Κούλουμα;

Κλείνω τα μάτια και βλέπω χιλιάδες χρώματα. Κάποιος τα κρατά κρυφά, τις καθημερινές. Κάποιο χέρι, βάζει στη ζωή μου, όλες τις αποχρώσεις του γκρι, σβήνοντας με τη γόμα του αιώνιου, τα υπόλοιπα χρώματα της ίριδας. Τόσο πολύ, τόσο συχνά, που πια γίνεται συνήθεια.

Ανοίγω τα μάτια. Συνήθισα στο γκρίζο τόσο... που η προοπτική χρωμάτων με τρομαζει!

Φεύγω! Δυστυχώς μόνο για τρεις ημέρες.

Φεύγω όμως, σχεδόν αιφνιδιαστικά. Η άδεια από τη δουλειά κανονίστηκε την τελευταία στιγμή και γω νοιώθω σαν ψάρι έξω απ' τα νερά του.

Μόλις ετοίμασα βαλίτσες -αναχωρούμε το πρωί- και ομολογώ, ότι ο κυρίαρχο συναίσθημα, είναι ανησυχία και όχι χαρά, για την ξαφνική "απόδραση".

Ανησυχία για το αν θα ξυπνήσω εγκαίρως... αν θα προλάβω την πτήση.... αν θα βολευτώ "εκεί"... αν θα τα καταφέρουν μόνα τους τα παιδιά...αν με χρειαστούν στη δουλειά... αν θα στεναχωρηθούν φίλοι που μένουν πίσω μόνοι... αν θα περάσω καλά... αν θα καταφέρω να ξεκουραστώ...αν φτάνουν τα λεφτά για τα ξαφνικά ταξιδοέξοδα.... αν θα κουνάει το αεροπλάνο... αν θα τα καταφέρω στην πτήση χωρίς να καπνίζω... αν θα κάνει κρύο... αν τα πήρα όλα... αν ξέχασα κάτι σοβαρό.... αν θα μου φτάσουν τα λεφτά...

Φεύγω λοιπόν -για λίγο- και πήρα μαζί μου κόκκινα κίτρινα και πράσινα ρουχα.

Για να ξορκίσω την κακή διάθεση!

Χρόνια καλά και δημιουργικά..