Έτσι και με το νέο μου σπορ. Blog post κλπ. Η ιστορία ξεκίνησε από ζήλια και περιέργεια και ποιος ξέρει μπορεί στο μέλλον να λειτουργήσει οργανωμένα, να έχει συγκεκριμένο χαρακτήρα, ταυτότητα, όπως κάθε αξιοπρεπές blog. αυτή η άγνοια με μαγεύει. Τι θα φέρει η κάθε μέρα και το αύριο....
Προς το παρόν, το βλέπω περισσότερο σαν προσωπικό ημερολόγιο. Σαν ψυχοθεραπεία. Η ανωνυμία που σου χαρίζει είναι μαγική και λειτουργεί σαν καθαρτήριο ψυχής.
Σήμερα λοιπόν είναι μια χαλαρή μέρα. Τουλάχιστον έτσι έμοιαζε στο ξεκίνημά της.
Μέχρι που ξεκίνησε μια κουβέντα με τις κόρες μου, για τις αναμνήσεις από τα παιδικά τους χρόνια. Μου θύμισαν στιγμές που το άγχος, τις είχε ξεθωριάσει. Και εκεί που μοιραζόμασταν λεπτομέρειες από το παρελθόν, κοίταξε η μια την άλλη και συμφώνησαν. "Πόσο τυχερές είμαστε. Είχαμε ευτυχισμένα παιδικά χρόνια".
Με φίλησαν και έφυγαν να συνεχίσουν το διάβασμα.
Τόσο απλά. Με μια πρόταση, έσβησαν όλους τους φόβους, τις αγωνίες και τις τύψεις μου.
Κάθε φορά που τις κοιτούσα, κάθε φορά που τις σκεφτόμουν, πνιγόμουν στις τύψεις.
Γιατί δούλευα και έλειπα πολύ από το σπίτι, γιατί τις μεγάλωσαν οι γυναίκες που κατά καιρούς τις κρατούσαν, γιατί η κούραση δεν με άφηνε πάντα να είμαι κοντά τους και να ακούω πραγματικά.
Γιατί δεν τις προσέφερα τις σπουδές που ονειρευόμουν, γιατί δεν τις έμαθα όσα σχεδίαζα για τις τέχνες.
Γιατί τους στέρησα τα μπαλέτα και τα γυμναστήρια που τόσο ήθελαν -που χρόνος να τις πηγαινοφέρνω-, γιατί φώναζα συνέχεια "διαβάστε διαβάστε διαβάστε", γιατί ήμουν καχύποπτη με φιλίες που μου ξίνιζαν.
Γιατί δεν άντεχα τους μεταξύ τους καυγάδες.
Γιατί δεν ταξίδεψα μαζί τους όσο θα ήθελα, γιατί δεν τους χάρισα τα δώρα που θα ήθελα.
Γιατί δεν μπόρεσα να γίνω η μαμά που ήθελα, γιατί... έλειπα πολύ. Δούλευα για να έχουν τα πάντα και είχα τύψεις που δεν είχαν εμένα.
Και σήμερα με μια κουβέντα τόσο απλή, κατάλαβα, ότι δεν ένοιωσαν ποτέ την απουσία μου. Γιατί τελικώς ήμουν εκεί. Σ' όλες αυτές τις αναμνήσεις τους, ήμουν εκεί. Και στην διαπίστωσή τους ότι πέρασαν ωραία παιδικά χρόνια, αναστέναξα με ανακούφιση.
Ή μήπως βολεύτηκα;
6 σχόλια:
Και γιατί δεν έβγαζες ένα δάνειο να τους προσφέρεις όλα αυτά που ήθελες, κύριε Γκαργκάνα; Λοιπόν, geroντισσα, είσαι τυχερή που βλέπεις τα παιδιά σου. Εγώ δεν ξέρω πια που είναι. Καλά που έχουμε κινητά και τα ακούω...
ΔΕΝ είμαι τόοοοοοοσο μεγάλη γέρο όσο διαβάζεται (φαίνεται, ακούγεται κλπ). Κι από δάνεια άλλο τίποτα. Το 1/4 των φιλανδικων δασών πάει στο χαρτί για τους φακέλους με τα ειδοποιητήρια των δανείων ΜΟΥ.
Όσο για τα παιδιά σου, άστα να φύγουν για να μπορείς να τους γκρινιαζεις ότι είναι γαιδούρια. Εγώ αυτό σκοπέυω να κάνω και να πάρω το αίμα μου πίσω.
Υ.Γ thanks a lot για την ανάρτηση του blog μου στο δικό σου. Προτίθεμαι να πράξω το ανάλογο, αλλά και να ακολουθήσω την συμβουλή σου, μόλις.... καταλάβω πως γίνεται. Το ψάχνω πάντως.
Νομίζεις ότι βολεύτηκες όπως κάνουμε όλοι αλλά το άγχος για το τι κάνουν, πως το κάνουν, γιατί το κάνουν έτσι κι όχι αλλιώς θα σε συνοδεύει πάντα και πάντα θα αναρωτιέσαι τι δεν έκανες καλά.
Όσο για το blog σου φαίνεται καθαρά πως ήρθες για να μείνεις.
Χαίρομαι να σε διαβάσω και σε πρόσθεσα στο reader μου για να σε διαβάζω εγκαίρως.
Τις καλησπέρες μου
@monahike like
πρώτη φορά είδα λύκο μπροστά μου και ένοιωσα ευτυχία. Σε διαβάζω τόσο καιρό, προβληματίζομαι με τα ερωτήματα που θέτεις, θυμώνω όταν αργείς να ανεβάσεις "υλικό", γελάω με ικανοποίηση όταν ξυπνάς κοιμισμένες συνειδήσεις.
Αντιλαμβάνεσαι την χαρά μου στο παραπάνω σχόλιό σου. Ούτε στον ύπνο μου...
Τα σέβη μου.
Μπορεί να μην έγινες η μάνα που ήθελες εσύ για αυτές, ήσουν η μητέρα όμως που ήθελαν εκείνες για τον εαυτό τους....
Από μια μητέρα με τις ίδιες αγωνίες....αγωνιστικούς χαιρετισμούς με την ελπίδα να ακούσω κι εγώ αυτή την γλυκιά κουβέντα που άκουσες κι εσύ!
@natalia
χαίρομαι για την επίσκεψή σου, περισσότερο γιατί μοιραζόμαστε τις ίδιες ανησυχίες.
Δύσκολη δουλειά το "μαμαλίκι", αλλά είμαι σίγουρη ότι θα επιβραβευθείς από το/τα βλαστάρι/α σου και συ, όταν θα έρθει η ώρα.
Κατά τα άλλα... μάνα κουράγιο!
Δημοσίευση σχολίου