Πρώτη του 8

                                                         

Το ξυπνητήρι κτυπά μια και μοναδική φορά. Τεντώνομαι σαν γάτα, σηκώνομαι από τα πουπουλένια παπλώματα, χαμογελώ στην καινούρια μέρα που ξημερώνει, ρίχνω πάνω μου μια κασμιρένια ρόμπα και κατευθύνομαι προς την κουζίνα του σπιτιού.

Τι σημασία έχει που το ρολόι δείχνει μόλις 5.45 το πρωί; Ο ορίζοντας έχει κιόλας πάρει τα χρώματα της ανατολής και σε λίγα λεπτά θα σκάσει μύτη ο ήλιος. Στα υπόλοιπα κρεβάτια του σπιτιού κοιμούνται, ακόμα, οι άνθρωποι που αγαπώ. 

Ανοίγω την καφετιέρα για φρέσκο καφέ, ετοιμάζω πρωινά και σύντομα το σπίτι γεμίζει ζωή. 

Γύρω από το τραπέζι του πρωινού, τα μέλη της οικογένειας, συζητούμε για το πρόγραμμα της ημέρας, σημειώνουμε τις υποχρεώσεις του καθενός και οργανώνουμε την ψυχαγωγία, την βραδυνή! 

Η τηλεόραση είναι ανοιχτή στις πρωινές ενημερωτικές εκπομπές για να μάθουμε τις τελευταίες ειδήσεις από ολόκληρ0 τον κόσμο, αλλά και την ενημερωτική ατζέντα της ημέρας.

Αφήνω τα παιδιά στο πάρκο απέναντι από το σχολείο και συνεχίζω για το γραφείο. Η απόσταση είναι μεγάλη, αλλά δεν με απασχολεί καθόλου. Ξέρω ότι η τροχαία κάνει καλά την δουλειά της και οι δρόμοι θα είναι ανοιχτοί. 

Η θέση στάθμευσης δεν αποτελεί πρόβλημα, αφού οι περισσότεροι κατεβαίνουν στις δουλειές τους με τα ΜΜΜ. Και εγώ άλλωστε το ίδιο κάνω, καθημερινώς. 

Σήμερα όμως έπρεπε να κατέβω οδηγώντας, γιατί έχω ραντεβού για το ετήσιο τσεκ απ, στο νοσοκομείο. Μου τηλεφώνησαν την προηγούμενη εβδομάδα. Ομολογώ πως το είχα ξεχάσει παντελώς! Ευτυχώς που μου το θύμισαν οι αρμόδιοι του νοσοκομείου. 

Το ραντεβού μου λοιπόν, είναι προγραμματισμένο, για τις 7 το απόγευμα και ποιος ξέρει τι ώρα θα τελειώσω. Κι αν είναι αργά, μπορεί να έχουν σταματήσει τα δρομολόγια του προαστιακού!  

Ευτυχώς το σύστημα υγείας θυμάται, πριν από μας, για μας και μάλιστα δωρεάν! 

Στο γραφείο, μόλις τσέκαρα την ηλεκτρονική μου αλληλογραφία, διαπίστωσα με χαρά, ότι η διοίκηση -ανταμοίβοντας τις υπηρεσίες μου-, μου προσφέρει bonus, ίσο με το ύψος, των απολαβών μου, δύο μηνών!  

Και να σκεφτεί κανείς, ότι στην εταιρεία αυτή, εργάζομαι εδώ και ενάμιση χρόνο, αλλά ήδη ανέβηκα μία θέση στο οργανόγραμμα.

Στο μεσημεριανό διάλειμμα, πετάχτηκα για λίγη ώρα, στο διπλανό τετράγωνο να πω μια καλησπέρα στην κυρία Δέσποινα. Στα γεράματά της έμεινε μόνη. Τα παιδιά της κατοικούν στο εξωτερικό και άλλη οικογένεια, δεν έχει. Στο πλαίσιο λοιπόν του προγράμματος εθελοντισμού, που εφαρμόζεται από το υπουργείο πρόνοιας, ανέλαβα εγώ να της κάνω συντροφιά, καμμιά ώρα, καθημερινώς. Τις ανάγκες της σε τρόφιμα, ιατρική βοήθεια κλπ, έχει φυσικά, αναλάβει το κράτος. 

Οι περισσότερες φίλες μου προτιμούν να προσφέρουν εθελοντική, κοινωνική εργασία, βοηθώντας  παιδιά, αλλά εγώ ξεκίνησα με την κυρία Δέσποινα και τόσα χρόνια μετά, δέθηκα μαζί της...

Ουπς! Να μην ξεχάσω να τηλεφωνήσω στην υπηρεσία ανακύκλωσης ηλεκτρονικών συσκευών. Η παλιά τηλεόραση χάλασε και που να την φτιάχνεις τώρα... Ποιο πολύ συμφέρει να αγοράσω μια καινούρια. Θα περάσουν λοιπόν να την πάρουν για ανακύκλωση και μάλιστα μου είπαν, ότι κερδίζω έξτρα έκπτωση από τα δημοτικά μου τέλη, αυτού του μήνα!

Σήμερα πέρασε από το γραφείο να μας δει, η συνάδελφος που γέννησε το τρίτο της παιδί πριν από επτά μήνες. Της λείψαμε, είπε και πετάχτηκε μια βόλτα. Το μωρό δεν το είδαμε, είναι μικρό ακόμα και το άφησε στον παιδικό σταθμό της γειτονιάς της για λίγο. Η ίδια πάντως, ενημερώθηκε για την πορεία της δουλειάς, αν και δεν θα γυρίσει στα καθήκοντά της μέχρι το μωρό της να γίνει τριών ετών. 

Μέχρι τότε βεβαίως, πληρώνεται -όπως όλες οι νέες μητέρες- κανονικά το σύνολο του μισθού της, από τον εργοδότη αλλά και το ασφαλιστικό μας ταμείο. 

Και όταν με το καλό επιστρέψει στα καθήκοντά της, τότε το παιδί αναλαμβάνουν παιδαγωγοί στον βρεφονηπιακό της περιοχής που μένει. 

Παιδιά! Γλυκά βασανάκια! Ευτυχώς που το κράτος είναι δίπλα στις νέες μητέρες, αλλιώς θα χαιρετούσαμε την καριέρα για πάντα... Το καταλαβαίνω καθημερινώς, τώρα, που τα δικά μου μεγάλωσαν κάπως. Τα ολοήμερα σχολεία, όπως και να το κάνουμε είναι σωτήρια για την σύγχρονη οικογένεια. Και πόσο γρήγορα μαθαίνουν τα άτιμα. Η κόρη μου παίζει το power point στα δάκτυλα. Το έμαθε στην τάξη, στο pc της. Τώρα τελευταία μάλιστα εκπαιδεύεται και στους mac!!! Κάτι μου λέει ότι θα ασχοληθεί με την πληροφορική μεγαλώνοντας. Αν και τιςτελικές αποφάσεις τις παίρνουν αφού πρώτα μπουν στο πανεπιστήμιο και τελειώσουν τα δυο πρώτα έτη.

Πόσο θα ήθελα να σπούδαζα και πάλι. Είδα τα εργαστήρια στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο και τα ΄χασα! Άσε τους ξενώνες στο campus! Ξενοδοχείο πολυτελείας και μάλιστα δωρεάν για όλους τους έλληνες φοιτητές... 

Παρασύρθηκα και μ΄έπιασε η πολυλογία. Πρέπει να φύγω. Σε μισή ώρα έχω ραντεβού για το τσεκ-απ στο νοσοκομείο. Δεν πρέπει να καθυστερήσω για να μην επιβαρύνω το σύστημα. 

See you.

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΞΥΠΝΗΣΑ!