Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2007

Ντροπή!

Έχεις τώρα εσύ την ατυχία να γεννηθείς σε μια οικογένεια που ανήκει στον λεγόμενο "μέσο όρο". Οικογένεια του μεροκάματου και της αγωνίας για το αύριο.  Από τις ανώνυμες. 
Έχεις όμως εφοδιαστεί με αρχές, ηθική, αξίες και έμαθες ότι στη ζωή η πρόοδος έρχεται σταδιακά και μέσα από πολύ δουλειά.

Και πες ότι στο βιογραφικό σου προσέθεσες σπουδές, πτυχίο, μεταπτυχιακό και στο μάτι σου, την λάμψη του ανθρώπου, που θέλει να δημιουργήσει. Ουσία, όχι αέρα κοπανιστό. Θέλεις να προσφέρεις υπηρεσία πάνω στο αντικείμενό σου, ονειρεύεσαι να κάνεις το ελάχιστο, που σου αναλογεί, να γίνει ρε αδελφέ ο κόσμος, λίγο καλύτερος.

Και ξεχύνεσαι στα γραφεία, στην δουλειά. Και πέφτεις πάνω στον πρώτο τοίχο, που φοράει μίνι φούστα, έχει ξανθά μαλλιά, ανύπαρκτο IQ, αλλά παίρνει πρώτη τίτλο στο οργανόγραμμα γιατί ανεβαίνει συχνά στον ψηλότερο όροφο της εταιρείας. Ναι εκεί που όλως τυχαίως είναι το γραφείο του αφεντικού.

Παρόλα αυτά συνεχίζεις να σκάβεις. Δεν γίνεται λες, κάπου, κάτι θα αναγνωριστεί. Αρκεί να μείνω προσηλωμένος στον στόχο μου. Να μην κοιτάζω τι κάνουν οι άλλοι. Εγώ την δουλειά μου μόνο, όσο καλύτερα μπορώ.

Και φρουπς. Δεύτερος τοίχος. Αυτός φοράει ακριβό ρολόι, καπνίζει πούρο, ΔΕΝ έχει ταλέντο -άντε ας είμαστε δίκαιοι, έχει κάτι ψήγματα- αλλά κοίτα σύμπτωση, ανεβαίνει συχνά στους ψηλούς ορόφους που λέγαμε... Και τελευταία όλο και πιο συχνά βλέπεις φωτογραφίες του στα μπουζούκια, δίπλα πάντα στ' αφεντικό.

Τι σημασία έχει αν εσύ, το αφεντικό το έχεις δει μια φορά από κοντά -στην χριστουγεννιάτικη γιορτή της εταιρείας-  κι ας είσαι πρόσωπο κλειδί  στην παραγωγική αλυσίδα. Εσύ αναφέρεσαι πάντα στον διευθυντή. Έτσι σου υπαγορεύει η ηθική σου.

Και έρχονται οι δύσκολοι καιροί, γίνονται απολύσεις, αλλά εσύ σταθερός, εκεί. Είσαι απαραίτητος, ποιος θα σκεφτεί να σε διώξει; Άλλωστε την δική σου δουλειά, τις δικές σου ιδέες καρπώνονται όλοι αυτοί που ανεβαίνουν στους ψηλούς ορόφους. Εξέλιξη όμως καμμιά.

Μέχρι που συνειδητοποιείς ότι έχεις γίνει μεσήλικας και όταν κοιτάς στον καθρέπτη είναι σαν να βλέπεις τον Δημήτρη Χόρν σε κείνη την ταινία που φοράει τα πανωμάνικα και μονίμως αναφέρεται. Έχεις αρχίσει και θυμίζεις τον δημόσιο υπάλληλο των Μήτσων του Λαζόπουλου...
Και ο  άνθρωπος δεν θέλει πολύ. Τις παίρνεις τις ανάποδες.

Ανεβαίνεις και συ και αναφέρεις τις ιδέες σου, στους ψηλούς ορόφους. Ενθουσιασμός. Εκτιμήθηκαν άμεσα. Υλοποιούνται. Μπαίνεις στο οργανόγραμμα. Παράγεις περισσότερο -αμοίβεσαι το ίδιο αλλά δεν σε νοιάζει, δεν ήταν αυτός ο στόχος σου εξάλλου-, βλεπεις ότι κάτι κάνεις και νοιώθεις ότι ίσως τελικώς να μπορέσεις να κάνεις τον κόσμο λίγο καλύτερο.

Αυτό ήταν; 
Μια απόφαση;
Δηλαδή οι φελλοί που διοικούν, επιπλέουν γιατί πάτησαν νωρίς το κουμπί του ασανσέρ για τους ψηλούς ορόφους; 
Γιατί οι φελλοί πούλαγαν τα δικά σου για δικά τους και τώρα απλώς ξεγυμνώθηκαν; 
Αυτό ήταν; 
Ήταν τόσο απλό και σε κρατούσε ο σεβασμός, οι αρχές και λίγος φόβος;
Τι διάολο!
Παίρνεις βαθιές ανάσες και βαριές αποφάσεις. 
Δουλεύεις, δουλεύεις, δουλεύεις.

Μέχρι που ο τοίχος 1 και ο τοίχος 2 συναντούν τον τοίχο 3 και 4 και 5 και 205 και αποφασίζουν να σε εξαφανίσουν γιατί τους χαλάς την πιάτσα. 
Η ιστορία δεν έχει χάπι εντ. Εσύ όμως θα βγεις κερδισμένος γιατί το πάλεψες όσο μπορούσες.
Έπαιξες άνισα σε μια μάχη που τους όρους της καθορίζουν οι άχρηστοι. Γιατί αυτοί αποτελούν την πλειοψηφία. Γιατί είναι τόσοι πολλοί που κυριαρχούν, πνίγουν τον κόσμο. Σαν τα αγριόχορτα.

Κάποιος όμως πρέπει να αρχίσει να τα ξεριζώνει. Σιγά σιγά αλλά σταθερά. Για να βρούν χώρο να ανθίσουν τα λουλούδια. 
Για να υπάρξει μια ελπίδα έστω, ότι μπορεί  να αλλάξει αυτός ο τόπος, που όταν ο υπουργός απασχόλησης, απασχολεί ανασφάλιστους εργάτες, δεν βρίσκεται ένας να φωνάξει ΝΤΡΟΠΗ. Και πρέπει να βρουν και τ' άλλα, για την βίλα του, προκειμένου να αδειάσει την  καρέκλα του.

Αυτά.






5 σχόλια:

monahikoslikos είπε...

Βαρέθηκα να ξεριζώνω αγριόχορτα, να βγάζω δουλειά για να πληρώνονται οι άχρηστοι, να προσπαθώ να πείθω για τα αυτονόητα ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν ή δεν θέλουν να καταλάβουν, που φτάσανε ψηλά έρποντας γλύφοντας και με τα κέρατά τους. Είμαι έτοιμος πια για αξιοπρεπή αποχώρηση.
Εσύ τουλάχιστον ελπίζεις ακόμα.

Αποψη είπε...

@λύκε,
εσύ λες ότι το είδος σου δεν δαγκώνει, σκοτώνει. Σκότωνε λοιπόν. Θα σκοτώνω και γω. Δεν ελπίζω ότι θα νικήσω τον βλάκα και τον άχρηστο. Μου αρκεί να αντιληφθούν την ύπαρξή μου. Την ανάσα μου στο σβέρκο τους. Μην τολμήσεις να αποχωρήσεις. Θα έχουν κερδίσει. Τι κρίμα να επικρατήσει άνετα ο φελλός.....
Φιλιά

o geros είπε...

Τουλάχιστον, εσείς οι γυναίκες έχετε τον τρόπο να... αναρrιχηθείτε! Εμείς που λέμε ότι είμαστε άντρες και θέλουμε να παραμείνουμε, τίνι τρόπω θα ξεπεράσουμε τα εμπόδια που αναφέρεις; Ε; Ε; (εγώ βέβαια, τα’φαγα τα ψωμιά μου τώρα πια· για τους νεότερους μιλώ, που δεν ξέρουν τι να κάνουν τα πτυχία τους...

Kostas Skiadas είπε...

Τό ζήτημα είναι εάν μπορεί κανείς νά προσαρμοσθή στούς κανόνες μέ τούς οποίους λειτουργεί μία κοινωνία. Τί είναι σωστό καί δίκαιο καί τί όχι μέ βάση τόν ορθολογισμό δέν έχει σημασία καί κάποια στιγμή όταν κανείς τό αντιληφθή είναι αργά γιά νά αλλάξη καί τότε θά διαμαρτυρηθεί γιά φίλους αχάριστους, γιά συγγενείς πού αδιαφόρησαν όταν χρειάστηκε, γιά πισώπλατα χτυπήματα συναδέλφων κτλ. Όλους αυτούς όμως, οί οποίοι έχοντας προσαρμοσθεί απόλυτα καί έχοντας αφομοιώσει τούς κοινωνικούς κανόνες πού επέβαλλαν αυτοί οί ίδιοι, δηλαδή ή πλειοψηφία, ποτέ δέν θά τούς ακούσεις νά διαμαρτύρονται. Δέν εννοώ νά αντιγράψη κανείς αυτού τού είδους τίς συμπεριφορές, αλλά θέλω νά πώ ότι ή ανωριμότης καί ή έλλειψις εμπειριών δέν επιτρέπουν σέ κάποιον νά αντιληφθή εγκαίρως καί νά διαγνώση τούς χαρακτήρες καί τήν συμπεριφορά τών ανθρώπων γύρω του, μέ αποτέλεσμα νά οργίζεται χωρίς κανένα νόημα, γιατί είναι πλέον αργά καί ό χρόνος δέν επιστρέφει.

Αποψη είπε...

@k.sk
Καλώς όρισες φίλε.
σωστά τα λες. Εσύ. Εγώ πάλι, λέω ότι δεν θα προσαρμοστώ ποτέ σε μια κοινωνία που τους κανόνες της επιβάλλει μια -πλειοψηφική έστω- παρέα από δήθεν, και κενούς. Από ανθρωπάκια. Ξέρεις τι ανακάλυψα; Ότι μόλις το πιστέψεις αυτό, μόλις το κάνεις πράξη, και τους φωνάξεις "μπου ρε"...τρέμουν από το φόβο τους... Δοκίμασέ το.
Υ.Γ και τους συγγενείς άστους ήσυχους. Δεν τους διάλεξες εσύ. Δεν φερεις ευθύνη λοιπόν. Και τούμπαλιν.


@geros
Δεν θέλω τέτοια...δεν θέλω τέτοια. Είπαμε. Τα κοριτσάκια είναι κοριτσάκια, τα αγοράκια, αγοράκια και οι μελισσούλες, μελισσούλες. Και όλοι είμαστε πλάσματα με ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις... Όσο γα τα ψωμιά μας: όταν τα τρώμε ξαναπερνάμε από τον φούρνο. Εντάξει;;;;