Δευτέρα 3 Μαρτίου 2008

Με μπούργκα.


Με μπούργκα. Φτιαγμένη από το πιο χοντρό αδιαφανές ύφασμα που υπάρχει. Και ας γκρατζουνάει το δέρμα. Μακριά. Ως τον αστράγαλο. Καλύτερα να σέρνεται στο χώμα. Να μην αφήνει χιλιοστό του δέρματος να φαίνεται. Και η πλέξη, εκεί στο άνοιγμα για τα μάτια, πυκνή. Να μην ξεχωρίζει το βλέμμα. Να μην φαίνεται το σχήμα. Το χρώμα, των ματιών. Να μην ξεχωρίζει τίποτα απολύτως. 
Χωρίς πρόσωπο. Χωρίς φωνή. Χωρίς ταυτότητα. Άγνωστη ανάμεσα στο πλήθος. Μια ψυχή ανάμεσα στις άλλες. Ένας ψίθυρος ανάμεσα σε ψιθύρους. Και σε κραυγές. Δειλά. Αργά. Σαν μωρό που μαθαίνει να μπουσουλάει. 
Ανώνυμη και η κατάθεση. Τι κι αν είναι ψυχής. Κάπου απευθύνεται. Κάποιος θα την βάλει στο μικροσκόπιο. Κάποιος θα προσπαθήσει να βγάλει συμπεράσματα. Ποια είναι πίσω από το μαύρο πέπλο. Τι την κάνει να χαίρεται. Με τι συγκινείται και πως αγαπάει;
Κάποιος θα βγάλει το μικροσκόπιο και θα βάλει κάτω από το φακό το κομματάκι του μυαλού της. 

Είναι διέξοδος, η ανωνυμία. Η μοναδική διέξοδος, για να μην την πνίξουν οι ίδιες της οι σκέψεις. Ο μόνος τρόπος να συνεχίσει να υπάρχει, έτσι, ήσυχη και αθόρυβη όπως ήταν πάντα. Να μιλά χωρίς ήχο. Να λέει και να ακούει μόνο η ίδια. Και μετά να επιστρέφει στον κόσμο της. Εκεί που την φωνάζουν με το όνομά της, ακόμα και αυτοί που δεν την έχουν ξαναδεί ποτέ στη ζωή τους.

Δεν διαφέρει όμως και πολύ, από τους άλλους, που κυκλοφορούν με το πρόσωπο σε κοινή θέα. Και εκείνοι προσωπείο φορούν. Μάσκα. Με τα χαρακτηριστικά που θα ήθελαν να έχουν. Προσέχουν τι θα πουν, φιλτράρουν κάθε σκέψη στο σουρωτήρι του ψεύτικου, το κατασκευασμένου. Προβάλλουν με περηφάνια την εικόνα που θα ήθελαν να έχουν. Την χτίζουν κομματάκι, κομματάκι. Και στο τέλος πιστεύουν ότι έτσι είναι. Δεν νομίζουν πια. Πιστεύουν.  

Τουλάχιστον αυτή, δεν προσποιείται. Είναι το περίγραμμα της γυναίκας κάτω από τη μπούργκα, που αλλάζει χρώματα ανάλογα με τη διάθεσή της. Σήμερα φοράει τη μαύρη. 
Είναι η φωνή η μπάσα, που μιλά πίσω από το ύφασμα. Και όταν ο αέρας φυσήξει παραπάνω, είναι η σιλουέτα που διακρίνεται κάτω από τις πτυχές του ρούχου. 

Είναι η ανώνυμη ελληνίδα blogger. Εγώ;

5 σχόλια:

monahikoslikos είπε...

Σε είδα πριν λίγο σκυμμένη στο πληκτρολόγιο με τη μαύρη μπούργκα να σε κρύβει από τα μάτια των άλλων, των περίεργων.
Να γράφεις βιαστικά μιαν …άποψη για την ανωνυμία στο διαδίκτυο, να κρύβεσαι πίσω απ΄ αυτήν.
Μύρισα το φόβο σου για το ενδεχόμενο της αποκάλυψης.
Σε άκουσα να φωνάζεις, αυτή είμαι και σε όποιον αρέσω και να καρφώνεις τους δήθεν, τους επώνυμους με τη μάσκα, που θέλουν να σου βγάλουν τη μπούργκα για να σου φορέσουν μια μάσκα σαν τη δική τους, να σε κάνουν σαν τα μούτρα τους ή σαν τη μάσκα τους.
Σου φώναξα μα έκανες πως δεν μ΄ άκουσες.
Έβγαλες βιαστικά τη μπούργκα, φόρεσες το καλό σου χαμόγελο, άφησες πίσω τη μαγεία του bloging και πήρες τους δρόμους με την αστυνομική ταυτότητα στο χέρι και τη μάσκα της καθημερινότητας στο πρόσωπο.
Με προσπέρασες, δεν σου μίλησα, έκανα κι εγώ πως δεν σε ξέρω γιατί σε αισθάνομαι πιο κοντά μου όταν φοράς τη μπούργκα κι ας μην πιούμε ποτέ ένα καφέ μαζί.

Αποψη είπε...

Λύκε: Γι' αυτό...μουάτς!

o geros είπε...

Απλά, κόψε το τσιγάρο!

Αποψη είπε...

Gero! Έχω προβλέψει φερμουαρ ειδικό... Μην ανησυχείς!

Ανώνυμος είπε...

καλημέρα! την μπούργκα εγώ τη λέω μπερντέ και με μαγεύει!
αίθουσες συζητήσεων, όπως το ε-μισσοσ.τζ, όπου έμαθα να υπάρχω στα σκοτεινά, μπλογκ τώρα...
η μαγεία της μοναξιάς και της σχετικής ανωνυμίας, σκασίλα μου, της δήλωσης όμως ανωνυμίας, έστω κι αν σε βαφτίσανε και το φοράς το ονοματάκι σου χωρίς να θες σώνει και καλά να το αποκρύψεις.
μπερντές και μπούργκα.
μοιάζουν.
ΌΜΩΣ
μιας κι εχτές ήταν η μέρα της γυναίκας,
εγώ, μ'αυτό που φοράω εδώ που σου γράφω, μπορώ να κοιτάζω έξω, χωρίς να βλέπω τον κόσμο τόσο κομματιασμένο.
μπορώ να κάνω τα τσαλίμια μου στο λύκο ας πούμε, και να κουνιέμαι σε όποιον θέλω, είτε με το χαμόγελό μου, είτε με το μαγιό μου, είτε με το γούστο και καπέλο μου.
εγώ, δεν κινδυνεύω από τις δερματοπάθειες των γυναικών που φοράνε μπούργκα, που ζεσταίνονται και δεν μπορούν να μιλήσουν.
που τους απαγορεύεται να εκφράζουν έστω και τον πόνο, τις ρυτίδες, τη χαρά. ακόμη και η έκφραση γίνεται στη μοναξιά ή στο σύζυγο ή πατέρα.
ε όχι λοιπόν, μπερντές και μπούργκα είναι ακριβώς το αντίθετο...
την καλημέρα μου!