς! Μπλόκαρα... Να ρωτήσω ή να μην ρωτήσω;

monahikoslikos είπε...

Καλά τώρα, ότι δεν καταλαβαίνει ο geros το μετράει για ποίημα όπως έλεγε και ο Ηλιόπουλος άμα την καταλαβαίνουμε όλοι τι ποίηση θα είναι.
Πάντως εγώ συμφωνώ μ ΄ αυτό που γράφεις στο τέλος: να βέλεις φωτιά να το κάψεις... κι έχει ένα κρύο απόψε...
Κι επειδή υπάρχουν σαλάτες και ΣΑΛΑΤΕΣ και η έμπνευση έχεις στερέψει και οι επόμενες σαλάτες το ίδιο άγευστες θα είναι.

Αποψη είπε...

@Λύκε μην επιχειρήσεις να την νοστιμέψεις με αλάτι την σαλάτα. Κάνει κακό. Να το αποφεύγουμε. Γενικώς και ειδικώς.

Υ.Γ δηλαδή να την αποσύρω την αίτηση που έστειλα στον σύλλογο ποιητών, για να εγγραφώ μέλος; Κρίμα! Μήπως να μου δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία; Να το διαβάσεις το κειμενάκι νηστικός; Μήπως;;;

Υ.Γ2 Gero, help!

o geros είπε...

Βγάζω το καπέλο στον monahikoliko για τις γνώσεις του και την άποψή του περί πολιτικής! Το κατέχει καλά το θέμα και τις περισσότερες φορές δεν ξέρω να απαντήσω στα κείμενα που ανεβάζει! Αλλά, η άποψή του περί ποίησης - θα είμαι ευγενής - χρειάζεται... βιταμίνες! Τι να περιμένεις άλλωστε, από ένα μπεκρούλιακα που αδειάζει τα καραφάκια σαν νεράκι στα Χαλάνδρια και το μόνο άκουσμα που έχει στη ζωή του είναι το: «ήσουνα τι ήσουνα, μια παξιμαδοκλέφτρα και τώρα που σε πήρα εγώ, γυρεύεις σούρτα - φέρτα»...

monahikoslikos είπε...

@ geros: Ξέρω και το, όταν καπνίζει ο λουλάς εσύ ...δεν πρέπει να μιλάς.

o geros είπε...

1. Μα, εγώ δεν ζω γονατιστός,
είμαι της γερακίνας γιος...
2. Τα ματόκλαδά σου λάμπουν, βρε,
σαν τα λούλουδα του κάμπου...
3. Ένας αλήτης πέθανε,
στου πάρκου την πλατεία...
4. Όταν πεθάνω βάλτε με
σε μια γωνιά μονάχο...
5. Ένα πιτσιρίκι είναι αραγμένο,
μεσ’ τα χορταράκια παραπονεμένο...
6. Στο κελί 33 ήμουν στον Κορυδαλλό...
7. Πίνω και μεθώ, ωχ αμάν,
μέρα νύχτα τραγουδώ...
8. Τα δυο σου χέρια πήρανε
βεργούλες και με δείρανε...
9. Πριν το χάραμα μονάχος
εξεκίνησα...

Και ΤΟ κορυφαίο:

10. Είσαι ένα τρλοκόριτσο με μίμηση,
στο δρόμο όλοι σε κοιτούν,
πα πα πα,
Ανάβεις φλόγες άντα με το βλέμμα σου
και για σένα θέλεις να μιλούν!

Τρελοκόριτσο
πρόσεξε καλά
Μη ζητάς πολλά
τρελοκόριτσο
πρόσεξε καλά
για’ θα βρεις μπελά!

Πα πα πα πα παπα...

monahikoslikos είπε...

@ geros: Καλά δεν βαρέθηκες να δίνεις εξετάσεις ...στην ηλικία σου

Ανώνυμος είπε...

Εξετάσεις κάθε μέρα φίλε! Μη σου πω πρωί, μεσημέρι, βράδυ! Ζάχαρο, χοληστερίνη, ουρικό, καρδιά κλπ, κλπ...
Προσέχω... για να έχω...(όπως στη διαφήμιση που τα γερόντια καταθέτουν την άποψή τους για τα λεφτά)!

o geros είπε...

Έχω και αλτσχάϊμερ! Είδες που δημοσίευσα το προηγούμενο σχόλιο χωρίς όνομα; Πάει, το ’χασε ο γέρος!

Αποψη είπε...

Πόσο σας αγαπώ εσάς τους δυο! Πόσο!!!

o geros είπε...

Πάντα ο λύκος προλαβαίνει και σου γράφει πρώτος. Τι συμβαίνει; Πριν ανεβάσεις post τον τηλεφωνάς, μπρε;
Γι αυτό κι εγώ έμεινα πάνω από το laptop μου και έκανα την μαριονέτα: το κεφάλι αριστερά (δεν έχει σχόλιο) το κεφάλι μπροστά (δουλειά μέχρι να... ξαναστρίψω) και σε τσίμπησα! Πιστεύω να προλάβω πρώτος τώρα και να μη γράφει κι εκείνος ταυτόχρονα!

Ναι, μας αγαπάς επειδή σε κάνουμε να γελάς! Σε βλέπω!
Αλλά, από κοντά δεν είμαστε ίδιοι! Να προσέχεις...

Αποψη είπε...

Γεράκο μου! Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι σήμερα να σε κάνει κάποιος να γελάς; Και αύριο μη σου πω; Και μεθαύριο;;;

Υ.Γ Και το βραβείο ταχύτατης ανταπόκρισης σε post... απονέμεται στον....
..........
.........
στον ΓΕΡΟ! Άξιος!