Ροζ

Θα βάλω το χέρι στην καρδιά και θα το παραδεχτώ. Διαβάζω και γω, που και που, κάποια blogs, από αυτά τα ροζ. Τα ζαχαρένια ροζ και μην πάει ο νους σας στο κακό. Αυτά, που σου κάνουν την κλειδαρότρυπα, μπαλκονόπορτα και σε μπάζουν στην ξένη ζωή. Να μαθαίνεις δηλαδή, χωρίς καν να το ζητήσεις, πότε έβηξε, χάρηκε, θύμωσε και απολογήθηκε ο/η συγγραφέας του. Θα μου πεις και με το δίκιο σου, μην ξαναπατήσεις εκεί. Έλα μου όμως, που ως γνήσια ελληνίς, γουστάρω να γκρινιάζω και ψάχνω τις αφορμές να το κάνω! Επίσης, έχει το κοινωνιολογικό του ενδιαφέρον, να παρακολουθείς τη συνέχεια μιας ζωής ανούσιας, με μόνο προβληματισμό, το ποια μόνωση θα επιλέξουμε για το σκάφος!!! Λειτουργεί, πως να στο πω, σαν σταυροκόπημα. Σαν ευχαριστήριο προσκύνημα, στην πραγματική ζωή. Σαν ταρακούνημα ευγνωμοσύνης, ακόμη και στα σοβαρότερα των προβλημάτων μου. Γιατί, τουλάχιστον μπορώ να καταλάβω και να χαρακτηρίσω πρόβλημα, αυτό που πραγματικά είναι. Να το αντιληφθώ, να το ζήσω, να πονέσω, να καταλάβω και να εκτιμήσω ρε αδελφέ, την ίδια τη ζωή που τη συνθέτουν τα εύκολα και τα δύσκολα, τα καλά και τα κακά, τα ζόρια και οι χαρές.
Και όμως κάποιες φορές μπαίνω στα ροζ, τα ζαχαρένια, τα καραμελωτά, blogs. Σαν να βλέπω ταινία στον κινηματογράφο. Σαν να ακούω τραγούδι χαλαρό στο ραδιόφωνο. Σαν να παρακολουθώ μωρό να μαθαίνει τη ζωή. Και μετά, βγαίνω από τα blogs αυτά και μπαίνω στη ζωή. Στην κανονική ζωή που λέει "καλές οι ΗΠΑ και η Ρωσία, μα έχω τον πόνο μου και γω"