Δευτέρα 12 Μαΐου 2008

Highway













Κάπως έτσι. Όπως στη φωτογραφία. Ένας μακρύς ατέλειωτος δρόμος. Χωρίς καμία στροφή, να του προσδίδει ενδιαφέρον.
Μονότονος. Ανούσιος. Αδιάφορος. Μοναχικός.
Η ίδια θέα. Το ίδιο βουνό στο βάθος. Οι στύλοι που επαναλαμβάνονται. Η διακεκομμένη γραμμή στη μέση. Ακόμη και το σύννεφο, θαρρείς και ρίζωσε εκεί. Ακούνητο.
Κάπως έτσι. Να κοιτάς το κοντέρ δηλαδή για να δεις αν έχεις καταπιεί λίγα ακόμη χιλιόμετρα. Να οδηγείς και να σου φαίνεται ότι είσαι ακίνητος. Στο ίδιο σημείο. Στη μέση του πουθενά. Στην εκκωφαντική ησυχία του τίποτα. Σε μια ευθεία, μιας γούβας, που ...που βγάζει άραγε;
Κρατάς το τιμόνι χαλαρά. Στηλώνεις το βλέμμα στο κενό. Και πας... Πας.... Πας... Βάζεις και τη μουσική να παίζει στο φουλ. Ποιος θα ενοχληθεί, ρε αδελφέ; Κάπου κάπου τραγουδάς φάλτσα κάποιο στιχάκι. Ποιος θα ενοχληθεί ρε αδελφέ; Κοιτάς και στον καθρέφτη, πίσω σου. Περιττή ενέργεια. Αφού κανείς δεν ακολουθεί.
Πατάς το γκάζι. Κι άλλο. Το σανιδώνεις.
Καμμιά διαφορά.
Ακίνητος ήσουν. Ακίνητος είσαι. Εκεί στη μέση του πουθενά. Στο αδιάφορο.
Κάπως έτσι... η ζωή μου.
Κι όμως. Έτσι όπως η ζωή πάντα ξέρει και φέρνει... θα τελειώσει η ευθεία. Θα βγω στα βουνά. Θα αρχίσει η ενδιαφέρουσα διαδρομή με τις στροφές, που τις παίρνεις για πρώτη φορά και δεν ξέρεις πως και που είναι η επόμενη. Θα ξανανοιώσω την αδρεναλίνη να κυλά. Θα φοβηθώ μη βγω από το δρόμο. Θα πατήσω άγρια το γκάζι και όπου χρειαστεί θα τσιμπήσω και λίγο φρένο. Θα αλλάξει το τοπίο. Θα βρεθούν στο δρόμο μου ποτάμια, λίμνες ίσως και θάλασσα.
Γιατί ο μακρύς δρόμος τελειώνει εκεί στο βάθος. Και μόλις περάσω το βουνό.... αχ μόλις περάσω το βουνό!

16 σχόλια:

Unknown είπε...

Πόσες φορές ένοιωσα έτσι. Πόσες φορές όλοι νοιώσαμε έτσι! Άνθρωποι σαν και εσένα ξέρουν.Μπορείς να γυρίσεις το αμάξι, να καλέσεις τους ανθρώπου που αγαπάς και να πας εκδρομή. Ακόμη και στο βουνό μπορεί να μη σου φτάνουν οι εικόνες. Να μην σου λένε τίποτα. Δεν είναι η θέα. Είναι τα μάτια σου. Είσαι εσύ που σε πολεμάς

Shadowface είπε...

Ποτέ τίποτα δεν είναι αδιάφορο,
ποτέ τίποτα δεν είναι ίδιο,
παντού υπάρχει κάτι ενδιαφέρων,
ζήσε κάθε φάση της διαδρομής που περνάς, γιατί αν δε ζήσεις τώρα το τώρα, δε θα το ζήσεις ουτε μετά

Shadowface είπε...

Ποτέ τίποτα δεν είναι αδιάφορο,
ποτέ τίποτα δεν είναι ίδιο,
παντού υπάρχει κάτι ενδιαφέρων,
ζήσε κάθε φάση της διαδρομής που περνάς, γιατί αν δε ζήσεις τώρα το τώρα, δε θα το ζήσεις ουτε μετά

monahikoslikos είπε...

να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος...
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωινά να είναι
που με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους
να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγματείες ν' αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κι έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά,
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις...
Καλό σου ταξίδι!

Ανώνυμος είπε...

Αν δεν βρεις το λάθος,το λάθος σου,δεν θα βρεις το δρόμο.Κανένα δρόμο

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Κοίτα να δεις.... ίδια διαδρομή, ίδιο τοπίο με την ερημο του Carroo στη Ν. Αφρική.
Mονότονες, ανιαρές διαδρομές....είναι, που σα φτάσεις στο βουνό με την ωραία θέα, έχεις τότε το μέτρο σύγκρισης για να απολαύσεις εκείνες τις διαδρομές με τη θέα και την εναλλαγή του τοπίου ...αλλά και των εντυπώσεων.

Ζήσε όσο μπορείς το τώρα (όποιο κι' αν είναι αυτό) ελπίζοντας το αύριο να είναι φωτεινό!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

MATRIX είπε...

Επιτέλους! Να και ένας δρόμος, στον οποίο, σαν οδηγός, μπορώ να απολαύσω άφοβα το τοπίο! Στην Ελλάδα δεν έχουμε αυτή τη δυνατότητα!!! :))

Spyros Vlahos είπε...

Τι σημαίνει "ενδιαφέρουσα διαδρομή" (που μπορεί να περιγράφει κι όλη τη ζωή μας);
Το ενδιαφέρον δεν είναι εξωτερικό, από εμάς δημιουργείται. Είναι ο βαθμός εμπλοκής μας. Δεν είναι ιδιότητα του τοπίου, είναι κάτι που αφορά την αντίληψή μας για το τοπίο.
Μη μου πείτε ότι αφήνετε τη ζωή να σας παίρνει από τη μια στιγμή στην άλλη κι απλώς τις χαρακτηρίζετε σαν περισσότερο ή λιγότερο ενδιαφέρουσες!
Θα τα ξαναπούμε;

Unknown είπε...

ο δρόμος, είναι πάντα δρόμος, δεν μπορεί να ε΄ναι τέρμα.
πέντε χρόνων ο σεραφείμ με ρωτούσε:
τελειώνει ο ουρανός μαμά;
όχι του έλεγα ηλιθίως εγώ.
κάθε βράδυ για 15 μερες... το ίδιο.
στο τέλος του λέω εκνευρισμένη:
βαρέθηκα! όλο αυτό με ρωτάς, κι εγώ σου λέω ότι δεν τελειώνει! αλλά μπορεί και να τελειώνει!

ατάραχος, ο σερ, μου λέει τότε:
αυτό που βλέπω εγώ είναι μικρό. εσύ μιλάς για κάτι που δε βλέπω, είναι πίσω απ΄αυτό που βλέπω.
είναι όπως ο δρόμος: βλέπεις κάθε φορά μικρά κομμάτια, αλλά μετά έχει κι άλλο, κι άλλο, ο δρόμος φτάνει μέχρι τη θάλασσα.

αφιερωμένη σ'εσάς, κυρία μου!
και τον καβάφη, και στο λύκο...

ceralex είπε...

Kαμιά φόρά, χρειάζονται οι ευθείες, χρειάζεται να μπορεί το βλέμμα να δει για λίγο μακρυά. Να ξέρει, να γνωρίζει...Αυτές οι στιγμές που περιγράφεις...! Μια εκπνοή σιγουριάς... Τώρα θα το απολαύσω...
Κι ύστερα, βλέποντας το τέλμα, να ξέρεις πως κάτι καινούριο ξεκινά... Πάρε ανάσα!

Φύγαμε!

Αποψη είπε...

Ιωάννα
τις αξέχαστες εκδρομές τις κάνουν οι όμορφες παρέες. Και προς το παρόν μάλλον μόνο η θέση του οδηγού είναι κατειλλημένη στο αυτοκίνητό μου. Χώρια που αν σε έναν πόλεμο, επιτιθέμενος και αμυνόμενος είναι το ίδιο πρόσωπο, τότε δεν υπάρχουν θύματα. Μόνο τραυματισμέν(η)οι νικητές.

Shadowface
Που χάθηκες τόσο καιρό; Ελπίζω στα καλύτερα... Όσο για το σχόλιό σου: Αυτό κάνω. Να ζήσω το τώρα προσπαθώ. Θα μάθω.

Λύκε,
Ουφ! Ευτυχώς που μου το θύμησες. Γιατί είχα κολλήσει στο άλλο....
Η πολις θα σε ακολουθει. Στους δρομους θα γυρνας
τους ιδιους. Και στες γειτονιες τες ιδιες θα γερνας
και μες στα ιδια σπιτια αυτα θ'ασπριζεις.
Παντα στην πολι αυτη θα φθανεις. Για τα αλλου-μη ελπιζεις-
δεν εχει πλοιο για σε, δεν εχει οδο.
Ετσι που τη ζωη σου ρημαξες εδω
στην κωχη τουτη τη μικρη, σ'ολην την γη την χαλασες.


ΝΙΕΜΑ,
Κάνω εντατικά μαθήματα εξιχνιάσεως λαθών... Τον άλλο μήνα παίρνω πτυχίο!

Γλαρένια μου,
Όσο ζω ελπίζω. Το αύριο θα είναι φωτεινό. Και αν δεν έχει ήλιο, δε θα μασήσω. Θα ανάψω εγώ τα φώτα, ακόμα και κεριά...

Tzoubris
Αγαπητέ που την αγοράζετε τη θετική αντιμετώπιση των πραγμάτων; Έχετε την καλωσύνη να μου παραγείλετε ενάμιση κιλό;

Σπύρο,
Τα ξαναλέμε ήδη!
Αν φανταστούμε τη ζωή σαν καρδιογράφημα, μήπως σύμφωνα με την άποψή σας, η γραμμή της ζωής θα ήταν ευθεία; Σαν καρδιογράφημα νεκρού δηλαδή;
Και βέβαια έχει ανεβοκατεβάσματα. Και βέβαια κάποτε είναι ενδιαφέρουσα και κάποτε λιγότερο. Και βέβαια κάποιες φορές παίρνεις εσύ τη ζωή και άλλες σε παρασέρνει στη δύνη της... Και λυπάμαι αλλά είναι φορές που σε φέρνει αυτή μπροστά σε καταστάσεις τις οποίες εσύ απλώς καλείσαι να διαχειριστείς συναισθηματικά.
Καλημέρες

Abtthaκι μου,
Θάλαττα θάλαττα!!!
ΥΓ φιλιά στο Σεραφείμ

Ceralex
Σωστή! Άρχισα ήδη να απολαμβάνω. Ψιλοφοβισμένα... αλλά απολαμβάνω.

Unknown είπε...

Πού χάθηκες.Ευαίσθητη μαχητική και ταλαιπωρημένη; Οι παρέες κάνουν την διαφορά, γράφουν ιστορία, και μας αφήνουν να καθρεφτιζόμαστε στα μάτια τους για να δούμε πόσο όμορφοι είμαστε. Έτσι δεν είχες γράψει;Ο άνθρωπος μπορεί να αντέξει πολλά πράγματα. Τα χειρότερα.Το θέμα είναι αν το ζητούμενο είναι αυτό.Να αποδείξει πως αντέχει. Για μένα δεν είναι. Και θα μου επιτρέψεις να διαφοροποιηθώ (έτσι λύκε μου τα ξέρεις εσύ) από διάφορες κυρίες και κυρίους που με το που διακρίνουν πόνο γυναίκας,δεν τις ενδιαφέρει τι τον δημιουργεί, αν μπορεί να βρεθεί λύση, αλλά σχεδόν σαδιστικά και χαιρέκακα αναφωνούν "απάνω του", γιούρια,πόνεσε γιατί πρέπει, ζήσε το τώρα παραγγέλνοντας κάτι σε ροζ. Για τον εαυτό τους φαντάζομαι δεν τους είναι εύκολο να βρουν το ανάλογο κουμπί μαγικών λύσεων. Αν υπάρχει πόνος υπάρχει και αιτία. Αν υπάρχει αιτία είναι θέμα λογικής και συναισθήματος των ανθρώπων να την αντιμετωπίσουν. Αυτά γιατί δεν μπορώ άλλο τις ζαχαρένιες συμβουλές της ροζ αισιοδοξίας και τις συνταγούλες Κοσμοπόλιταν. Ουφ...και συγνώμη

Αποψη είπε...

Ιωάννα,
μάζεψε τώρα τα φυσεκλίκια, κρύψε τα μπαζούκας, χαντάκωσε τα καριοφίλια στα μπαούλα κι άσε τον κόσμο να ζει έτσι όπως ξέρει. "Ο καθείς και τα όπλα του", άλλωστε! Τυχαία νομίζεις το είπε ο ποιητής;
Για φαντάσου στην τελική να είμασταν όλοι ίσοι και όμοιοι; Έπληξα αφόρητα στη σκέψη και μόνο!

Spyros Vlahos είπε...

Ναι, αλλά δεν έθιξες την υποκειμενικότητα της εύρεσης ενδιαφέροντος.
Και βέβαια δε βρίσκω τη ζωή επίπεδη, και βέβαια κάποια στιγμή πρέπει να διαχειρειστείς συναισθήματα.
Λέω, όμως, ότι ο τρόπος που αντιμετωπίζεται μια ζωή δεν έχει τη λέξη "ενδιαφέρων" διότι δεν έχει αντικειμενικό περιεχόμενο (η λέξη)

Dream_Rider είπε...

Αρκεί να μη σταματήσεις. Ανεξαρτήτως διαδρομής..

Mar Mak είπε...

Που εισαι εσυ ????

Εισαι καλα ???