Κυριακή 23 Μαρτίου 2008

Καθρέφτη, καθρεφτάκι

Δεν μου αρέσει να κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη.
Κάθε φορά που το κάνω, διακρίνω ένα-ένα, όλα όσα, μου προκαλούν πόνο. Μακάρι να ήταν χαρακτηριστικά. Μια μακρυά, καμπουρωτή μύτη. Ή ακόμα και σημάδια παραμορφωτικά. Τα δικά μου σημάδια, είναι βαθύτερα και δεν τα διορθώνει, κανένα νυστέρι.

Είναι σημάδια ζωής. Σαν αυτά που αφήνει η θάλασσα, στο πρόσωπο του γέρου καπετάνιου. Ο ήλιος, σ' αυτόν, που αγωνίζεται σκυμμένος στα χωράφια. Η κούραση, σ' αυτήν που καθαρίζει ξένα σπίτια. Η αγωνία, σ' αυτόν που χρόνια, κυνηγάει το μεροκάματο. Η οδύνη, στην μάνα που χτυπιέται πάνω απ' το μνήμα.
Σημάδια ζωής.

Κάθε φορά που κοιτώ στον καθρέφτη, είναι σαν να κοιτώ, μέσα από ένα ανοιχτό παράθυρο, κομμάτια του παρελθόντος μου.
Τα νιάτα μου, που πίστευα πως θα γινόμουν άλλη.
Το χρόνο εκείνο της ζωής μου, που άλλαξε τα πάντα. Τόσο σκληρά. Τόσο απόλυτα. Τόσο μη αναστρέψιμα.
Και μετά τα καλά. Τότε που έτρεμα μη και τελειώσουν. Πνιχτά. Μουγκά. Εγώ και ο εαυτός μου. Που να τα πεις. Ποιος να σε καταλάβει. Όσοι μπορούσαν να νοιώσουν, άλλο τόσο και περισσότερο, πονούσαν κι αυτοί. Πως να φορτώσεις κι άλλον πόνο, σε όποιον πονά;
Τιμωρεί η ζωή τους δειλούς. Με τιμώρησε. Έφερε όσα φοβόμουν. Λύγισε το κλαράκι. Ακούμπησε στη γη. Ράγισε.
Κι άντε πάλι απ την αρχή. Ξανά και ξανά. Πόσες φορές Θεέ μου!
Αλλιώς όμως. Χωρίς δειλία. Με το κεφάλι ψηλά. Αλλά το εισιτήριο, πανάκριβο!
Να φοβάσαι να χαρείς. Να φοβάσαι να γελάσεις παρατεταμένα. Να φοβάσαι ότι εκεί πέρα, στο αύριο, δεν σε περιμένει χαρά και ηρεμία. Είναι πάτος και όχι πεδιάδα αυτό που διακρίνεις, εκεί μακριά. Για να μάθεις εσύ!

Και έτσι έμαθα να ζω. Να ξέρω την αιτία και να την αντιμετωπίζω. Να προχωρώ και να κερδίζω. Να μην μασώ πουθενά. Να βλέπω μονόδρομο την χαρά της ζωής.

Σαν τους ηθοποιούς και γω, έπαιζα το ρόλο μου. Εγώ στην σκηνή, εγώ και στην πλατεία. Έγινε ρουτίνα. Κάθε παράσταση και ένα παράσημο ανδρείας. Και όπως όλα στη ζωή συνηθίζονται με την επανανάληψη, έτσι συνήθισα και γω. Να ξεχνώ. Το πριν. Το παρελθόν. Και να βαδίζω στο μέλλον, με δύναμη.

Μόνο που, να... Ο καθρέφτης με ξέρει καλά. Και μου θυμίζει όλα αυτά που επίτηδες ξεχνώ. Για να αντέξω.

Με κοιτά στα μάτια και θαμπώνουν από δάκρυα. Και γω του ρίχνω μια μούτζα και του γυρνώ την πλάτη.

Αλλά να... γι' αυτό δεν μου αρέσει να κοιτώ στον καθρέφτη. Προτιμώ να καθρεφτίζομαι στα μάτια όσων αγαπώ.




*Ευχαριστώ για την φωτό, που δανείστηκα από το fransin.pblogs.gr/

4 σχόλια:

monahikoslikos είπε...

Μας φόρτωσες πάλι απόψε μυστήριο από ένα θρίλερ που παίζεις μπροστά στο καθρέφτη σου, πρωταγωνίστρια και θεατής η ίδια.
«Το χρόνο εκείνο της ζωής μου, που άλλαξε τα πάντα. Τόσο σκληρά. Τόσο απόλυτα. Τόσο μη αναστρέψιμα.»
..."Και μετά τα καλά. Τότε που έτρεμα μη και τελειώσουν"
Μη αναστρέψιμα που μετά αναστράφηκαν...;
Πέθανε και η Αγκάθα... εξαφανίστηκε και ο Πουαρώ...
κι εγώ τελευταία δεν αισθάνομαι καλά.

Shadowface είπε...

Θα σπάσω τους καθρέφτες σου καθρέφτες σου 42 κομμάτια να βλέπεις να χτενιζεσαι χτενίζεσαι μες τα δικά μου μάτια( άσχετο τραγούδι αλλά περιέχει καθρέφτες)
Τελικά ο χειρότερος μας εχθρός είμαστε εμείς.
(Κ ναι επέστρεψα μετα από blogική λήθη(παρένθεση στην παρένθεση)(λόγω εξετάσεων))

Αποψη είπε...

Έτσι θα σ' αφήσω με την απορία, να ψάχνεσαι Λύκε! Για να έχει και ενδιαφέρον η ζωή βρε παιδί μου. Γρίφοι για δυνατούς λύτες... Χαχαχα

Θα σπάσω εφτά ποτήρια... (άσχετο αλλά σπάει κι αυτό όπως το δικό σου με τους καθρέφτες) Καλώς σε ξαναβρίσκουμε shadowface και ελπίζω να έσκισες στις εξετάσεις.

ceralex είπε...

Πρώτη φορά και γω από δω να μπω, να δω ποια είναι η "άποψη" σου...
και είδα μέσα απ τον καθρεφτη σου μια μικρή αντανάκλαση που κάτι μου θύμισε, κάτι μου ψιθύρησε...

Την επόμενη φορά που θα περάσεις απ τα μέρη μας...βρες την "συμφιλίωση"

Να είσαι καλά