Φύγε εσύ...Έλα εσύ!

Εκεί στο φεύγα του Απρίλη, συμβαίνει.
Συναντιούνται στη στροφή, ανταλλάσουν σύντομο χαιρετισμό και συνεχίζουν το δρόμο τους. Με το κεφάλι σκυμένο, αποχωρεί ο ένας. Με τη ματιά ψηλά, περήφανος και αισιόδοξος, αναλαμβάνει καθήκοντα, ο άλλος.

Πάντα φευγαλέες οι συναντήσεις τους. Κοφτές και σύντομες.

Με τη σφραγίδα της αλαζονείας του νέου.
Μπαίνει φουριόζος, φέρνοντας καινούριο αέρα, τολμηρές ιδέες, την φρεσκάδα της νιότης του. Το φρύδι σηκωμένο ελαφρώς, στα χείλη μειδίαμα. Δε μιλά. Μιλούν όμως τα μάτια του. "Να δεις τι σχέδια έχω. Μπορώ να κάνω θαύματα".

Σκοτεινιάζει το πρόσωπο του παλιού. Βαραίνουν οι ώμοι, λίγο ακόμα. Ξυπνουν οι μνήμες. "Έτσι ήμουν και γω κάποτε. Αλλά..."
Πόσες ευκαιρίες πήγαν χαμένες, μπροστά στο φόβο του αγνώστου; Πόσοι άνθρωποι πέρασαν, χωρίς τη δεύτερη ευκαιρία που άξιζαν; Πόσα ,σ' αγαπώ, δεν ειπώθηκαν και δεν ακούστηκαν ποτέ;
Πως πέρασε έτσι ο καιρός... Τώρα παροπλίζεται. Κάνει στην άκρη να αναλάβει ο νέος. Θέλει να του πει. Να τον συμβουλεύσει. Να αποφύγει τα δικά του λάθη. Να τον προστατεύσει από τα δικά του ρίσκα που δεν απέδωσαν. Όμως όταν τον κοιτά στα μάτια, αυτόν τον αυθάδη νέο, που εισβάλλει με τόση αυτοπεποίθηση, διακρίνει συμπυκνωμένη πείρα κρυμένη στα μάτια του.
"Ίσως τελικά, να με παρακολουθούσε και να έμαθε κάτι από τις πράξεις μου" σκέφτεται και του αδειάζει τη γωνιά.

Στο φεύγα του Απρίλη. Καλώς ήρθε ένας ακόμη.