Μάτια ερμητικά κλειστά.

Κοίτα να δεις κάτι πράγματα. Φεύγεις λίγες μέρες να ξεκουραστείς κι επιστρέφοντας μαθαίνεις ξανά γραμματική. Τι είναι ρήμα, τι είναι συνωνυμο, τι αλλάζει σε μια πρόταση, αν το ρήμα το αντικαταστήσεις με ένα άλλο!!!

Έλειψα λίγο -η πτωχή πλην τιμία νέα- να ξεκουραστώ, και με το που έβαλα το κλειδί στην blogόπορτα, ανακάλυψα πόσο βλάκας ήμουν τόσον καιρό!

Μπράβο ρε monahikelike που κάνεις την δουλειά για μας... Μας ανοίγεις κανα μάτι, ακόμα και αν εμείς τα κρατάμε κλειστά.

Αυτά σαν πρόλογο! Ούτε ευχές, ούτε τίποτα! Ήταν μεγάλη η κατραπακιά, βλέπετε!

----------------

Επί της επιφανείας τώρα, γιατί η ουσία μάλλον στα προηγούμενα βρίσκεται, μόοοοολις χθες βράδυ γύρισα και πριν πάθω στερητικό σοκ είπα να χτυπήσω δυο κουβέντες.

Ίσα για την όποια σύντομη επαφή.

............................

Έλειψα λίγο και με θυμήθηκα.

Έφυγα και γύρισα σε μένα.

Άνοιξα τον χάρτη και βρήκα τον δρόμο για το μέσα μου.

Πέντε 24ωρα ήταν αρκετά για να αναθεωρήσω. Να καταλάβω ότι μάλλον την πήρα λάθος την ζωή μου, όμως, ίσως υπάρχει καιρός να αλλάξω ζωή.

Πέντε μέρες με το βλέμμα κολλημένο στην απέναντι βουνοκορφή. Εκεί που ξεκουράστηκαν τα μάτια πόσων ακόμα άραγε; Στην βουνοκορφή που έστεκε ψηλή και απάτητη(;) για να μου ψιθυρίσει θαρρείς πόσο ελάχιστη είμαι. Και γω και συ και ο άλλος απέναντι.

Με "είδα" στο γραφείο, ανάμεσα σε αγχωμένους συναδέλφους, να τρέχουμε να κερδίσουμε τον χρόνο, να νοιώθουμε το κέντρο του κόσμου σε μια κοινωνία πέντε ανθρώπων.

Με "είδα" στο σπίτι, να μάχομαι το τέλειο! Να γυρνάω γύρω από την ουρά μου, προσπαθώντας, να πλάσω τα τέλεια παιδιά. Να μαλώνω με τον σύντροφο, για την απόλυτη λεπτομέρεια. Να νοιώθω θύμα και -όπως όλα τα θύματα- να το απολαμβάνω κιόλας. Το τέλειο τραπέζι, οι τέλειοι φίλοι, το τέλειο βράδυ....

Με "είδα" να πασχίζω να στρώσω το αύριο, ξεχνώντας να απολαύσω το σήμερα. Να επιδιώκω το καλύτερο, αδιαφορώντας για το καλό που κρατώ στα χέρια μου.

Με "είδα" με τα μάτια των τρίτων. Μια γυναίκα, που τρέχει, που δεν έχει χρόνο, που αγγίζει τα όρια της υστερίας...

Και μετά με "είδα" στο μέλλον. Γριά. Να σκέφτομαι πόσο άδικα έτρεχα τότε (σήμερα) χάνοντας στιγμές. Χάνοντας τη ζωή. Κοιτώντας χωρίς να βλέπω. Φωνάζοντας χωρίς να μιλώ. Ακούγοντας, χωρίς να καταλαβαίνω. Αγκαλιάζοντας χωρίς να αγγίζω. Προσφέροντας, χωρίς να δίνω. Αναπνέοντας, χωρίς να ζω!

Εκεί, στη σκιά ενός βουνού, άρχισαν να ανάβουν πυροτεχνήματα. Μόνο που δεν τα είδε κανένας. Μόνο εγώ. Άλλωστε εγώ τα έριχνα. Γιόρταζα. Την ημέρα που άνοιξα τα μάτια μου για να δω τη ζωή. Και θα την γιορτάζω την μέρα αυτή κάθε χρόνο στο εξής. Είναι τα γενέθλιά μου. Εγώ η μάνα εγώ και το νεογέννητο!

Έκανα και τις βόλτες μου.

Σ' αυτό το ανώνυμο βουνό, ανάμεσα σε ανώνυμους ανθρώπους.

Σε καλντερίμια, που περπατούσαν κανονικοί, ήρεμοι άνθρωποι, που αγοράζουν εφημερίδες για να τις διαβάσουν και όχι να τσεκάρουν αν συμπεριλαμβάνεται η φωτό τους, ανάμεσα στους κοσμικούς.

Ανθρώπους, που φορούσαν κανονικά ρούχα, που δεν στοιχίζουν όσο μια γκαρσονιέρα στα Πατήσια.

Ανθρώπους, που παρκαραν τα κανονικά αυτοκίνητά τους, στο πάρκινγκ του χωριού και δεν το περιέφεραν στα μονοπάτια.

Ανθρώπους, που γελούσαν πηγαία και αυθόρμητα και δεν λοξοκοιτούσαν για κανα παπαρατσικό φλας.

Κανονικούς ανθρώπους.

Ίσως γι αυτό, όταν με έβλεπαν να κοιτώ με τις ώρες την βουνοκορφή απέναντι, με ρωτούσαν, αν είμαι καλά. Που να πάει το μυαλό τους......

Υ.Γ Ανοίγω βαλίτσες, παίρνω ανάσα, προσαρμόζομαι στα ταπεινά και καθημερινά (ξέρετε σ' αυτή την κακή συνήθεια που λέγεται "εργασία") και τα λέμε αναλυτικά συντόμως.

Φιλιά και Χρόνια πολλά. Κυρίως όμως χρόνια καλά!