Στην πρώτη μου εικόνα το πρωί. Στο φιλί της καληνύχτας. Στα πλεγμένα δάκτυλα. Στον ώμο που ακουμπάω. Στην αγκαλιά που είναι τόσο ασφαλής. Στα μάτια που ξεχειλίζουν προσφορά. Στα δυο φλιτζάνια του καφέ της Κυριακής. Σε όλα τα εμείς. Στα παιδιά που βλέπουμε «εμάς». Στα όνειρα που έγιναν. Στην πρώτη νύχτα στο σπίτι «μας». Στα σχέδια που κάνουμε. Στο χθες. Στις γκρίνιες και στους θυμούς. Στην πόρτα που κλείνει για να αναζητηθεί η απουσία. Στις συγνώμες ξανά και ξανά. Στα βουνά που μετακινώ στο όνομα του «μαζί». Στην αδυναμία του χώρια. Στις αγκαλιές τις επιστροφής. Στα χατίρια που σου κάνω. Στις εκπλήξεις σου, που γέλαγα. Στην έμπνευση στα μάτια σου. Στην ανεξάντλητη αγάπη. Στις αγωνίες. Στις ζήλιες και στη σιγουριά. Στις θάλασσες που μου έδειξες. Στα βουνά που σε περπάτησα. Στις λέξεις που μου έμαθες. Στα τραγούδια μας. Στο πρώτο μας αυτοκίνητο. Στο Λιμένι. Στις σκέψεις που μοιραζόμαστε. Στα γενέθλια χωρίς τούρτες. Στα ενοικιαζόμενα των διακοπών. Στις αλήθειες σου. Στην αφέλειά μου. Στον διθέσιο καναπέ μας. Στην οργή σου. Στις φωνές μου. Στα γέλια μας. Στα μεθύσια μας. Στο ζεϊμπέκικο που σου χορεύω. Στα Γιάννενα. Στις επιτυχίες μας. Στο μοναδικό μυστικό μου, το blog. Στις γιορτές που ξέχναγες. Στους ομηρικούς καυγάδες μας. Στο χρώμα που έβαλες στο γκρίζο μου. Στα «χωρίζουμε» που δεν εννοούσαμε. Στα «για πάντα» που κρατάνε. Στα δώδεκα χρόνια που μοιάζουν μια μέρα. Στα επόμενα…
Σε σένα που χρειάστηκα τρία δευτερόλεπτα για να καταλάβω ότι θα γεράσω μαζί σου…
Σε σένα που «θα τρόμαζες αν ήξερες πόσο σε αγαπάω».
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
9 σχόλια:
Σ΄ευχαριστώ...
Παλιόγερε....
1. Εγώ ΠΟΤΕ δεν σε έχω βρίσει!
2. Το κείμενό σου είμαι εγώ!
(επανειλημμένως στο 'χω πει).
3. Δεν μου αρέσει να βλέπω γυναίκες να χορεύουν ζεϊμπέκικο (τόσα χρόνια δεν το έχεις καταλάβει;).
4. Από τη μεριά της μητέρας μου είμαι από ένα χωριό 50 χλμ έξω απ' τα Γιάννενα (γι αυτό έχω γράψει στα alla logia).
5. Δεν ξέρω άλλο...
Χάρηκα που είσαι καλά!
Τι παραλήρημα Θεέ μου...
Μόνο λόγω της ημέρας δικαιολογείσαι και για τη χαρά που πήρε ο geros νομίζοντας πως γράφεις για την αφεντιά του.
Για να γνωρίζεις λοιπόν Λύκε, ΕΣΥ ευθύνεσαι για το -ομολογουμένως- παραλήρημα (δηλωμένο εξ αρχής και στον τίτλο!) Με την αγιοβαλεντίνικη καλημέρα σου, ξύπνησες την ρομαντική πλευρά, που μανιωδώς κρατώ υπνωτισμένη μέσα μου.
Πάντως ας το παραδεχτούμε. Έγραψε με το σχόλιο ο παλιόγερος. Είχε έμπνευση!
Τέτοια γράφεις και θα τον χάσουμε τον καημένο το γεράκο πάνω που άρχισε να παίρνει τα ...πάνω του.
Αν πάλι ευθύνομαι εγώ και η καλημέρα μου που ξύπνησε η ρομαντική σου πλευρά τι ναπω...
Να σου στείλω έναν ανθόκηπο για να μην ξανανυστάξει ποτέ.
Kαλό είναι να βγάζουμε τέτοια ωραία συναισθήματα γιατί όλοι τα έχουν πάρει με κακό μάτι.
Να σε χαίρεται ο άντρας σου κ να είστε πάντα ευτυχισμένοι.
Εεε...
Χμμμ...
.....
παλιοκόριτσο!
@Λύκε ανθόκηπος ελήφθη. Όβερ. Στοπ. Ρομαντική πλευρά ξυπνάει. Στοπ. Λέω να την αφήσω. Στοπ.
@shadowface σ' ευχαριστώ. Μπορώ να σου στείλω το τηλέφωνό του να του θυμίσεις -και- εσύ ότι πρέπει να με χαίρεται;;;
@γέρο μου! χμμμ! Κλαψ.. Ε! όχι και παλιοκόριτσο! Με αδικείς.
Δημοσίευση σχολίου