Πέμπτη 1 Μαΐου 2008

Ουσιαστικό

Ο έρωτας,
Όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
Οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
Για όλα από δω και πέρα.

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικό,
γένους θυληκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.

20 σχόλια:

monahikoslikos είπε...

Δεν ήρθε κι ένα απόγευμα που να μη γίνει βράδυ και όνειρο σημαίνει να έρθει κι ένα απόγευμα που να μη γίνει βράδυ...
(Κ.Δημουλά)

Spyros Vlahos είπε...

Είναι η Άνοιξη ή κάποιος σε παράτησε;

Ανώνυμος είπε...

Χαίρομαι που σε γνωρίζω μικρή και ευαίσθητη μάλλον. Ο έρωτας δεν είναι γένους ανυπεράσπιστου αλλά μπορεί να σπάσει εύκολα. Παρασέρνεσαι από την αντοχή του και νομίζεις πως μπορείς να τον χειρίζεσαι όπως θέλεις. Άστοχα, με εγωισμό,και σαν παιχνίδι. Τότε σπάει. Είναι μπροστά σου αλλά σπασμένος. Και θέλει τέχνη και υπομονή για να τον ξαναφτιάξεις. Αυτόν ή άλλον. Κουράγιο. Αν αυτός που αγαπάς ξέρει από αγάπη κάποια στιγμή θα φωνάξει τη μαγική λέξη

(στην προηγούμενη ανάρτησή σου για τον Απρίλη, δεν κατάλαβα αν μιλάς για τον χρόνο, ή για κάποιον άνθρωπο που ήρθε στη θέση του παλιού.Ήρθε κάποιος στη θέση του παλιού σου έρωτα ή κάποιος στον πήρε;Πάντως είναι πολύ γλυκό το κείμενό σου)

Αποψη είπε...

Λύκε,
ας μην βραδυάσει...

Σπύρο,
Ωμά.
Κάποιος με παράτησε. Ή κάποιον παράτησα. Ή καλύτερα... παραιτηθήκαμε ο ένας απ τον άλλον. Και διαπιστώνουμε ότι τώρα αρχίζουν τα ακόμη πιο δύσκολα. Να καταλάβουμε δηλαδή, αν είναι αγάπη ή συνήθεια αυτό που πονάει «τις νύχτες από δω και πέρα»

Ζαν ντ Αρκ,
καλως σε βρίσκουμε –οι δυο τρεις που συχνάζουν εδώ και εγώ-...
Είμαι δώδεκα χρονών και μεγαλοδείχνω! Το θυμάσαι το στιχάκι αυτό; Από τραγουδι παλιο. Κάπως έτσι και γω. Ούτε που κατάλαβα πως πέρασαν από πάνω μου τα χρόνια. Δύσκολα χρόνια. Τόσο δύσκολα που έπρεπε να μείνω παιδί για να τα αντιμετωπίσω. Με την αισιοδοξία που μόνο στα «άγραφα» παιδικά μάτια βρίσκεις...
Όσο για τον έρωτα. Είναι όνομα ουσιαστικόν. ΠΟΛΥ ουσιαστικόν. Αρκεί να ξέρουν γραμματική και οι δύο...

(Έφυγε ο 40ος. Ήρθε -με μεγάλη μαγκιά- ο 41ος...χρόνος.)

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Μια είναι η ουσία... ρόδα είναι και γυρίζει... και συμβαίνει η νύχτα να μην αλλάζει αριθμό...
ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΜΗΝΑ!!!

Πολύ μου άρεσε η δομή της εγγραφής σου.

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Αποψη είπε...

Γλαρένια μου
καλημέρα/σπέρα και περαστικούλια σου...
Όμως το ποίημα δεν είναι δικό μου. Είναι το αγαπημένο μου -των ημερών- και έχει την υπογραφή της Κικής Δημουλά. Από τα διαμάντια της, ίσως το πιο λαμπερό. Το έγραψε μετά την απώλεια του συζύγου της, επιβεβαιώνοντας τον κανόνα που θέλει τον μέγα πόνο να γεννά σοφία...

Ανώνυμος είπε...

Γλυκειά μου συγνώμη για το επιπόλαιο σχόλιό μου. Πέρασα όλο το πρωί διαβάζοντας το blog σου. Νομίζω πως τώρα καταλαβαίνω.Ανατρίχιασα όταν είδα την ανάρτησή σου με τους δύο σκελετούς. Δεν με πείραξαν οι σκελετοί, αλλά αυτό το δυνατό πράγμα που έβγαζε η εικόνα της αγάπης μέχρι θανάτου και αυτά που έγραψες. Είδα και το συγκλονιστικό σου κείμενο για τον έρωτά σου, το οποίο ονόμασες ασυνάρτητο αλλά είναι συγκροτημένο και αληθινό. Έκλαψα (αχ αυτές οι γυναίκες θα πουν οι άντρες τώρα). Κορίτσι μου αυτό δεν είναι συνήθεια.Είχα κάποτε έναν άνθρωπο που αγαπούσα όσο τίποτα στον κόσμο. Έπαιρνα κουράγιο απ τον ίδιο και την αγάπη του. Κινούσα βουνά που γράφεις και εσύ.Το μυαλό του ήταν για μένα ένας τρόπος να κολυμπάω στον κόσμο. Δεν είμαι σταχτοπούτα αλλά μια κανονική εργαζόμενη γυναίκα. Αυτή ήταν όμως η αλήθεια.Έμαθα πολλά δίπλα του και το ξέρω. Ήταν ο φάρος μου και εγώ πιστεύω ένα λιμάνι.Ένας άντρας με ζεστή καρδιά και κρύο μυαλό.Δεν ήθελα να τον χάσω αλλά τον έχασα. Δεν έφυγε. Δεν ξέρω αν έφυγα. Όταν γνώρισα τον κόσμο με τον δικό του τρόπο, έγινα άπληστη. Το χειρότερο στον έρωτα είναι ο εγωισμός. Με τη δύναμη που μου έδινε η ίδια του η αγάπη, άρχισα να τον χτυπάω.Δεν άντεξε και εγώ δεν άντεξα να το κάνω. Δεν ζήλευα, σαν να εκδικιόμουν τον παλιό μου εαυτό προτάσσοντας εκείνον που μου δίδαξε. Άβυσσος η ψυχή των ανθρώπων. Τον άφησα να φύγει και δεν του ζήτησα να επιστρέψει. Δεν πέθανα, αλλά το θέμα δεν είναι να μην πεθάνουμε. Σήκωσα πολλές φορές το τηλέφωνο για να τον πάρω αλλά το έκλεινα. Δυστυχώς οι συνταγές cosmopolitan σελίδα 149 που λες και εσύ, δεν μπορούν να τα βάλουν με τη ζωή. Μέχρι να καταλάβω πως δεν ήταν συνήθεια αλλά ο μεγάλος έρωτας, είχα γίνει δειλή. Δεν μπορούσα να του το πω. Περνούσα τις μέρες μου. Δεν ξέρω αν ο ίδιος είναι ευτυχισμένος, αλλά χάθηκε κάτι μοναδικό. Από εγωισμό. Αν πιστεύεις πως είναι ο έρωτας, σήκωσε το τηλέφωνο. Αν είναι ο έρωτας για τον άνθρωπό σου, θα καταλάβει.Συγνώμη για το συμβουλευτικό ύφος, αλλά νομίζω πως βλέπω σε εσένα εμένα και στον αγαπημένο σου τον άνθρωπο που χάθηκε για μένα. Σε ζηλεύω που έχεις τη δυνατότητα να προσπαθήσεις. Ζηλεύω και εκείνον που έχει έναν άνθρωπο να αγαπά όπως εσύ. Μάλλον θα τ αξίζει. Συγνώμη και για την εκμετάλλευση του χώρου

(Ίσως κάνω ένα blog και θα ήθελα να ζητήσω τη δική σου βοήθεια και της παρέας σου. Πολύ καλή παρέα παρεμπιπτόντως)

Unknown είπε...

καλό μήνα (γυναικεία όντως) άποψη!
το ποίημα της δμουλά είναι γοητευτικό, σε σαγηνεύει η ειρήνη του...

ωστόσο η συζήτηση εξελίχθηκε εδώ για τον έρωτα, και ο λυκάκος έβαλε πρώτος τον λίθο με το βράδυ...
κι εγώ, ως σιτεμένη ακούουσα, άκουσα μια νεαρά που με ρωτούσε: είμαι ερωτευμένη; και τι είναι έρωτας κυρία;
της απάντησα: ο έρωτας είναι ένα όνειρο!
ζήστο!
είναι ένα όνειρο! αλλά μετά ξυπνάς.
και τότε πονάει.
(εξ ου και το γνωστόν, πονόδοντος ίσον έρωτας!)

την καλησπέρα μου!

Αποψη είπε...

abtthaκι μου γλυκό, μην ξαναπέις την blogοφίλη μου σιτεμένη σε τσάκισα στο γόνατο. Για την ακρίβεια ΚΑΙ στο γόνατο.
Μακάρι καλό μου να είχαμε όλοι τα κότσια που έχεις εσύ...
Αλλά και πάλι...
Δεν νομίζω ότι θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου. Διατηρώ σοβαρότατες επιφυλάξεις, ως προς το "και μετά ξυπνάς". Ξέρω ζευγάρια που ζουν μαζί αγαπημένοι και ερωτευμένοι πάνω από 20 χρόνια. Σύγχρονα ωραία μοντέρνα ζευγάρια.
Αφού αυτοί μπορούν, κάτι λάθος κάνουμε εμείς -εγώ-
Αυτό το λάθος ψάχνω...
Θα το βρω. Που θα πάει. Θα το βρω το ρημάδι.
Φιλιά και περαστικά σου.


Ζαν ντ αρκ,
με τσάκισες. Με γονάτισες. Κόντεψα να σηκώσω το τηλέφωνο. Αλλά μετά του δωσα και μια δεύτερη σκέψη. Του εαυτού μου. Και έχω κάτι να σου πω με όλη την επιφύλαξη του ανθρώπου που δεν ξέρει τη ζωή σου.
Δεν σου έμαθε αυτός. Έμαθε ο ένας στον άλλο. Γιατί τότε καλή μου δεν είχες σύντροφο, δάσκαλο είχες και καλώς τον άφησες να φύγει. Παίρνουμε και δίνουμε. Αναρωτήθηκες μήπως αυτός σου έδωσε περισσότερα "ενοχικά" παρά αγάπη; Και πίστεψέ με... αυτά τα λαμπερά μυαλά έχουν έναν τρόπο... μα έναν τρόπο... να σου περνούν αυτό που θέλουν και να το μασάς με ευγνωμοσύνη! Φίλη μου, έμεινε μόνη της -γράφω γι αυτήν σε παλιό ποστ- γιατί όταν πέθανε ο καλός της της ζήτησε να μην ξαναπαντρευτεί. Και ήταν σχετικά νέα γυναίκα. Δεν άντεχε ο εκλειπών να έχει άλλος άντρας την γυναίκα του. Ενώ πέθαινε!!! Η γυναίκα μου εκμυστηρεύτηκε πρόσφατα -είναι αρκετά μεγαλύτερή μου- ότι έζησε τον κόσμο με τον δικό του τρόπο....

Μπορεί να είμαι εκτός θέματός (σου). Μπορεί όμως και όχι(!;)

Όσο για τη σκέψη σου να κάνεις το δικό σου blog. Εύκολο. Πανεύκολο. Και μεις εδώ είμαστε να βοηθήσουμε όσο μπορούμε. Θα επιστρατεύσουμε και τον Μοναχικό Λύκο, να μας μάθει και έξτρα μυστικά.

Unknown είπε...

αχ γυναικεία άποψη...
ωραίο πράγμα η αγάπη. αυτή διαρκεί. ακόμη και αιώνια.
έρωτα ατελείωτο όπως αγάπη, προσωπικά δεν έχω γνωρίσει. ξέρεις τι θυμήθηκα, και το καλώ σαν δικό μου επιχείρημα (τομάρα μου): τον χαλίλ γκιρμπράν που είχε αγαπητική και ερωτική αλληλογραφία με μια γυναίκα για δέκα χρόνια. μέχρι το τέλος της ζωής του αρνήθηκε να τη γνωρίσει, και της έγραψε μέχρι το τέλος. ξέρω και μια άλλη περίπτωση παρόμοια...
ο έρωτας για να μην τελειώνει θέλει πάντα μια άνω τελεία...
μια αδυναμία...
(για δες κι εκείνο το ποίημα που έχω στο μπλογκ μου, αρχαιούλι ολίγον, χιλίων τριακοσίων περίπου ετών! κι εκεί, ο έρωτας ζει μέσα στον πόλεμό του...

ομολογώ, άποψή μου, ότι βλέπω μάλλον με σκετπικισμό, αν όχι με κυνισμό, τον έρωτα, κυρίως μέσα στην οικογένεια. τον διαχωρίζω από την αγάπη, καλώς ή κακώς...
αχ αχ αχ...

και κάτι ακόμη:
πόσες φορές κάποιοι πασάρουν αγάπη την εγωπάθεια, και προκαλούν διαστρέβλωση του συναισθηματικού κόσμου του άλλου...
το σύνδρομο της στοκχόλμης είναι μου φαίνεται πολύ κοινό ως αντίδραση κυρίως γυναικών, εφόσον έχουμε μάθει πολλές φορές να υποκύπτουμε, και πολλές φορές καλούμεθα 'να κάνουμε υπομονή'...
τι λέξη!...
πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση! πώς θα ηθελα να κουβεντιάζαμε από κοντά!

Ανώνυμος είπε...

Ο θυμός είναι μια άλλη υπόθεση που δεν σου έγραψα. Μεγάλος θυμός.Θυμώνεις και μετά καταλαβαίνεις πως θύμωνες ουσιαστικά με εσένα.Γιατί πάλευες με τους φόβους σου, με τα ρούχα σου. Αγάπη μου η ζωή είναι πιο απλή.Έρχεται η ώρα που δίπλα μας αν είμαστε τυχεροί βρίσκεται ένας άνθρωπος που μας κάνει όπως εσένα. Να αγαπάμε, να θυμώνουμε,να ζούμε. Πρέπει να βρεις έναν τρόπο να κάνεις όλα αυτά όπως κάνεις τη δουλειά σου.Συνύπαρξη λέγεται, κι αν έχει αγάπη λέγεται τύχη. Ίσως δεν εκφράστηκα σωστά όταν σου έγραψα για το ρόλο του ανθρώπου που αγάπησα. Πήραμε και δώσαμε και οι δύο.Σε διαφορετικό τομέα όμως.Όπως αυτός δεν παραπονέθηκε που του άλλαξα τη ζωή, δεν παραπονέθηκα και εγώ. Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν καλύτερα πράγματα απ ότι εμείς, και είναι καλό αυτό να γίνεται αποδοχή. Αυτά τα καταλαβαίνω τώρα. Τα ενοχικά δεν μας τα δημιουργούν οι άλλοι αλλά εμείς στον εαυτό μας. Και σε διαβεβαιώνω (γέρασα πανάθεμά με και συμβουλεύω)πως αρκετές φορές είναι μια δικαιολογία, μια μορφή εγωισμού.Η υπόθεση της φίλης σου είναι μια υπερβολή δικιά της.Τα φωτεινά μυαλά δεν τα φοβάμαι. Έχουν τις παραξενιές τους αλλά σε αυτούς ανήκει η ζωή.Να υποθέσω πως θα προτιμούσες κάποιον λιγότερο φωτισμένο;Θα το άντεχες; Θα έγραφες ποιήματα για αυτόν και δυό σκελετούς αγκαλιασμένους;
Φοβάμαι το χρόνο που μας ξεγελά, και νομίζουμε πως θα ζούμε για πάντα και τον περνάμε κάνοντας ανοησίες στο όνομα του ποθητού. Μακάρι ο πόνος να σε κάνει σοφή. Είμαι σίγουρη πως ο έρωτάς σου, έχει πάρει πολλά από εσένα. Δεν είσαι άβουλη.Διαφορετικά, ειδικά αν οπως υπονοείς είναι λαμπερό μυαλό, θα είχε φύγει.Δεν κρατιούνται αυτοί οι άνθρωποι σε φτωχό χωράφι. Εσύ όμως ξέρεις καλύτερα. Είσαι γεμάτη ζωή και μπορείς να του την προσφέρεις, αλλά να την προσφέρεις πρώτα σε εσένα. Αν έπιασες το τηλέφωνο είναι γιατί αναγνωρίζεις δίκιο σε αυτά που γράφω. Μακάρι να μπορούσα να πιάσω και το τηλέφωνο και τον τηλέγραφο. Έχω χάσει. Μπορεί να χάσεις και εσύ παίζοντας με όλες αυτές τις πιθανότητες των φόβων. Δεν νομίζω πως είσαι σαν την φίλη σου. Και είμαι σίγουρη πως μιλάς για έναν άντρα που σου αξίζει.Αν ονειρεύεται ότι ο άντρας της φίλης σου ,δεν αξίζει. Αλλά αν ονειρεύεται και αυτος δυό σκελετούς αγκαλιασμένους, θα αντέξεις στη ζωή σου κάτι τέτοιο;
Κάνε ότι θέλεις αλλά φύγε μακριά από τους χαζούς κανόνες που δημιουργούν φόβους και σούπερ συηνθήκες σχέσεων. Ο έρωτας είναι για να τον ζούμε, όχι για να κάνουμε διαλέξεις.
Έχω στου μυαλό μου ένα ποίημα. Θα το βρω και θα στο αφιερώσω. Αν μέχρι τότε έχεις πάρει τηλέφωνο,θα το αφιερώσω και στους δυό σας
Όπως πήρα φόρα σε λίγο θα γράφω εγώ το μπλογκ σου. Ιωάννα των ξένων μπλογκ

Unknown είπε...

Είμαι η Ζαν ντ Αρκ. Το πρώτο βήμα έγινε και αισθάνομαι ευτυχής και έξυπνη. Έκανα λογαριασμό στο google.Και έλεγα γιατί στους άλλους τα γράμματα είναι μπλε και τα δικά μου μαύρα.Είμαι λοιπόν η Ιωάννα και θα χαρώ να μπορέσω κάποτε να πω,ότι σας έχω ηλεκτρονικοφίλους. Το email μου είναι ioanna60@gmail.com

Αποψη είπε...

Abttha,
Κι όμως υπάρχει. Έρωτας ατελείωτος. Ζωή που απλώς κυλάει μέχρι να έρθει η ώρα να δεις τον άλλον. Μόνο τότε να ζεις. Το έζησα. Το ξερω.
Πως να στο πω, χωρίς να ακουστεί μελό, υπερβολικό...
Να κάπως έτσι.
Να διαβάζω το αρχαίο ποίημα στο blog σου και να μην το απολαμβάνω αληθινά. Γιατί δεν είναι εκεί, εδώ, στο τηλέφωνο, στην προοπτική του σε λίγο, για να του το πω. Να το σχολιάσουμε μαζί.
Να βλέπω μιαν ωραία ταινία και να μην τη χαίρομαι, γιατί δεν την βλέπω μαζί του.
Να έχω μια χαρά στη δουλειά και να μην έχει τόση σημασία γιατί δεν την μοιράζομαι μαζί του.
Να φωνάζει το όνομά μου, και να μου ακούγεται τόσο εύηχο, σαν ποίημα.
Να με κοιτά στα μάτια και να λυγίζουν τα γόνατά μου. Να θυμώνει μαζί μου και να πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό.
Έρωτας Abttha, μαζί με αγάπη, μαζί με πάθος, μαζί με λαχτάρα. Έρωτας για πάντα.
Κοίτα όμως που τελικώς δεν ήταν αρκετό... Χμμ πως το πες; Το σύνδρομο της Στοκχόλμης;;; Στη θεωρία δεν το ξέρω. Στην πράξη όμως;!;!;!
Κάποια στιγμή θα τα πούμε από κοντά...


Ζαν ντ Αρκ,
Ναι είναι φωτεινό μυαλο. Φωτεινότατο. Αστραφτερό. Απ αυτά τα σπάνια που οδηγούν τον κόσμο προς τα μπρος. Έγραφα κρυφά γι αυτόν. Έγραφε πολλά και φανερά για μένα. Κέρδισα πολλά από τη σχέση αυτή, το καταλάβαινα από την πρώτη μέρα. Κέρδισε περισσότερα. Μόλις τώρα το κατάλαβε.
Ιωάννα η ζωή δεν είναι απλή. Θα ήταν βαρετή. Είναι περίπλοκη, ανεξήγητη, ένα θαύμα από μόνη της. Και μου μαθε με σκληρό τρόπο ότι δεν είναι αιώνια. Μου έμαθε επίσης ότι όλα μα όλα καλά κακά θετικά αρνητικά φόβους και χαρές εμείς οι ίδιοι τα γεννάμε και τα προσφέρουμε ή τα χρεώνουμε σε άλλους. Εγώ με μένα τα ‘εχω βρει. Πολύ καλά. Ξέρω ακριβώς μέχρι που φτάνει η χάρη μου... σήμερα. Και προσπαθώ να την πάω λίγο πιο πέρα... αύριο.
Έχεις απόλυτο δίκιο. Δεν υπάρχουν σουπερ συνθήκες σχέσεων. Αυτό προσπαθούσα να του πω... Γιατί ποτέ του δεν άκουγε 4 λέξεις;;; «Σ’ αγαπάω. Μ’ ακούς;»


Κυρίες μου πράγματι... Ωραία κουβέντα.

Υ.Γ Οι κύριοι ας μας συγχωρήσουν για την συναισθηματικής φύσεως μπουγάδα.
Αύριο θα μιλήσουμε για τον γεωστρατηγικό ρόλο που καλείται να παίξει η Ελλάδα μετά την υπογραφή της συμφωνίας για την κατασκευή του αγωγού South stream. Καλείστε δε, να απαντήσετε στο κρίσιμο ερώτημα: Διακύβευσε η χώρα μας τη σχέση της με τη Δύση, αναπτύσσοντας στενή συνεργασία με τη Μόσχα;

Ευχαριστώ....

Unknown είπε...

Μου έκοψες τα γόνατα με αυτά που έγραψες στην abttha.;Έτσι ένοιωθα και μετά κενό.Αυτά που περιγράφεις είναι η σούπερ σχέση. Φοβάμαι πάρα πολύ πως η ιστορία επαναλαμβάνεται με τον τρόπο της σε κάθε άνθρωπο. Όταν έφυγε ο Νίκος,δεν έτρεξα, δεν προσπάθησα γιατί θεωρούσα πως έχω δίκιο. Είχα προσφέρει, είχα υποφέρει, έτσι νόμιζα. Μακάρι να υπήρχε μία ζυγαριά να τα βάλουμε όλα πάνω και να δούμε ποιός έβαλε τα λιγότερα ώστε να συμπληρώσει.Τότε εγώ είχα δώσει τα πάντα. Αλλά μου είχαν ξεφύγει κάτι ψιλά. Τώρα υπάρχουν φορές που λέω πως αυτός είχε δώσει τα σημαντικά. Η ζυγαριά που σου λέω. Δεν υπάρχει καλή μου.
Κατάλαβα από τα πρώτα σου κείμενα πως σηκώνεις φορτίο. Είναι δικό σου και μπορεί αυτός, ο "Νίκος" σου να το προσπερνά για να σε βοηθήσει. Ή να μην το βλέπει. Κορίτσι μου γλυκό, είναι εγωισμός που μεταμορφώνεται σε θυμό, σε ερωτήματα, σε πόνο. Θα το καταλάβεις. Έχεις μια ωριμότητα νομίζω (αχ αυτοί οι σκελετοί)αλλά είσαι έτοιμη να την θυσιάσεις για τις 4 λέξεις που δεν άκουγε.Μπορεί εσύ να μην άκουγες άλλες δύο. Αυτό ακριβώς έκανα εγώ.
Φώναξέ τες καλά μέσα σου και μετά έξω σου. Έρωτας ατελείωτος. Όπως το έγραψες πιο πάνω. Σκότωσέ τον, θα έχεις μια νίκη.Θα έχεις χάσει μικρή μου όμως. Θες να γίνεις ήρωας (ήθελα), να δοκιμάσεις την αντοχή σου (μπορούσα τα πάντα εγώ),ή να ζήσεις (πόσο θέλω ακόμα).
Θα πας πιο πέρα, όλοι πάμε, αλλά δεν είμαστε ευτυχισμένοι. Ποτέ δεν φταίει ένας και πάντα χρειάζονται δύο για μια όμορφη ζωή. Όχι ταινία με μοναχικές γυναίκες και το φάντασμα της αγάπης από πάνω τους. Να σου πω εγώ για αυτό το άυλο φάντασμα που θα σε τρέχει.Θα είναι έρωτας για πάντα αλλά όχι δικός σου. Θα σε κατατρέχει. Η ζωή είναι μικρή καλά λες. Να την ακούς. Και όταν είσαι θυμωμένη δεν ακούς γιατί μπορεί να σου ψυθιρίζει από αγάπη και εσύ (εγώ να δεις) φωνάζεις.

Unknown είπε...

Σου χαρίζω τους στίχους από ένα παλιό τραγούδι της Αφροδίτης Μάνου. Ο δίσκος λέγεται ΑΠΟΠΕΙΡΑ και είναι παλιός αγαπημένος


"Χαμήλωσε
Από ψηλά δεν ζωγραφίζονται τα όνειρα
Δε διακρίνεται η αλήθεια
Χαμήλωσε.

Μη σφίγγεις
Τα χρώματα, πολύ μη σφίγγεις μεσ’ στη χούφτα σου
Δε βλέπεις που το κόκκινο
Θέλει να δραπετεύσει ;

Ξεκρέμασε
Τις φλόγες απ’ τις υψικάμινους ξεκρέμασε
Και τη σκουριά των καραβιών
Γύρω απ’ το λαιμό σου

Και πήγαινε
Και πήγαινε ανάμεσά τους κατάλευκος
Με το πουκάμισό σου ανοιγμένο

Χαμήλωσε
Από ψηλά δεν ζωγραφίζονται τα όνειρα
Δε διακρίνεται η αλήθεια
Χαμήλωσε."

Αποψη είπε...

Ιωάννα
πολύ όμορφο τραγούδι και σ ευχαριστώ. Η αλήθεια είναι ότι πρώτη φορά ακούω για αυτό, αλλά για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά!

Να τολμήσω να αντιπροτείνω;

Ψήλωσε Μαζί μου πέταξε!
Πάμε ψηλά να ζωγραφίσουμε τα όνειρα . Υπάρχει μεγαλύτερος καμβάς απ το γαλάζιο του ουρανού;

Ιωάννα μου, το χω το μήνυμα σου. Το πιασα και σ ευχαριστώ.
Αλλά επίτρεψέ μου, να επιμείνω στο...ψηλά!

Shadowface είπε...

Το ποίημα πολύ ωραίο
αλήθεια πολύ ωραίο κ δεν το λέω καθόλου συχνά για ποίημα αυτό.

Κρίμα που χώρισες για να γραφτεί αλλά,συγγνώμη που θα κάνω τον έξυπνο απλά από προσωπική εμπειρία το λέω, φαινόταν από την παραγωγικότητα κ την πολύ καλή αναλογία σκέψης-εικόνας ότι δεν πήγαινε καλά η σχέση, κουράγιο δε χρειάζεται να σου πώ, ότι έγινε έγινε επειδή κάποτε θα γινόταν, καλύτερα για να βρείς κ κάποιον που να ταιριάζεται πιο πολύ.

Λοιπόν αυτά, συγγνώμη κ πάλι για τα συμπεράσματα μου.

If...ιγένεια είπε...

Αυτή είναι άποψη.. :)

Spyros Vlahos είπε...

Η μεγαλύτερη δύναμη στο Σύμπαν δεν είναι η ισχυρή πυρηνική, είναι η δύναμη της συνήθειας.
Και, κάθε πόνος έχει ημερομηνία λήξης

Ανώνυμος είπε...

Η συνήθεια πραγματικά έχει δύναμη,αλλά ο έρωτας είναι από τα λίγα πράγματα που κάνει τη συνήθεια να φαντάζει ανήμπορη.Ζήσε κορίτσι μου τον έρωτά σου, και άφησε τους άλλους να ζήσουν με τις θεωρίες τους.Σε αυτούς ο έρωτας μπορεί να έγινε συνήθεια. Σε εσένα είναι ζωντανός.Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να πονάς στο όνομα του ότι ο κάθε πόνος τελειώνει.Οι άνθρωποι μπορούν να συνενοούνται ως λογικά όντα αν το επιλέξουν.Οι ερωτευμένοι άνθρωποι να μεγαλουργήσουν.Ζήσε