Κυριακή 30 Μαρτίου 2008

Κέρασμα.

Τελικώς όλα μια συνήθεια είναι.

Μαθαίνεις, εκπαιδεύεσαι, να επαναλαμβάνεις κάθε μέρα, τα ίδια. Κι ας μην είχες την πρόθεση. Ας ήλπιζες σε άλλα. Ας σχεδίαζες μια ζωή, γεμάτη ενέργεια.
Ήρθε η ζωή η ίδια και σ' έβαλε στα καλούπια της χωρίς να το καταλάβεις.

Ξυπνητήρι, κεφάλι θολό, ο καφές βιαστικός. Αυτοκίνητο, πρώτη δευτέρα στην κίνηση. Δουλειά, τα ίδια πρόσωπα, στα ίδια γραφεία, με το ίδιο φόντο. Μετά ξανά πρώτη δευτέρα για την επιστροφή. Φαγητό, δυο κουβέντες βιαστικές με τους υπόλοιπους που συνθέτουν την οικογένεια. Τηλεόραση, άντε και κανα βιβλίο. Τα παιδιά για ύπνο και λίγη ώρα βραδυνή ελεύθερη, να λες ότι έχεις και προσωπική ζωή.

Και κάπου εκεί ανάμεσα, σχέδια για το Σαββατοκύριακο, που θα μείνουν σχέδια, γιατί όταν το Σαββατοκύριακο θα έρθει, εσύ θα κουβαλάς την κούραση όλης της εβδομάδας και που να τρέχεις τώρα!

Και ξαφνικά πρόσωπα που αγαπάς και έχεις να δεις καιρό, έρχονται και σου φωτίζουν τη ζωή.
Που βρίσκεις την δύναμη να κάνεις τόσα πράγματα δίπλα στα άλλα, δίπλα στην συνηθισμένη ρουτίνα;

Να βάλεις στο τσουκάλι το περίτεχνο το φαγητό, να βγεις τις βόλτες σου στην πόλη να τη δουν οι φίλοι, να μιλάς με τις ώρες, να ξενυχτάς και το πρωί να σηκώνεσαι μές την καλή χαρά, να μην είναι βιαστικός ο καφές, να έχει και πρωινό παρέα του...

Σε κοιτούν τα παιδιά και δεν αναγνωρίζουν τη μάνα τους! Με μισό μάτι σε κοιτά και ο σύζυγος, που ξαναθυμάται γιατί σε ερωτεύτηκε.

Και συ, κοινωνική, χαρούμενη και γελαστή, να κερνάς καλούδια αλλά πρωτίστως κέφι. Πρώτα σε σένα την ίδια. Να ανακαλύπτεις απ την αρχή τις μικρές χαρές της ζωής και να εκτιμάς πάλι από την αρχή, όλα αυτά που έχεις.

Απλά πράγματα.
Τα πιο σπουδαία, όμως!

Στην υγειά σας.

8 σχόλια:

o geros είπε...

Στην αρχή γνωρίζαμε τα πράγματα ως ένοιες (ενδεχομένως και ως αλληλουχία γεγονότων...). Π.χ.: Μόρφωση, γάμος, σύζυγος, παιδιά, οικογένεια, χρήμα κλπ. Έπειτα, τα ζήσαμε και καταλάβαμε την πλήρη έννοιά τους, αφού εμείς οι ίδιοι έπρεπε να τα βάλουμε στη ρότα τους. Κάπου εκεί, παραμερίσαμε άθελά μας άλλα πράγματα που ήταν ως τότε κομμάτια του εαυτού μας. Και μας λείπουν ακόμα. Κι όταν έρχονται και τα θυμόμαστε, βγάζουμε τη μάσκα του ώριμου και γινόμαστε παιδιά. Και τότε είναι που επανεμφανίζεται όλος εκείνος ο ερωτεύσιμος αυθορμητισμός που είχαμε΄θάψει και πάλι άθελά μας... Ας σταματήσω εδώ! Αλλιώς το σχόλιό μου θα γίνει μεγαλύτερο από το κείμενό σου... Χάρηκα γι αυτό που περιγράφεις. Το ζω κι εγώ...

Αποψη είπε...

χαίρομαι που το ζεις. Εύχομαι να κρατήσει. Και σε σένα και σε μένα! Γιατί ένα από τα χειρότερα λάθη μας έιναι ότι ξεχνάμε εύκολα.
Φιλιά gero μου!

monahikoslikos είπε...

Κοίτα να δεις που η φιλοξενία φίλων σε κάνει ευτυχισμένη.
Ρε λες... και εγώ το αποφεύγω γιατί μια φίλη που της παραπονέθηκα για τη ρουτίνα μου, δεν θα το πιστέψεις τι μου απάντησε...
"φιλοξένησε κανα φίλο σου να δεις την γλύκα και να εκτιμήσεις τη ρουτίνα σου!".
Ναι έτσι ακριβώς μου είπε κι όχι πολύ παλιά, χθες βράδυ ήταν νομίζω
Αλλά εσύ μας δείχνεις την άλλη πλευρά του φεγγαριού, ας είναι... κι έτσι.

Αποψη είπε...

Λύκε τώρα πως το βλέπεις; Θα εμπιστεύεσαι την κάθε τυχάρπαστη σπαστικιά νευρική και αφιλόξενη φίλη σου, ή εμένα που στο λέω με το χέρι στην καρδιά;;; Ε;

Γκρινιάρης είπε...

Καλησπέρα.

Στην αρχή νόμιζα πως σε έχει πιάσει μια γενικότερη απαισιοδοξία (βλ. χτεσινό comment) αλλά στο τέλος ευτυχώς μου άλλαξες γνώμη!

Σίγουρα η καθημερινότητα που περιγράφεις στην αρχή φαντάζει μονότονο, αλλά νομίζω πως ακόμα και μέσα από αυτήν υπάρχουν μικρά μικρά (σχεδόν απαρατήρητα) που μπορούν να μας φέρουν το χαμόγελο και την αισιοδοξία που χρειαζόμαστε.

Για να μην το πάω και αλλού. Ότι η ρουτίνα πολλές φορές συνδέεται και με μια σιγουριά, και με μία σταθερότητα, η οποία όταν διαταράσσεται δεν είναι πάντα για καλό..... Αν το σκεφτείς έτσι, τότε ίσως θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες για τη ρουτίνα και την καθημερινότητα που τόσο απαξιωτικά αποκαλούμε όλοι μας έτσι.

Εύχομαι η ανάταση που σου προκάλεσε η επίσκεψη των φίλων σου να ριζώσει βαθειά και να μη λέει να φύγει!!! :)

Αποψη είπε...

Gkriniari να ξερες πόσο δίκιο έχεις για την σιγουριά και τη σταθερότητα που σου προσφέρει η ρουτίνα.
Η μόνη παγίδα βέβαια -παντού υπάρχει μια παγίδα!- είναι να βαρεθείς, να κουραστείς από την πολύ σιγουριά και σταθερότητα! Το χεις σκεφτεί αυτό;
Φιλιά και πάντα καλή διάθεση να έχουμε.

monahikoslikos είπε...

αν μου το λες με με το χέρι στην καρδιά σε πιστεύω αλλά να κι ο γκρινιάρης τα ίδια πάνω κάτω με την "τυχάρπαστη νευρική και αφιλλόξενη" φίλη μου πρεσβεύει και πάλι μπερδεύομαι.
Αλλά όπως ξέρεις σε εμπιστεύομαι και επομένως θα δεχτώ αυτό που μου λες εσύ ...σήμερα, μιας και το λες και με το χέρι στην καρδιά.

Αποψη είπε...

Για να καταλάβεις μου άρεσε τόσο πολύ που είχα ους δικούς μου ανθρώπους εδώ τόσες μέρες, που λέω να κρεμάσω ταμπέλα έξω από το σπίτι. Αυτή μ το νέον που αναβοσβήνει... hotel "εδώ η καλή φιλοξενία".